BIJ DE VOORPLAA T
OP WEG
Waar zal ik het eerst over beginnen? Het lopen op blote voeten op de bloedhete
weg, de dogcar, bergen of direkt over het stukje utopia dat is vastgelegd. Licht,
warmte, blauw, groen en rust. De componist, schilder, dichter, schrijver, de
mens moeten toch geïnspireerd raken bij dit aanschouwen. Of juist niet, het
heden stroomt weg en men gaat staren omdat de ziel van deze plaat je direkt
aan iets doet denken. Iets dat je lang geleden gelezen, gehoord of zelfs ervaren
hebt en toen zo heerlijk geruststellend was. "En Hij zag dat het goed was". Dat
was het. Hij zag het het eerst en jij later ook. Je begreep en voelde wat Hij be
doelde en ook al wist je niks van Hem af, dan nog was het goed.
Maar misschien is noch geïnspireerd
raken noch staren datgene wat je moet
overkomen bij het zien. Want deze
foto is heus pas onlangs genomen en
getuigt dus van een stukje heden van
Indonesië. Maar wel een heden dat
everlasting is want er zijn heel veel
oudjes die zullen zeggen "precies zo"
en zichzelf weer zien lopen. Moet je
dan horen al die verhalen, verhalen
die ik zo vaak heb gehoord, zo goed
ken, maar nog steeds niet zelf kan ver
woorden. Ik weet alleen, ik voel ook
wel maar als Indootje van de tweede
generatie (ik krijg steeds meer de pest
aan die benaming) kan ik dit machtige
tafereel niet laten geuren en daarom
klets ik maar wat.
De weg maakt een bocht naar links
en gaat dan waarschijnlijk door en
door, met af en toe een nieuwe bocht.
Jammer dat hij op de foto niet ge
woon aan de horizon verdwijnt. Dan
hadden we heerlijk kunnen praten,
dromen en fantaseren over bijvoor
beeld eindeloze verten, avontuur en
nieuwe kansen en wat al niet. Of ge
dacht kon worden aan een oude maar
rechte weg, waarop de sporen van het
verleden, van ouders en voorouders
zichtbaar zijn, maar die nog zeer wel
begaanbaar is en plenty ruimte heeft
voor jouw stappen aan jouw kant van
de weg, maar in dezelfde richting. Kan
ook niet anders want je kunt maar één
kant uit: naar het einde (wat het on
dermaanse betreft). En dat lijkt dan
opeens zo somber, maar waarom? Je
weet tenminste waar je uiteindelijk aan
toe zult zijn en tot dan, als de weg nog
steeds eindeloos schijnt, ben je op
weg: lachend, hoopvol, verlangend,
dankbaar, verdrietig, zwoegend, sla
pend, vechtend, huilend. Rennend,
wandelend, stilstaand. C'est la vie.
Denk ik.
Je kletst maar RB, de weg gaat niet
rechtuit, maar maakt een bocht naar
links. Ja inderdaad en gelukkig maar,
want we zien dan tenminste iets con
creets, in de verte onder de klapper
bomen: huizen en daar wonen mensen
in, deze jongens ongetwijfeld ook. Ze
lopen er naar toe, de weg volgend
want die leidt naar huis. Ze weten dat,
zijn gerust en kunnen daarom lachen
en onbezorgd genietend snoepen. En
in de verte komt een ventje aan, ko
mend van huis. Hij loopt rechtop, met
flinke pas, kijkend naar zijn verte. Ge
baad, gekleed, gevoed en geïnstrueerd
loopt hij vol goede moed zijn weg af,
zijn doel tegemoet. Dat zal nu nog de
school zijn, een boodschap, een spel.
Straks gaat hij weer de andere kant
uit, ontspannen net als die andere
twee, want zijn plicht is vervuld en
dan: hij gaat naar huis, waar hij wordt
gebaad, gekleed, gevoed en onder
wezen. How life must be beautiful for
them en dan in zo'n omgeving.
Eindelijk RB hou je op met zeuren.
