Indisch meisje in Ierland,
een levensverhaal (lil
Indische spekkoeken
door Louise A. Rouwhof-Krancher
Per vliegtuig naar Nederland. Dat was een gewaarwording, zeg I We hadden
armoede geleden en moesten even wennen aan de luxe van de andere wereld.
Na een vlucht van 21 uur op rijkskosten vanuit Djakarta met landingen in: Singa
pore, Bangkok, Beirut en Rome, kwamen we s nachts op Schiphol aan. We
werden liefdevol opgevangen en in een pension ondergebracht aan Willemspark
weg 99. We zijn slechts kort daar gebleven, werden op 2 juni naar Twello per
bus getransporteerd. Twee jaar hebben we bij mijn moeder ingewoond. Maar
in die paar dagen in Amsterdam heb ik met de kinderen het veel geprezen Von
delpark bezichtigd. We genoten van alles om ons heen. Het was net een droom.
Ik kende Nederland alleen maar van
Dik Trom boeken en het is precies
zoals het er in beschreven stond.
Enige weken na aankomst, nadat we
geacclimatiseerd waren, ben ik gaan
werken bij een postorderbedrijf in
Apeldoorn. Via een vriendin kreeg ik
later werk in Deventer. Weer was het
leven zeer interessant, vol nieuwe din
gen. Die werkkring was een leerschool
voor mij. Nu leerde ik andere mentali
teiten kennen. Vanaf 1962 tot 1979 heb
ik heel wat mensenkennis opgedaan.
Er waren wel eens nare dingen, on
overkomelijk, maar die vergat ik zo
gauw mogelijk. De zonnige kant was
veel prettiger. Ik ging altijd met ple
zier naar het werk, wetende dat mijn
moeder een oogje in het zeil hield op
de kinderen. Het was wel een leven
van aanpakken.
leder kind had een taak, alles was ge
organiseerd. Mijn opdrachten waren
vaak commando's. Dat merkte ik, toen
mijn tweede dochter eens zei: "Mama,
commandeer toch niet zo, ik ben toch
geen soldaat?" Alle kinderen liepen
met goed gevolg de lagere school en
de middelbare school af. De tijd ging
zo ontzettend snel. Mijn grootste ge
noegens waren de schoolavonden en
de bekroning, de diploma-uitreiking,
een mijlpaal naar volwassenheid.
Dan leefde ik intens met het kind mee
en was dan blij, dat al mijn aansporin
gen en wijze lessen nuttig waren ge
weest. Maar aan de andere kant be
sefte ik ook, dat dit betekende, een
losmaken van "huis" en zo is het in
derdaad gegaan. De meisjes gingen
op kamers wonen, de jongens bleven
nog wat. De oudste zoon ging in mili
taire dienst en al gauw trouwden de
beide oudsten. De 2 jongeren denken
er nog steeds anders over.
In 1964 leerde ik een militair kennen,
die nu mijn echtgenoot is. We hebben
nog enkele maanden op hetzelfde bu
reau gewerkt, wat bijzonder is voor
defensie-ambtenaren. In 1979 werd
mijn man helaas afgekeurd wegens
hartklachten. Hij moest veel rusten,
maar bracht me dagelijks naar de
veerpont in Deventer, omdat ik niet
meer in staat was naar Deventer te
fietsen. Want in 1974 werd bij mij
kanker geconstateerd. Gelukkig was
het te verwijderen, zodat ik na herstel
daarvan nog 5 jaar heb kunnen werken.
Aangezien ik weinig contact had met
mensen uit Twello, greep ik heel graag
de mogelijkheid aan die zich voordeed
in de vorm van collecteren. Met reuze
plezier deed ik dat voor kankerbestrij
ding, t.b.c., nierstichting, hartstichting,
reclassering, Simavi. Zodoende had ik
toch fijne (soms ook minder prettige)
ervaringen met de omgeving. Ver
moeidheid speelde geen rol. De groot
ste voldoening was wat gedaan te
hebben voor de medemens.
Voordat ik Twello verliet heb ik
's avonds ook nog wel eens kookles
gegeven aan vooraanstaande dames.
Dit kon allemaal, dank zij het grote
begrip van mijn man. Hijzelf bleef
graag op de achtergrond, zijn afkeu
ring moest hij even verwerken.
