sSlokan
EDELSTENEN
De slokan, mijn moddersloot, was niet meer dan een onaanzienlijke ondiepe af
takking van de brede waterloop langs een grote weg in Buitenzorg. Onbeschoeid,
slordig gegraven, liep de sloot eerst langs een geiteweitje om dan langs een
hoge zijde van ons erf met meer diepgang voort te gaan tot zij onder het bij
gebouw van badkamer en toilet in de aangrenzende kampong zou verdwijnen.
Het was juist dat stuk, stromende door
ons erf, dat ik als mijn domein be
schouwde. Het was een paradijs van
vocht en warmte met natuurlijk op
lopende beschoeiing en meters brede
en hoge struiken. Stekelig kruidje-roer-
me-niet belette de geiten daar te ko
men. Als ik met een stok erop insloeg
sloten de duizenden blaadjes zich, be
vreesd voor een kleine geweldenaar.
Voor verdere natuurlijke afscherming
zorgden welige struiken ketjoeboeng
die hun trossen blankgekuifde lelie
bloemen naar het water bogen.
Op de andere naar ons erf hoogop
lopende oever was de vegetatie vrien
delijker en doorzichtiger. Varensoor
ten, waaronder één die oprees als een
slanke boom. Als de zon erop scheen
leek het goudkant en de slagschaduw
zwartcrêpe kant. Roodbruine kruip-
planten met helgele bloempjes en hier
en daar lage struiken, donkerpaars met
witte toortsbloemen. Waar de grond
wat steenachtig of gruizelig was groei
den brede plaggen wilde postelein.
Het stuk steilte van de overkant, be
groeid met een weelde van wilde che-
velure, dat meestal door de schaduw
van een naburige boom werd bestre
ken, leek een prachtig rijk wandtapijt.
Een afgedreven stuk wortelstronk van
een pisang had zich in een bocht van
de sloot in de modder vastgezet en
daaruit had zich een dofrode sappige
scheut omhooggewerkt die reeds twee
bladeren had ontvouwd.
Een lied van kleurlicht zonder woor
den; een tekst kan men vergeten, maar
de kleurmelodie blijft in de groeilijnen
der hersenen haar plaats behouden.
De fauna bleef bij de flora niet achter.
Kleine zoetwaterkreeftjes stoven bij
benadering weg in hun holletjes in de
harde kleioever, dozijnen kleine water
torren - schrijverkers op de stille wa
terbochten - wegplonsende kikkers en
razendsnelle hagedissen. Soms een
enkele waterslang die schijnbaar sla
perig zijn jachtronde doet. Omhoog-
gejaagde moddergolven van de platte
modderschildpad die de bodem van de
sloot afgraast naar wier en klein dier
lijk voedsel. Gewone kleine zilvervis
jes en een bijzonder soort moddervis-
jes met zuigsnuiten - de laatsten roei
den voortdurend tegen de stroom op
om aandrijvend voedsel in zich op te
nemen. Dit laatste gebeuren ontging
mij, want ik maakte in de modderbank
een basin vrij met stenen, takjes en
graspollen, met de bedoeling de mod-
dervisjes daarin over te brengen om
ze dan met kleine broodkruimeltjes te
vertroetelen. Maar deze proefneming
mislukte en na enkele dagen dreven
de visjes, verstoken van het in het
stromende water aangevoerde voed
sel, dood aan de oppervlakte.
Er waren verschillende soorten harige
rupsen en een enkele gladde rups van
wel een vinger dik. Ook vlinders kon
den mij boeien maar de relatie tussen
rups en vlinder was mij nog niet be
kend. Zo ook niet die tussen kikker
visjes met staarten en de kikvors zon
der staart. Ik denk terug aan de aan
raking met kikkerdril, dat ik als een
vieze onnutte substantie met een stok
wegslingerde.
