herinneringen 3£etjil
Man and man
Op de zolder boven de leslokalen van de KWIII-school in Batavia waar wij, de 3e
compagnie van het Mitrailleur Bataljon gehuisvest lagen heerste zoals gewoonlijk
rond elf uur in de avond al bijna een nachtelijke rust. Op een enkel veldbed na
waren de legersteden bemand met veilig onder de klamboe liggende wapenbroe
ders, waarvan de meesten al sliepen in de variaties van roos tot marmot en de
nog niet zo ver gevorderden een fluisterend gesprek voerden of stil voor zich
heen lagen te staren in de slecht verlichte ruimte.
Hoewel pas een paar maanden in In-
die en er in een stad als Batavia heel
wat te verkennen viel en te doen was,
maakten wij zolderbewoners er nooit
nachtwerk van. Niet omdat wij van die
brave borsten waren die vies waren
van "de bloemetjes buiten zetten" tot
in de kleine uurtjes. O nee, helemaal
niet. Alleen het karige soldij dwong
ons het leven van een brave burger
te leiden, zowel met een korte als een
lange ij. Na de bestedingen aan de
noodzakelijke bijvoeding om op de
been te blijven, zoals fruit en gematig
de porties echt eten, bleef er niet veel
meer over om feestelijk te gaan ont
spannen. Wat slenteren door de stad
en bezoeken aan de bekendste pa
sars en bioscopen waren de enige
ontspanningen die we ons konden ver
oorloven op de vrije avonden.
Ineens werd de weldadige rust op de
zolder wreed verstoord. Enkele bijna
nachtbrakers stormden met veel ka
baal de zolder op en begonnen met
schreeuwerige stemmen vol enthou
siaste verontwaardiging een belevenis
van die avond over ons uit te spuien.
Uit de woordenbandjir maakte ik op,
dat ze naar het Prinsenpark in de be-
WIM POLAK
ONDERSCHEIDEN DOOR HIROHITO
Ik vind het een hemelscheiend schan
daal, dat Wim Polak (oud burgemees
ter van Amsterdam) n.b. een Jood,
een onderscheiding accepteert van
Hirohito, één van de laatste oorlogs
misdadigers, die nog in leven zijn.
Het lijkt mij juist, indien de redactie
van "Moesson" een fel protest aan
tekent bij Polak, eventueel tesamen
met andere organisaties van oorlogs
veteranen e.d.
Als Polak deze onderscheiding accep
teert, dan is dit een klap in het ge
zicht van alle Nederlanders, die in het
Verre Oosten zijn omgekomen en een
grove belediging voor alle Joden, die
door Hirohito's bondgenoot Hitier zijn
omgebracht.
B. DE JONGSTE
Naschrift
Wanneer de naam van keizer Hirohito
niet uitdrukkelijk aan deze onderschei-
nedenstad waren geweest en daar
een dancing hadden bezocht waar,
tot hun grote afkeer en ontsteltenis,
alleen maar met elkaar dansende En
gelse soldaten te zien waren op de
dansvloer. Hun hevige verontwaardi
ging over dit soort vrijetijdsbesteding
van de Engelse soldaten die ons Ne
derlandse soldaten volkomen vreemd
was, sloeg over op ons onder de
klamboe liggende en in verschillende
Nederlandse dialecten werden de En
gelsen uitgescholden voor een stelle
tje knuppels.
Ondanks de hevige verontwaardiging
groeide bij mij toch de nieuwsgierig
heid hoog op en ik lijmde meteen
sobat Piet, alias Pietje Swing, om de
volgende avond een kijkje te gaan
nemen in die danstent.
De volgende avond waren we na een
vlotte lift tegen achten bij Prinsenpark.
Zonder ons te bedenken liepen we
meteen door in de richting van de
oorstrelende Hawaiian muziek die ons
tegemoet kwam. Daar moeten we zijn,
zo dachten we. Bij de oorsprong van
de muziek aangekomen zagen we een
feestelijk verlicht terras met op een
klein podium de makers van de mu-
ding gekoppeld zou zijn, zou deze ge
beurtenis - die m.i. alleen "handels
waarde" heeft - niet zo provocerend
zijn overgekomen op geachte schrij
ver. Daar kan ik wel inkomen.