Toen we nog samen werkten, zijn we
vaak op vakantie gegaan. Mijn moeder
paste dan op de kinderen. We zijn in
Oostenrijk, Duitsland, België en twee
maal in Ierland geweest. Voor de der
de keer in Ierland, na zijn afkeuring,
gaf mijn man te kennen, om in Ierland
te willen wonen, voordat hij misschien
vroegtijdig zou "opstappen". Het over
blufte mij geweldig, in Ierland? Ik
moest het even verwerken. Weg van
mijn werkkring, weg van familie, vrien
den en gezelligheid? Nou is Ierland
niet zó ver weg, maar toch zou er
geen dagelijks contact met alle dier
baren zijn.
Maar makkelijk als ik ben, besloot ik
ermee akkoord te gaan. De verande
ring van omgeving was aanmerkelijk.
We kochten een bestaand huis, richt
ten het in en vestigden er ons in juni
1979. Weg van alle drukte, weg van
collecte en collega's Terug naar de
natuur. Tot nu toe hebben we er geen
spijt van en vervelen ons nooit, dank
zij hobbies en fantasie. Ik heb con
tacten met enkele Nederlanders, ben
met een paar bevriend. Kennen ook
een jonge Nederlandse arts, die ho
meopathie en acupunctuur beoefent.
Wij genieten van zijn 2-jarig zoontje,
dat af en toe bij ons komt logeren.
Verder hebben we Duitse kennissen,
die regelmatig op vakantie komen. Het
leven is hier zo heel anders dan in
Nederland, leder heeft zo z'n eigen
bezigheden. Er wonen wel heel veel
Nederlanders in Zuid Ierland. Voor
zover ik weet wel over de 50 gezinnen,
alleen rond onze omgeving. Er is ook
een Nederlandse vereniging, maar wij
zijn er geen lid van.
Een van mijn lonende hobbies is de
groententuin; behalve koude grond
heb ik ook twee kassen gekregen van
mijn man. Daar heb ik tomaten, pa
prika, spaanse peper, djae, koenir,
druiven en nog wat fijne planten in
staan. Wij wonen hoog en open, zodat
fijne planten niet buiten kunnen ge
dijen. De bijna constante zeewind is
heerlijk, maar niet voor tomaten. Deze
bijzondere groenten zijn hier vaak
prijzig en daarom leuk om zelf te plan
ten.
Met de naaste buren, op kilometers
afstand, hebben we prettig contact.
Zoals eerder vermeld, hou ik van con
tact met mensen. Eén bepaalde boer
brengt ons iedere keer vóór Kerstmis
een lading brandhout voor de open
haard. De verse eieren en melk zijn
heerlijk
Ik maak ook graag dingen voor bazars
van de Ierse en Katholieke kerk. Jaar
lijks, meestal in de zomer, worden er
bazars gehouden in de sporthal in het
dorp. Er wordt dan bijzonder veel geld
gemaakt. Soms worden er ook mode
shows of toneelavonden gegeven in
het dichtstbijzijnde dorp.
Na 31 jaar in de tropen gewoond te
hebben, 17 jaar in Nederland, leven
wij nu dus al bijna 4 jaar hier in Ier
land. Dit is een land waarover niet
"verteld" kan worden, het moet "be
leefd" worden. Ik kan niet nalaten het
land te prijzen om zijn schoonheid. Er
gaat een onbeschrijfelijke vrede, vrien
delijkheid en grote liefde van uit.
Sinds juni 1982 is internationale tele
foonverbinding mogelijk, zodat we met
bijzondere gelegenheden, zoals ge
boorte of verjaardagen, direkt contact
kunnen hebben met familie in Neder
land.
Bij het herlezen van dit verhaal werd
het mij nogmaals duidelijk, dat een
mensenleven heel snel voorbij gaat.
Maar een ieder kan er van maken wat
hij wil, voorzover het in zijn hand ligt.
Eén ding weet ik van mezelf wel: "Ik
heb nu 51 jaar bestaan en heb intens
geleefd." Genoten van grote en kleine
dingen in het leven. Ik heb ook ge
leerd, dat God ons leven leidt, waar
wij ons ook bevinden.
Mochten er onder U zijn, die mij her
kennen en eventueel willen schrijven,
dan zou ik het zeer op prijs stellen.
Dit is mijn adres: Louise A. Rouwhof-
Krancher, "Tigh na Mara", DURRUS
(BANTRY), CO CORK, Ireland.
Groeten uit het "Groene Eiland"
TANTE NON's
Franco thuis in speciale verpakking.
Min. 500 gram 20,
Min. 750 gram f 25,
stort op giro 38 92 616
TANTE NON's, Mozartlaan 629
5011 SP TILBURG, tel. 013 - 56 08 35
29
