ORIENT TRAVEL B.V. Even glimlachen "9nciiócke ]ami lie namen DRIE KEER VERDIEND Ik had een boel correspondentie af te doen en zette me tot rustig schrijven (dat dacht ik tenminste) achter mijn schrijftafeltje. Nauwelijks had ik de aanhef voor mijn eerste brief op papier of daar kwam Minah aan. "Mem daar is de bloemenman." Maar ik had niets besteld bij Haf, wat kwam hij doen? "Tidak taoe Mem tapi dia soekah bitjara sama Mem". Ik stond met een zucht op en dacht wat nou weer? "Ada apa Haf?" Haf vertelde me dat hij met zijn karretje op weg was om bloe men te verkopen toen hij bijna was aangereden door een grobak. Gelukkig was er geen ongeluk gebeurd maar zijn karretje was omgeslagen en al de jampotjes waar hij zijn bloemen in had waren gebroken. Had Mem soms een paar lege potjes voor hem DEN HAAG Nummer twee zat in de buggy, ik zat gehurkt naast hem en samen wachtten we op nummer één en beider mama die binnen een portie bami kochten. Dit tafereel bracht ons een glimlach op van een passerende dame, die misschien zoiets als 'typisch' gedacht zal hebben. Eén meter rechts van mij zat een oude heer op het terrasje voor zich uit te staren en af en toe behoedzaam een slok uit zijn glas rode wijn te nemen. En toen begon het zachtjes te regenen, maar we waren allen onder een afdakje. "Goed voor het gras van mijn vrouw", klonk het opeens en hij wendde zijn hoofd naar mij toe. "Ja, lekker fris," antwoordde ik, ad rem als altijd. "Goed voor het gras en ook voor de rozen," vervolgde hij, "dan hoef ik niet te siram." Hij zweeg en keek weer voor zich uit. Ja, dacht ik, ik begrijp wat je zeggen wil. Je hebt in Indië gewoond en we zitten hier niet voor niets voor dit restau rant, dit Oosterse eethuis met veel groen op het terras, hier op de Frederik Hendriklaan waar toch aardig wat te zien is. Nummer twee vroeg om aan dacht en toen ik weer opkeek was de oude heer weg. Zijn glas was leeg. Even later zag ik hem voorbij fietsen, op weg naar het gras en de rozen die hij vandaag niet hoefde te siram. R.B. Mina keek al ontstemd, zij mocht die Haf niet, die kwam altijd bedelen en iets vragen. "Trouwens", zei ze tegen mij, "Hamsa, de djait die naast hem woonde mocht hem óók niet". "Nou Minah zo'n paar lege jampotjes is het ergste niet, haal er maar een paar." Haf bedankte uitbundig en vroeg of hij er wat water in mocht doen. Toen zette hij er de ietwat verfomfraaide bloemen in, zette alles op zijn karretje en ging met het piepende karretje van tjeketuut-tjeketuut het hek uit, zijn zoontje er achteraan. "Huh" zei Minah, "die gaat natuurlijk weer naar het kerkhof, terlaloe". "Maar Minah" zei ik, "daar zit toch geen kwaad in om naar het kerkhof te gaan?" "Tidak" zei Minah, "maar in Hafs geval wél!" En ze voegde er aan toe: "Terlaloe sekali sama itoe anak-ketjil". Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik vroeg wat dan het schandalige was. Minah vertelde me het volgende: Haf zijn bloemenzaakje in de Djalan Dje roek bracht niet zoveel op. Toen was hij op een idee gekomen. Van wat oude stukken hout hier en daar ge vonden had hij een karretje in elkaar geslagen, wist ergens een paar oude fietswielen te krijgen, bevestigde die aan het karretje en voilé klaar om de business te beginnen. Hij vatte post bij het kerkhof, vooral op religieuze- en feestdagen deed hij goede zaken, daar veel mensen die de graven be zochten een bloemetje kochten. Zo gauw ze met het potje en de bloemen het kerkhof binnengingen ging Dana 't zoontje, er ongemerkt achteraan en bleef ongezien op een afstandje kij ken tot de mensen weer weg gingen. Dan schoot hij toe, graaide het potje met de bloemen van het graf en bracht het naar zijn vader die het na wat schikken weer op het karretje zette en het weer opnieuw verkocht aan de volgende klant. Meestal ging dat zo een keer of drie, maar met veel geluk lukte het soms wel 5 keer. Ja, mopperde Minah nog na en al die jampotjes die hij had gekregen, daar gaf de toekang botol, die iedere 14 dagen kwam, wel 3 sen voor. Minah had een leeg blikje waar de opbrengst van de lege flessen, kranten en oude rommel in ging. Het was altijd een heel getawar. Het geld werd opge spaard en streng beheerd door Minah die het dan met Lebaran eerlijk tus sen al de bedienden verdeelde. Om geen vergissing te maken moest ik op de label de data en opbrengst schrijven: 2 Maart 45 sen. Ze nam geen kans of risico. Toen ik 's middags in de tuin bij het hek met Sjendi, de toekang kebon, iets te bepraten had hoorde ik "tjeke tuut-tjeketuut" en zag Haf, die kenne lijk en iewat gehaast - hij had zeker honger - naar huis ging. Kleine Dana kon hem nauwelijks bijhouden en liep met kleine trippelpasjes achter het karretje aan. De oppervlakkige toe schouwer zou hebben kunnen denken: "Nou die man heeft geen erg goede zaken gedaan" bij de aanblik van al de potjes en blikjes nog met bloemen erin. Maar ik wist natuurlijk wel beter. Het was maar goed dat Haf haast had en niet om of op keek en mij dus niet zag want had hij wél gekeken en mij gezien dan was ik misschien in de verleiding gekomen om hem een knip oogje te geven I HANNA MUELDER RETOUR BANGKOK VOOR SLECHTS RETOUR JAKARTA BALI - plus BANGKOK, SINGAPORE, SUMATRA, JAVA HAWAII f 1.395,- f 1.750,- (ANVR) GARANTIEFONDS REISGELDEN retour f 2.325,— retour f 2.269,— Rokin 52 - AMSTERDAM - Tel. 020-24 25 38 Laan van Meerdervoort 291 Tel. 070-63 83 67 DEN HAAG Singel 486 - 1017 AW AMSTERDAM Tel. 020-23 74 84 door D. A. Visker De tweede editie van een uitgebreid register van Indische familienamen (plm. 7.000) en bijzonderheden over hun oorsprong en ontwikkeling in de laatste eeuw. Een boek dat geslachten na U nog waarde zal hebben. Prijs f 29,50 - Porto f 4,25 17

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1983 | | pagina 17