E
i-w-y
a
Gedrieën zaten we op wankele stoel
tjes aan een krakerige tafel op de
Pasar Malam. De lucht om ons heen
was gevuld met de bekende geurtjes
uit de Indische keuken. Het water liep
me reeds in de mond.
Hoe bedrieglijk kunnen geurtjes soms
werken! In mijn hongerige gedachten
toverde ik een complete Indische rijst
tafel op het wrakke tafeltje. Hoe groot
was de ontnuchtering toen zich luttele
seconden later slechts 3 kleine bakjes
met 3 stokjes saté èn een nota van
21,op het tafeltje bevonden.
Mijn Duitse neef, Bernd, die tegen
over mij zat, genoot zichtbaar van de
saté. Ik trachtte ook maar zoveel van
deze lekkernij te genieten om een
rechtvaardiging te vinden voor de hoge
prijs. Later op de dag zou ik bij een
standje nog een stuk Kue Lapis pro
beren, maar na de slijmerig-waterige
substantie verkoos ik toch mijn eigen
Kue Lapis, die weliswaar meer als
kauwgum in de mond ligt, maar beter
smaakt. Ach, ik was teleurgesteld.
Het afgelopen jaar heb ik veel Pasars
bezocht, maar telkenmale vielen ze me
weer tegen. Niet alleen om de kwali
teit van het eten, dat achteruit lijkt te
gaan (waar blijven de keukenprinses
sen?), maar ook om het programma
dat geboden wordt.
Elke keer weer een Hawaiian-show,
de Dik-voor-Mekaar-Show, een keur
van Nederlandse artiesten en nu zelfs
de Miss-Panorama verkiezingen! Dit
niet alleen in één stad, maar men komt
steeds vaker dezelfde artiesten tegen
in verschillende steden.
Soms vraag ik me af, waar blijft die
Indische sfeer? Waarom al die actuele
en dure Nederlandse popgroepen,
waarom geen uit Indo's samengestel
de groepjes krontjong orkestjes, des
noods country, of Indische dansen?
Wedden dat we veel meer genieten
als we uit volle borst "Waarom huil je
toch Nyonya manis?" kunnen meezin
gen. Al sinds geruime tijd broeit er
een plan, of beter droom, in mijn ge
dachten, die echter alleen verwezen
lijkt kan worden als een vermogens-
bezitter me financieel zou steunen.
Hoe zou ik nou mijn Pasar organise
ren? Krqntjong- en gamelan-orkesten
alsmede vertegenwoordigers van Pop-
Indonesia zou ik willen inviteren om
hier op te treden.
Chinezen en Indonesiërs die in hun
dagelijks bestaan de Warung Maka-
nan bedienen, zou ik hier naar toe
willen halen om ons van hun kook
kunsten te laten genieten. Ach het is
een droom, die elke Indo wel eens zal
koesteren, en het zal altijd wel een
droom blijven.
Bernd genoot van dit alles met volle
teugen. Vooral van het eten. In feite
ben ik vergeleken met hem al veel te
verwend. De Indische sfeer is altijd
om me heen en ik sta altijd vooraan
in de keuken om te snoepen voordat
Ibu me op de vingers kan tikken.
Mijn arme neef krijgt echter weinig
van dat lekkers, ondanks dat zijn
moeder in Indonesië geboren is. Wel
licht moet men in Duitsland te veel
met surrogaten werken.
Als hij dan ook in Holland is, bezoekt
hij al zijn Indische vrienden en laat
zich verleiden tot het proeven van
allerlei lekkers. Rakus, of slechts het
inhalen van een gemis?
Juist in de tijd dat dit verhaal zich
afspeelt keerde onze Indonesische
logé terug van een bezoek aan de
Bondsrepubliek. Het eerste dat hij bij
binnenkomst deed, was het lichten
van de deksels van de pannen. Een
brede glimlach toverde zich even later
op zijn gezicht. Kartoffeln, Knudels en
dat zure Duitse brood konden hem
gestolen worden I
Hij nestelde zich behaaglijk aan tafel,
wenste iedereen een 'selamat makan',
en begon in zijn eentje de pannen
leeg te eten. Zou makanan Indonesia
en makanan ènak een soort verslaving
zijn? Het lijkt er soms wel op, niet
alleen houden we van lekkere hapjes,
we praten er ook altijd over. Heb je
net gegeten en ja hoor, daar praten
die beide oma's weer overeten!
Makan terus, zucht je dan wel 's.
Aangezien mijn ouders vroeg in de
ochtend arriveerden en altijd tot het
einde bleven, maakten Bernd en ik
vele rondgangen over de Pasar. Op
één van die rondgangen werd ons een
reclamefolder in handen gedrukt door
een keurig verzorgd Indisch meisje.
Ergens kwam ze me bekend voor,
maar ik kon toch moeilijk de geijkte
vraag: "Ken ik je ergens van?" stel-
Idn. Ik piekerde me suf, moest en zou
weten wie ze was, anders kon ik
's avonds niet slapen. Mijn piekerans
bezorgden me uiteindelijk de oplos
sing van dit kwellende vraagstuk. Al
peinzende botste ik halverwege een
nieuwe ronde tegen haar op. In plaats
van onverschilligheid vormde zich een
glimlach van herkenning op haar ge
zicht.
(lees verder volgende pagina, onderaan)
16
