VOOR DE "VERGETEN"
EX-KNIL-ERS
IN INDONESIË
f
f
f
f
f
f
(Vervolg: "Vierdaagse in Indië")
ding heet daarin een geslaagd expe
riment. Mevrouw Roenggoer liep als
enige vrouw en werd door haar man
- na diens dagmars - het laatste stukje
vergezeld. Ook de Stadspolitie wordt
lof toegezwaaid en Arend Aarsse, ge
boren op 31 december 1922, was hier
de jongste. De tabaksmaatschappij
"Arendsburg" ontving de derde dag
de deeldemers met een "nachtleger"
en koele dronk, terwijl de waterleiding
maatschappij "Ajer Beresih" de leiding
tussen Arnhemia en Bindjei aftapte,
zodat men een mandigelegenheid kon
opbouwen die af was.
1938
Bandoeng 1938 leeft voort in een film
die de heer J. P. G. F. Corsmit, vlieger
bij de militaire luchtvaart van het KNIL,
destijds van de aankomst op de laat
ste dag en de officiële uitreiking van
de Vierdaagsekruisen maakte.
Mevrouw V. Knijff-Dermoüt moest er
varen dat een dame door de militai
ren snel voor oudje versleten wordt als
het even wat lastiger gaat. In haar
verzameling bewaart zij een vierarmig
NIAUkruis aan een blauw lint. De uit
reiking van de Vierdaagsekruisen
vond, blijkens een mededeling van de
heer A. Klein de Groot, plaats op het
voetbalveld van Sidolig, waar o.a. re
clame werd gemaakt voor Paralin
Tropenverf.
In Magelang liep het kleine groepje
kaderscholieren onder commando van
sergeant Tops gedurende de vier zwa
re marsen als op een paradeveld,
schreef de krant. Ook majoor Leihitu
met zijn ruim veertig manschappen
mocht er wezen. De Semarangse de
tachementen hebben het er goed af
gebracht. Al met al konden de onder
scheidingen worden uitgereikt aan 22
individuelen, 120 politiemannen en
569 militairen. Vedder vond de Vier
daagse in Magelang de zwaarste die
hij ooit gelopen heeft! Alleen in 1938
werd Vierdaagse gelopen in Bandjer-
masin.
Het einde.
Over 1939 moeten wij kort zijn. Er is
slechts weinig bekend van de laatste
Vierdaagse in Indië: P. J. Kwak had
in 1938 in Malang gelopen en liep nu
in Bandoeng. Vanuit Soerabaja, waar
hij bij de luchtdoelartillerie diende,
mochten uiteindelijk slechts vier man
met sergeant Van der Klink mee. Start
en finish waren bij de Jaarbeurs. Op
de laatste dag kregen de deelnemers
bij de binnenkomst in Tjimindi tussen
Tjimahi en Bandoeng bloemen van de
bevolking. In Batavia eindigde de Vier
daagse, die van 5 t/m 8 juli 1939 ge
houden werd, in de tuin van Concor
dia, waar o.a. de dames Bakker en
Vrijdag hielpen met het afsluitende
feestmaal.
Omdat de deelnemerslijsten steeds
een jaar later naar Den Haag gezon
den werden, zijn die van 1939 niet
meer in Nederland aangekomen of
naar ons land verzonden. Vast staat
dat in 1940 en later geen Vierdaagse
meer georganiseerd is, maar de NIAU
ging nog tot en met 1941 door met
haar vier-zaterdagen-marsen.
Het trieste einde van een hoopvolle
ontwikkeling klinkt door in twee cita
ten uit de brieven die wij ontvingen:
"Niet de af te leggen afstand is van
belang, maar de tijd die men nodig
heeft die afstand te overbruggen. En
wij hebben aan den lijve ondervonden
hoe snel de Japanse infanterie zich
door onze terreinen heeft verplaatst."
En: "Mijn bintang (medaille) heb ik
niet meer, maar ik heb hem wel de
gehele kamptijd in de achterklep van
mijn rugzak verborgen gehad". Ook
dat hoort bij de geschiedenis van de
Vierdaagse in Indië.