Om de nadruk te leggen op Jood en
Japanner wordt deze kwestie in het
oorlogs-emotionele vlak getrokken.
Tot hoelang na de oorlog moet dit zo
blijven doorgaan, 50 jaar, 60 jaar
Kunnen handelsbetrekkingen alleen
worden aangeknoopt tussen oud
bondgenoten en geldt dat dan alleen
voor de bondgenoten van de laatste
oorlog of ook van die daarvoor? We
hebben ook nog eens ruzie gehad met
de Belgen en daarvoor met Spanje,
Frankrijk, Engeland (6x) Zweden enz.
Wat ik me afvraag: welke kant kun je
in Nederland als Jood, Japanner, Duit
ser, Chinees nog uit? Je zult toch tot
taak krijgen de Nederlandse economie
te stimuleren I
Red. M.
ziek en een zangeres, die hun uiterste
best deden de twee toehoorders op
het terras dé avond van hun leven te
bezorgen.
Gefascineerd bleef ik naar de muziek
staan luisteren en ik had er waar
schijnlijk nog gestaan als Piet me er
niet op attent had gemaakt dat we
dansende Engelse soldaten zochten.
Ik was door die muziek het doel waar
naar we streefden al helemaal verge
ten, want als ik Hawaiian muziek hoor
ben ik verloren voor de mensheid.
Vooral als de langzame nummers met
die lange uithalen van de gitaren me
ter ore komen en als die muziek dan
ook nog zoals in Prinsenpark op een
zwoele tropenavond onder de blote
hemel op me afkomt dan hoeft er voor
mij nooit meer een morgen te komen.
Piet is niet zo wild van die muziek. Hij
vindt het wel mooi, maar het ritme in
de muziek gaat hem te langzaam. Hij
houdt meer van het snellere werk. Als
Piet danst merk je dat heel duidelijk.
Hij kan geen minuut stilstaan op de
vloer en is pas tevreden over het ritme
als hij bij iedere dans elke centimeter
dansvloer onder zijn schoenzolen
heeft gevoeld.
Ik niet. Ik ga het liefst plan plan over
de vloer op het ritme van: kom ik er
vandaag niet, dan kom ik morgen wel
aan de andere kant van de dansvloer.
Piet haalde me dus weer onder de
mensen en samen gingen we verder
op zoek naar de danstent met de En
gelsen. Lang hoefden we niet te zoe
ken, want na een paar minuten maakte
een groot verlicht uithangbord met
"man and man dancing" erop ons dui
delijk dat dit de danstent moest zijn
die we zochten.
Binnengekomen'in de danszaal wacht
te ons een grote teleurstelling. Geen
Engelsen te bekennen. Behalve de vier
serveersters samengeschoold bij de
tapkast was er zelfs niemand in de
zaal. In de veronderstelling dat we al
leen maar een tikkeltje te vroeg waren
voor het dansgebeuren en de Engel
sen elk moment wel binnen zouden
stromen, zochten we vast een goed
plaatsje op dicht bij de dansvloer en
namen een afwachtende houding aan.
De serveersters, in zeer nauw en lang
kledij geperst, maar om zich toch in
het lichtzinnige leven in de danstent
te kunnen voortbewegen van een zij-
split in het rokgedeelte voorzien wa
ren van teen tot heup, bekeken ons
langdurig maar bleven in de samen
scholing hangen. Ze zagen in ons
blijkbaar geen grote verteerders.
Pas na lang wachten en enkele ver
zoekende armbewegingen van onze
kant kwam er één naar ons tafeltje
om de bestelling op te nemen. Onze
bestelling, twee flesjes limonade, werd
zwijgend in ontvangst genomen, maar
terug bij de tapkast bleek onze be
stelling niet in dank te zijn aange
nomen want ze schreeuwde de be-
(lees verder pagina 16, onderaan)
14