Ik durfde niemand mijn kinderlijke vra
gen voor te leggen. Het liefste sprak
ik helemaal niet over die sloot, weten
de dat mijn moeder doodsbang was
voor infectie en slangen.
Ik was de enige bezoeker van die
sloot en ook de enige exploirant.
De vrije natuur is voor een jong kind
een gesloten boek met dien verstande
dat het de tekst kan spellen, maar de
woorden niet kan vatten. Het kind be
paalt zich tot doorbladeren om de
fraaie foto's en gravures als plaatjes
te bekijken en juist deze kunnen een
onuitwisbare indruk achterlaten. Ik er
voer die slokan als een wonder, maar
wist niet wat een wonder was. Want
de vraag waarom het zo was en niet
anders kwam niet bij mij op.
Ik genoot van het alleenrecht om in en
bij die slokan te bivakkeren en nog
steeds na lange jaren komt die mod
dersloot mij als een haarscherpe foto
grafie voor ogen. De kleuren zijn niet
verbleekt en ik onderga zelfs nog het
gevoel van mijn tastende, zoekende
vingers.
Die slokan was een juweeltje van een
miniatuurschepping, een stukje van het
immense legspel der schepping.
G. J. M. WELTER
Diep blauwe Saffieren met certi
ficaat van echtheid, 0.50 karaat
f 50,—; 0.75 krt. f 75,—; 1.00 krt.
f 125,—; 1.50 krt. f 200,—.
Gouden oorbellen met saffieren
f 150,Zolang de voorraad
strekt. Evt. in goud zetten mo
gelijk. Telefoon 020 - 83 88 73
"HET LAND VAN MIJN OUDERS"
Marion Bloem heeft de verschijndatum
van haar boek "Geen gewoon Indisch
meisje" mooi samen laten vallen met
het gereedkomen van haar film "Het
land van mijn ouders". Motief van boek
en film: behoefte om haar Indische
verleden te begrijpen en het contact
te vinden tussen de oorsprong van
haar ouders en zichzelf. Er schijnen
heel wat Indische kinderen moeite te
hebben met het zoeken van hun iden
titeit dan wel het behoud daarvan als
ze die dan gevonden mochten hebben.
De film van Marion Bloem legt in
beeld en woord die speurtocht vast.
De film die 85 minuten duurt draait
niet in de gewone bioscopen maar in
een aantal "filmhuizen" overal in het
land. Hier volgen plaats en data:
27/10- 2/11
1/11 - 2/11
3/11 - 9/11
8/11
9/11
10/11 - 16/11
11/11 - 16/11
16/11
21/11
23/11
24/11 - 30/11
8/12-11/12
9/12-14/12
15/12-21/12
Desmet, Amsterdam
Filmhuis, Den Haag
't Hoogt, Utrecht
Liga '68, Groningen
de Meervaart, A'dam
't Venster, Rotterdam
Filmhuis, Delft
Filmhuis, Leiden
Soeterijn, Amsterdam
Museum voor Land
en Volkenkunde,
Rotterdam
Liga '68, Groningen
(op dit moment onder
voorbehoud - zie plaat
selijke krant)
Filmhuis, Maastricht
Filmhuis, Arnhem
Casino, Den Bosch
Op zondag 9 oktober 1983 hebben
wij afscheid moeten nemen van
JAN DE KONING
Voor degenen die hem goed gekend
hebben
Pa'tje King
echtgenoot van Milla Fea
Geb. 4-3-1913 Batavia
Overl. 9-10-1983 Venlo
Uit aller naam:
E. C. de Koning-Fea
5914 NC Venlo
Pelsmakersstraat 16
STICHTING
HULP
AAN
LANDGENOTEN
INDONESIË
Met uw geld steunen wij duizenden
landgenoten in Indonesië die het
heel hard nodig hebben I Stichting
HALIN, Nassau Zuilensteinstraat 9,
2596 CA Den Haag. GIRO 308
16