sSlokan EDELSTENEN De slokan, mijn moddersloot, was niet meer dan een onaanzienlijke ondiepe af takking van de brede waterloop langs een grote weg in Buitenzorg. Onbeschoeid, slordig gegraven, liep de sloot eerst langs een geiteweitje om dan langs een hoge zijde van ons erf met meer diepgang voort te gaan tot zij onder het bij gebouw van badkamer en toilet in de aangrenzende kampong zou verdwijnen. Het was juist dat stuk, stromende door ons erf, dat ik als mijn domein be schouwde. Het was een paradijs van vocht en warmte met natuurlijk op lopende beschoeiing en meters brede en hoge struiken. Stekelig kruidje-roer- me-niet belette de geiten daar te ko men. Als ik met een stok erop insloeg sloten de duizenden blaadjes zich, be vreesd voor een kleine geweldenaar. Voor verdere natuurlijke afscherming zorgden welige struiken ketjoeboeng die hun trossen blankgekuifde lelie bloemen naar het water bogen. Op de andere naar ons erf hoogop lopende oever was de vegetatie vrien delijker en doorzichtiger. Varensoor ten, waaronder één die oprees als een slanke boom. Als de zon erop scheen leek het goudkant en de slagschaduw zwartcrêpe kant. Roodbruine kruip- planten met helgele bloempjes en hier en daar lage struiken, donkerpaars met witte toortsbloemen. Waar de grond wat steenachtig of gruizelig was groei den brede plaggen wilde postelein. Het stuk steilte van de overkant, be groeid met een weelde van wilde che- velure, dat meestal door de schaduw van een naburige boom werd bestre ken, leek een prachtig rijk wandtapijt. Een afgedreven stuk wortelstronk van een pisang had zich in een bocht van de sloot in de modder vastgezet en daaruit had zich een dofrode sappige scheut omhooggewerkt die reeds twee bladeren had ontvouwd. Een lied van kleurlicht zonder woor den; een tekst kan men vergeten, maar de kleurmelodie blijft in de groeilijnen der hersenen haar plaats behouden. De fauna bleef bij de flora niet achter. Kleine zoetwaterkreeftjes stoven bij benadering weg in hun holletjes in de harde kleioever, dozijnen kleine water torren - schrijverkers op de stille wa terbochten - wegplonsende kikkers en razendsnelle hagedissen. Soms een enkele waterslang die schijnbaar sla perig zijn jachtronde doet. Omhoog- gejaagde moddergolven van de platte modderschildpad die de bodem van de sloot afgraast naar wier en klein dier lijk voedsel. Gewone kleine zilvervis jes en een bijzonder soort moddervis- jes met zuigsnuiten - de laatsten roei den voortdurend tegen de stroom op om aandrijvend voedsel in zich op te nemen. Dit laatste gebeuren ontging mij, want ik maakte in de modderbank een basin vrij met stenen, takjes en graspollen, met de bedoeling de mod- dervisjes daarin over te brengen om ze dan met kleine broodkruimeltjes te vertroetelen. Maar deze proefneming mislukte en na enkele dagen dreven de visjes, verstoken van het in het stromende water aangevoerde voed sel, dood aan de oppervlakte. Er waren verschillende soorten harige rupsen en een enkele gladde rups van wel een vinger dik. Ook vlinders kon den mij boeien maar de relatie tussen rups en vlinder was mij nog niet be kend. Zo ook niet die tussen kikker visjes met staarten en de kikvors zon der staart. Ik denk terug aan de aan raking met kikkerdril, dat ik als een vieze onnutte substantie met een stok wegslingerde. Ik durfde niemand mijn kinderlijke vra gen voor te leggen. Het liefste sprak ik helemaal niet over die sloot, weten de dat mijn moeder doodsbang was voor infectie en slangen. Ik was de enige bezoeker van die sloot en ook de enige exploirant. De vrije natuur is voor een jong kind een gesloten boek met dien verstande dat het de tekst kan spellen, maar de woorden niet kan vatten. Het kind be paalt zich tot doorbladeren om de fraaie foto's en gravures als plaatjes te bekijken en juist deze kunnen een onuitwisbare indruk achterlaten. Ik er voer die slokan als een wonder, maar wist niet wat een wonder was. Want de vraag waarom het zo was en niet anders kwam niet bij mij op. Ik genoot van het alleenrecht om in en bij die slokan te bivakkeren en nog steeds na lange jaren komt die mod dersloot mij als een haarscherpe foto grafie voor ogen. De kleuren zijn niet verbleekt en ik onderga zelfs nog het gevoel van mijn tastende, zoekende vingers. Die slokan was een juweeltje van een miniatuurschepping, een stukje van het immense legspel der schepping. G. J. M. WELTER Diep blauwe Saffieren met certi ficaat van echtheid, 0.50 karaat f 50,—; 0.75 krt. f 75,—; 1.00 krt. f 125,—; 1.50 krt. f 200,—. Gouden oorbellen met saffieren f 150,Zolang de voorraad strekt. Evt. in goud zetten mo gelijk. Telefoon 020 - 83 88 73 "HET LAND VAN MIJN OUDERS" Marion Bloem heeft de verschijndatum van haar boek "Geen gewoon Indisch meisje" mooi samen laten vallen met het gereedkomen van haar film "Het land van mijn ouders". Motief van boek en film: behoefte om haar Indische verleden te begrijpen en het contact te vinden tussen de oorsprong van haar ouders en zichzelf. Er schijnen heel wat Indische kinderen moeite te hebben met het zoeken van hun iden titeit dan wel het behoud daarvan als ze die dan gevonden mochten hebben. De film van Marion Bloem legt in beeld en woord die speurtocht vast. De film die 85 minuten duurt draait niet in de gewone bioscopen maar in een aantal "filmhuizen" overal in het land. Hier volgen plaats en data: 27/10- 2/11 1/11 - 2/11 3/11 - 9/11 8/11 9/11 10/11 - 16/11 11/11 - 16/11 16/11 21/11 23/11 24/11 - 30/11 8/12-11/12 9/12-14/12 15/12-21/12 Desmet, Amsterdam Filmhuis, Den Haag 't Hoogt, Utrecht Liga '68, Groningen de Meervaart, A'dam 't Venster, Rotterdam Filmhuis, Delft Filmhuis, Leiden Soeterijn, Amsterdam Museum voor Land en Volkenkunde, Rotterdam Liga '68, Groningen (op dit moment onder voorbehoud - zie plaat selijke krant) Filmhuis, Maastricht Filmhuis, Arnhem Casino, Den Bosch Op zondag 9 oktober 1983 hebben wij afscheid moeten nemen van JAN DE KONING Voor degenen die hem goed gekend hebben Pa'tje King echtgenoot van Milla Fea Geb. 4-3-1913 Batavia Overl. 9-10-1983 Venlo Uit aller naam: E. C. de Koning-Fea 5914 NC Venlo Pelsmakersstraat 16 STICHTING HULP AAN LANDGENOTEN INDONESIË Met uw geld steunen wij duizenden landgenoten in Indonesië die het heel hard nodig hebben I Stichting HALIN, Nassau Zuilensteinstraat 9, 2596 CA Den Haag. GIRO 308 16

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1983 | | pagina 16