Wij danken allen die aan het tot stand
komen van dit overzicht in een of
andere vorm medewerking hebben
verleend.
Aanvullingen en reakties gaarne naar:
MARCEL M. CLAASSEN
Muntweg 5
6532 TE NIJMEGEN
STAKING
Natuurlijk was mijn auto net kapot
toen de Spoorwegen stipt gingen wer
ken. Vertragingen, als vee in een wa
gon enz.
En het conducteurtje - anders druk
fluitend en kaartjes knippend - dartel
de parmantig langs de trein, want op
Centraal wist hij zich omringd door
vele even parmantige collega's. Op
de tussenstations zag je hem echter
niet. Alleen vlak voor vertrek stak hij
zijn hoofd uit het raampje van de ca
bine, floot en borg zichzelf weer vei
lig op.
Kaarten controleren deed hij helemaal
niet. En op tevee, vooral bij de Vara,
zag je allerlei kleine mannetjes ver
schijnen die vertelden dat ze het niet
pikten en op de barricaden zouden
staan.
Want 3y2 procent inleveren is natuur
lijk niet niets. Ja kijk, anders koop je
gewoon een pakje shag minder, maar
als toch een paar vakbondsjongens
gaan schreeuwen - omdat ze daar
voor betaald worden - waarom zou
den we dan niet mee schreeuwen en
heel parmantig doen. Want is het niet
aardig om een keer in de schijnwer
pers te staan als een machtig man
met blauwe blazer, fluit en pet.
RALPH
(Vervolg: "Herinneringen Ketjil")
stelling er uit. Met minachtende blik
ken van de dames werden we bestookt.
Toen we na een half uur lijntrekken
aan de ons toch gebrachte consump
tie de laatste slok uit het flesje in
geslikt hadden en nog steeds met z'n
tweeën in de zaal zaten, konden de
Engelsen van ons de pot op en ver
lieten we de dancing.
Weer buiten liepen we in een nu ge
heel uitgestorven Prinsenpark. Alleen
de feestverlichting op de terrasjes die
we passeerden herinnerde ons er
aan dat we in een pretpark liepen. En
net toen we ons de vraag gesteld
hadden: Wat doen we, terug naar de
zolder of ergens anders de pret zoe
ken, kwamen we langs een Chinese
bioscoop waar, aan de geluiden te ho
ren die door de bilik wanden naar
buiten drongen, een film aan de gang
was. De beslissing op de ons gestelde
vraag voerde ons de bioscoop in en
bij het flauwe schijnsel van de licht
straal uit de filmprojector schuifelden
we voorzichtig en gebukt de zaal in
op zoek naar een goed plaatsje.
Ver hoefden we dat niet te zoeken,
want zover we konden kijken (en dat
was nog niet ver) zagen we lege zit-
pjaatsen. Eenmaal gezeten en de ogen
aan het donker gewend, telde ik
niet meer dan drie medekijkers naar
het witte doek waarop de filmbeelden
zo te zien wel erg spannend waren
maar voor ons onbegrijpelijk bleven
door de ons onbekende taal die ge
sproken werd en het ontbreken van
een ondertiteling.
Lang hielden we het dan ook niet uit
in de bioscoop en besloten daarom bij
gebrek aan andere pret toch maar de
zolder weer op te zoeken.
Na een heerlijk verkoelende lift op
een open drietonner kwamen we bij
de KWIII aan. Op onze tenen slopen
we de zolder op waar weer een bijna
nachtelijke rust heerste. "En", vroeg
een fluisterende stem onder een klam
boe, "hoe was het in Prinsenpark?"
"Geen moer te beleven", fluisterde ik
terug, "Waardeloos".
J. BLOKKER
B. Eibers
79,—
J. Jacobse
15,
N.N.
25,
A. S. D. Toxopeus-Foeken
125,
j. G. Visser
6.000,—
Totaal in oktober 1983
6.244,—
16