Kijk naar deze prachtige foto en vertel
nu eens iets leuks en opgewekts. Over
dat schattige paardje bijvoorbeeld (dat
misschien best eens zou willen steige
ren maar de kracht daartoe mist) of
die prachtige bergen die we hier zo
missen. Gewoon over die mooie natuur
en zo bekend, die blote voeten. Ja
Allah zo mooi, zo sedih ook. Huhuh,
en mogen deze jongens en het paardje
altijd en overal behouden aankomen.
RB
LONELY HEARTS
Ook in Indonesië worden met de regel
maat van de klok Indische verenigin
gen opgericht. In Surabaya bijvoor
beeld bestaat de Lonely Heart Club.
Ongehuwden, weduwen en weduw
naars kunnen lid worden en maande
lijks wordt een bijeenkomst georgani
seerd tijdens welke de leden "elkan
der verpozen en troosten, noden ver
lichten, in elkanders behoeften voor
zien en elkanders lasten dragen op
basis van vertrouwen en toegenegen
heid, waarbij in gedachten wordt ge
houden dat de Bijbel zegt dat God
Liefde is". Gelukkig staat dit laatste
er bij, anders zou U een verkeerd
beeld kunnen krijgen.
We lezen verder dat de naam "Lonely
Heart" is gekozen om de leden stuw
kracht te geven hun eenzaamheid te
verlaten opdat zij met meer opgewekt
heid in het leven voort kunnen gaan.
Het bestuur van de club staat borg
voor orde, tucht en discipline. Een
nette vereniging dus, ordelijk ook en
indien er lezers zijn die met deze club
leden willen corresponderen, dan kun-
zij zich wenden tot het secretariaat
van de vereniging:
Taman A.I.S., Nasution 41, Surabaya.
De brieven kunnen in het Nederlands
worden gesteld.
EEN NIEUW BEGIN,
EEN OUD BEGINSEL
In het midden latend of U het verheu
gend, schokkend of vervelend vond,
het bericht dat ik per direkt weg zou
gaan is verkeerd gelezen en geïnter
preteerd. Alles wat ik in Moesson van
1 december 1983 in "met mij, na mij",
na de introductie van Ralph Boekholt
schreef was, dat ik blij was eindelijk
een MEDEWERKER te hebben gevon
den. Iemand die alle kwaliteiten bezit
mij naderhand te kunnen opvolgen. Ik
heb het eeuwige leven niet maar bo
vendien: een medewerker is voor de
redactie van twee man (met voor mij
zelf nog vele andere taken) geen over
daad. Dat ik dus direkt na de komst
van Ralph Boekholt met kat en brei
werk op schoot voor het raam zou
gaan zitten is een foute veronderstel
ling. En alle afscheidstranen en -hand
drukken mag U nog opschorten tot de
tijd van overdracht werkelijk daar is.
Dan hoop ik voor Ralph vurig dat ook
hij tegen die tijd een goede nieuwe
medewerker heeft gevonden, want ik
heb 10 jaar lang ervaren dat het zo
in je eentje niet meevalt
In een plaatselijk advertentiekrantje
dat ik in een moment van grote zwak
te een paar vragen toestond, sprong
de verslaggever ogenblikkelijk op het
bericht van de nieuwe medewerker en
maakte op schrift positief een einde
aan mijn bestaan bij Moesson. Het zal
dit bericht zijn geweest dat de mis
vatting compleet heeft gemaakt.
Dan nog wat. Naast de vele welge
meende woorden van welkom en waar
dering voor Ralph Boekholt die onze
redactie mocht ontvangen, las ik tus
sen de regels door toch ook een toon
van twijfel. Gaat Moesson het roer
omgooien, zal het een tweede genera
tie blad worden, komen de ouderen
over een poosje helemaal niet meer
aan het woord
Ik wil hier nu met nadruk zeggen, en
dat geldt ook voor de toekomst: het
karakter van Moesson zal niet ver
anderen. Noch onder druk van buiten
af, noch omdat het zo nodig "met de
tijd mee moet gaan". Er zal zeker
door de aanwezigheid van Ralph in
de komende tijd een nieuw element
aan worden toegevoegd, maar Moes
son zal in ieder geval blijven "Het
Indische tijdschrift geschreven dóór
en vóór hen die uit Indië/lndonesië
kwamen en die een sterke binding
hebben met het land van herkomst".
Daar zal geen identiteits- of andere
crisis tussenkomen.
LILIAN DUCELLE
3
