Op een Indische dag in mei
9 Uur 's morgens. Regen, wind, koud, een gewone lentedag, niets aan de hand.
Maar over een paar uur zal er in het Congresgebouw wèl wat aan de hand zijn
en daar moet nog heel wat aan gedaan worden.
De Carrouselzalen en de foyer zien er zo ordelijk, overzichtelijk en feestelijk uit,
dat het jammer is om er nog wat aan te veranderen. Maar naarstige organisatie
bijen als we zijn, beginnen we meteen tafels, stoelen en schermen te verzetten.
Dit kan hier beter, dat moet daar weg. Hier kinderen inschrijven voor de disco
wedstrijd, tafel voor "Onze Soos" hier, "Moesson" daar. In Carrouselzaal 2
wordt druk getimmerd, gepast, gemeten. Over 4 uren moet het beste paard van
stal, de expositie van Indische kunstenaars, worden geopend. Er hangt of staat
nog niets. Johan Ghijsels is de kalmte zelf. De filmzaal moet ook nog. Mijnheer
Zaalberg zie ik in een flits beurtelings aan het plafond hangen, dan weer in
lager regionen zoekend naar een stopcontact. Alles komt goed, op tijd, tanggoeng
bèrès. We hebben nog uren de tijd om de zenuwen te krijgen.
Er loopt een onbekende meneer rond.
Het is notabene pas 11 uur. "Waar
kan ik kaarten kopen? Waar koffie?"
Hij weet niet door wie, voor wie deze
dag is georganiseerd. Nooit gehoord
van Nines, Onze Soos of Moesson.
"Is dat het zelfde als Modjo?" "Pre
cies hetzelfde", zeg ik, voorlichting is
nooit mijn sterkste punt geweest, als
ik druk bezig ben.
Ineens is de Indische Dag '83 een feit.
Alles staat klaar, de bezoekers komen
met tientallen tegelijk de trap af, kin
deren ook. Ralph Boekholt stevent
voorbij. "Over 12 uren is alles voorbij
Ducelle, nog even volhouden!"
Er is geen sprake van volhouden, het
is gewoon leuk, gezellig, de tijd vliegt
om. Er is overal tegelijk wat te doen.
De expositie is schitterend opgezet,
een gamma van kleurstellingen, een
scala van stijlen, romantisch, oud,
modern, progressief, ze stonden har
monieus naast elkaar, onze Indische
kunstenaars decoreerden twee zijden
van de gezellige Carrouselzaal 2. Hier
rustige krontjongmuziek terwijl in Car
rouselzaal 1 de disco-danswedstrijd
werd geopend door Fifi. Gespeend
van zenuwen, zelfbewust en vol le
venslust animeerde ze met haar solo
de jongelui de dansvloer op. Als mi-
crobetjes wriemelden de "Kids zonder
Fame" even later op het (veel te grote)
parket. Een ruimte berekend op de
danslustigen voor 's avonds, als de
kids alweer in bed zijn. Applaus voor
de meisjes van Gemma's dansgroep.
De eerste-prijs winnaars Viron Chai-
fan en Ivanca Resokario. Waarom zul
ke buitenlandse namen? Weet ik niet,
allemaal dansten leuk, deze twee ge
woon erg goed. Geen jaloezie, alle
maal blij met een paar extra prijsjes.
Maar intussen weten we het adres van
Ivanca Resokario niet, ze krijgt nog
2 kaarten voor de Pasar Malam Besar
opgestuurd. Wie kent haar?
De Angklung-groep van mevrouw Slis
doet het erg goed, een decor stort
omlaag, op een gitaar van een jongen.
Gitaar stuk, spontane collecte, hij kan
weer een nieuwe gitaar kopen.
De boekenstalletjes. Alle auteurs naast
elkaar, Hélène Weski en René Adeboi,
Corina Engelbrecht en Mieke den Ou
den, Vicky Kaulbach en Willem Dros
saard, Guru Janse met zijn Bahasa
Indonesia leerboek aan dezelfde tafel
als Westerling. Niet aan gedacht dat
die twee zo op elkaar leken. Wester
ling kwam pas laat, intussen had bijna
iedereen Janse al voor hem aangezien
en een plaatje gemaakt. Janse waar
schuwde nog, jammer voor uw film
hoor, ik ben het niet. Geeft niet. Hij
verkocht nog boeken ook. En Leonore
Hofmeister, Suzanne Kraayeveld, Lia
Warani, van den Berg en Henk Smit,
allemaal waren ze er. Gezellig.
En toen werd het etenstijd.
Alles geregeld, voorbereidingen, we
ken van tevoren, er kon niets mis
gaan. Mis, het ging wèl mis
Niemand wilde nasi rawon, gado-gado,
lontong Tjap Go Meh, iedereen wilde
nasi rames. Waarom? Ik weet het niet,
vraag het me niet want ik kan nasi
rames niet zien! De meest on
Indische hap ooit uitgevonden. Te wei
nig rijst, teveel gerechten die niet bij
elkaar passen. Mensen zijn veranderd,
smaken ook. ledereen dus nasi rames!
Nini Stam kan 21 mei '83 nooit meer
vergeten, zij verkocht de nasi rames
namelijk.
Het was niet goed geregeld, ik zal
de laatste zijn die het ontkennen wil,
maar ook de eerste die wil beweren
dat met een beetje meer sabar en in
schikkelijkheid die krankzinnige chaos
niet was ontstaan.
Er werden beschuldigingen geuit over
"voorgaan" en "knoeien met de hoe
veelheden". Dat "voorgaan" gebeurde
omdat een persoon van de werkgroep
kaartenverkoop voor de werkers (die
continue werkten voor allemaal te
gelijk het eten haalde. En nog een
keer om de speciale genodigden te
voorzien. Hoe de mens kan verande
ren als hij/zij maar lang genoeg in de
rij voor iets moet staan, heb ik op
deze dag meegemaakt.
Op een gegeven moment was de nasi
rames uitverkocht. Nasi rawon (ver
rukkelijk), Lontong Tjap Go Meh (net
zo lekker), weg ermee, nasi rames en
niet anders I De onverkwikkelijke
scheldpartijen wil ik weer vergeten.
Een dame schoot als een torpedo op
me af. Hoe en wat ik ook uitlegde,
haar zelfs geld-terug aanbood, ze
bleef hysterisch krijsen: "Daar gaat
het niet om, daar gaat het niet om!"
We waren een stelletje oplichters.
"Oké, we zijn een stelletje oplichters,"
beaamde ik lief. "Daar gaat het niet
om I" schreeuwde ze "Waar gaat het
dan wèl om?" vroeg ik. Laat dat nou
de goede toverzin zijn geweest! Ze
draaide zich met een ruk om, en ver
dween.
Honger maakt rauwe bonen zoet, wel
ke idioot uit het stenen tijdperk ver
zon dat spreekwoord? Maar we heb
ben wat geleerd, en Poirrié kon zijn
indrukken op papier zetten I
En verder ging alles goed.
Na het eten ging alles gesmeerd.
Krontjong orkest Sukaria speelde fijn
tjes, good old Noes Cugnet en haar
serenaders waren prima op dreef. De
grote verrassing van de avond was
echter het huisorkest van "Onze
Soos" o.l.v. Hr. Bloemhard. Schitte
rend gewoon I Zulke oude swingers
als van v.d. Puyl, Flip Leidelmeyer,
18
