m078-180866* (r^pVd^todig?! /etiokauion financieringen W ft Dagelijks geopend van 9 uur tot 20uur 'usa« GEWAPEND 15 van die streek op Sumatra betekende dat: moeka-moeka, dus gezicht, zoals men zei. Langs het plaatsje loopt na melijk een rivier. En de legende ver telt, dat op een dag enige vrouwen bezig waren in de kali de was te doen. Een normale bezigheid in de ochtend. Zij sloegen dapper allé kleding op de gladgeboende stenen tot het schuim in trage strepen in het midden van de kali vloeide. Er dreef op die dag ook iets anders in de rivier: namelijk een lijk! Het merkwaardige was, dat dit met het gezicht naar boven dreef in plaats van andersom zoals te doen gebruikelijk als het lichaam levenloos meegevoerd wordt door de stroom. Daarom werd het gehucht Moko-Moko genoemd. Het was een aardig plaatsje met een kleine aloen-aloen, wat winkeltjes en een verrukkelijke rimboe, die zelfs de rivier hier en daar overgroeide. Het controleurshuis was luchtig, ruim en koel. Helaas had de voorganger, een boedjang, het wat verwaarloosd, ja zelfs laten verslonzen. De gezaghebber met vrouw en kind woonden daar heel genoeglijk en ple zierig. Er lag een aardig brede over loop achter de slaapkamer en ook achter de eetkamer bevond zich een galerij die met een trap naar de tuin liep. Want het huis was op neuten ge zet, cementen blokken. Altijd praktisch bij een bandjir of voor de veelvuldige aardbevingen. De rivier, kind van de bergen kon wel eens goed tekeer gaan. In de schaduw stonden rijen potten op sokkels met chevelures, die hun kantbladeren in de lauwe wind bewogen en welig tierden. Ver derop dreigde het ondoordringbare oerwoud - gevaarlijk en geheimzinnig. Op een nacht werd de vrouw van de gezaghebber wakker. Zij hoorde voet stappen op de losse houten planken van de galerij: klapklip, klap - slèf-slof- slèfAls vrouw en moeder in de rimboe heb je extra gevoelige waak- oren. De voetstappen hielden stil bij de trap. Liep daar iemand? Een ogen blik later was het weer doodstil. De klamboe nevelde vaag grijzig rondom haar. De gezaghebber was diep in rust naast zijn goeling. Het bleef stil en zij lette er niet meer op, viel weer in slaap. Twee nachten later, echter hoorde zij opnieuw voetstappen op de vlondertjes. Zij richtte zich op in bed en luisterde scherp. Ook ditmaal hield het geslof op vlak bij de trap. Daarna doodse stilte Zij begon zich nu on gerust te maken. Voorzichtig de klam boe openend, sloop z'ij uit bed en keek door de kieren van de houten luiken, maar kon niets zien op de overloop achter de slaapkamer. Nou ja, zij kon het zich verbeeld hebben. Toch herhaalde zich deze geheimzin nige gebeurtenis en zij besloot er met haar man over te spreken. Die haalde zijn schouders op. Hij had niets ge hoord of gemerkt - hij sliep en over dag had hij het druk met zijn bestuur. Die middag ondervroeg zij voorzichtig de kokki: "Kok, heb jij ooit iets ge hoord van voetstappen op de trap Kunnen het ratten zijn of beesten?" Kokki had er wel iets over gehoord, was erg gesloten en onwillig erover te praten. Dus toch was er iets De vrouw van de gezaghebber ondervroeg enkele mensen in het dorp: de bibi die haar kippen verkocht, de vrouw die om de dag met kwee-kwee kwam. En eindelijk kwam het hoge woord eruit: Zij woonden in een spookhuis I Zij vroeg verder, drong aan het haar te vertellen. En dit is het verhaal, dat zij uiteindelijk te horen kreeg: Jaren geleden - wellicht voor het be gin van deze eeuw, woonde hier een jonge controleur. Deze plek was toen nog een volkomen verlaten post in de rimboe. De controleur inde belasting gelden, deed rondes langs de bevol- kings rubbertuinen, hielp eens bij een epidemie en werd ziek. Hij was ver loofd met een vrouw uit Nederland. Zij zouden trouwen. Zijn bruid zou met de' handschoen uitkomen en bevond zich al aan boord, toen hij ziek werd. De gedachte, dat zij zou komen, hield hem in leven. Zijn koorts verteerde hem. Bij tijden verloor hij zijn bewust zijn, maar hij bleef leven. Ondertussen debarkeerde zijn bruid in Padang. Na een tocht van drie dagen arriveerde zij moe en blij in Moko-Moko en vond er haar bruidegom op zijn doodsbed. Drie dagen later stierf hij in haar ar men. Sindsdien waart zijn gekwelde geest rond, nog altijd op zoek naar zijn bruid, die hij slechts enkele dagen zijn vrouw had mogen noemen. Toen Toos Hartsteen dit wist, was zij gerustgesteld. Haar kind en haar man zouden nooit last hebben van deze goede geest. Soms brandde zij wie rook op de overloop - donderdags, als de geesten rondwaren en zich tegoed doen aan de geur van kostelijke spij zen en bloemen, want daar leven zij van. Zij is nooit bang geweest. Dat ben je als vrouw van een bestuursambte naar niet Kareldoormanweg 9 v ^33T7 ZD Dordrecht telefoon: 078-1808 66* VOORBEELDEN CONTINU CREDIET Krediet limiet Aflossing per maand incl. rente 2%% Rente per maand berekend over uitst. saldo Theoreti sche looptijd in maanden O O O O O O q o o (DON 150- 250.- 425.- 1,18% 1,13% 1,03% 54.4 53.5 51,8 VOORBEELDEN PERSOONLIJKE LENING Krediet bedrag (netto in handen) 36 maanden 48 maanden 60 maanden 6.000.- 10.000.- 15.000.- 208,91 340,34 504,62 166,92 270,47 399,86 141,79 288,55 337,— Andere bedragen dan de hier genoemde zijn mogelijk Rentewijzigingen voorbehouden. C h'l yen gehoor 013-34 28 49 2*3*8» Wie op de afgelopen Soosdag is geweest, heeft het prachtige werk van de heer L. J. Barkey "in levende lijve" kunnen bewonderen. Hij beoefend als hobby het edele ambacht van wapensnijden. Hierboven een afbeelding van het wapen van de familie Swaving, schitterend uit gevoerd in grijze, groene, bruine kleuren. Hoe U aan uw familiewapen komt? Naspeuren via het familie-archief (waar de heer Barkey ook een belangrijk steentje toe heeft bijgedragen). De prachtige versierin gen, het vullen van het wapen doet hij op onnavolgbare wijze. Het geheel wordt uitgesneden en komt dus in reliëf op het houten schild. Formaat 20 x 25 cm komt op f 125,groter f 150, Een eigen familiewapen is een sieraad voor de huiskamer I L. J. Barkey, Martin Campslaan 397, 2286 SZ Rijswijk, tel. 070 - 946248

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1983 | | pagina 15