typisch lekker "vuilnis-odeurtje"...
Het is flink bètjèk op het terrein en
soms zak je tot zowat je enkels weg
in de smurrie... maar je moet tenslotte
wat over hebben voor een story in
Moesson en dus ga je dapper ver
der het terrein op. Wat je direkt op
valt is dat er een goed systeem in
deze opslag-plaats zit. Een brede
"laan" in het midden van het terrein
en verder veel zijstraatjes tussen de
blokken en stapels betjaks in.
Vaak zijn deze straten verhard met
de planken rugleuning van ouwe bet
jaks. Die rugleuning wordt meestal
gebruikt voor die bekende, heel de-
koratieve, schilderijtjes van "volks
kunst" waar vaak juweeltjes voor een
museum bij zitten...
En terwijl ik, als in het verhaal van
(lees verder volgende pagina)
Alles van die oude opgeslagen betjaks wordt gebruikt. Op de linkerplaat als paneel om
je ongenoegen te uiten ("De Arme schreeuwt") en op de rechterplaat als materiaal om de
ergste modderplassen wat te bedekken met echte "volkskunst".
litie meteen ook zien wanneer een
betjak zich in een ander stadsdeel be
vindt dan waarin hij eigenlijk behoort
te rijden. Wat ook strafbaar is
Dat wordt dus aanhouden, ondervra
gen, alles checken en vaak genoeg
oppakken
Ergens in oost-Jakarta werd een spe
ciaal terrein (Rawamangun) vrijge
maakt en met een enorm hek afge
schermd om alle opgepakte betjaks
op te slaan.
Toen de aktie een tijdje bezig was,
ben ik eens een kijkje gaan nemen
want ik hoorde verhalen van "wolken
krabbers van betjaks" en dergelijke I
Zwaar overdreven hoor, zo erg is het
echt nietZe staan hoogstens twee
op elkaar gestapeld. Maar als je dui
zenden bij mekaar ziet, schrik je toch
wel I
En sinds kort is het ook de opslag
plaats van gearresteerde stadsbussen
geworden en dat maakt het terrein
heel snel boordevol.
Als je het terrein oploopt, valt je bij
de opslagbomen-poort meteen een
heel groot bord op. Gemaakt van ou
de betjak-panelen waar in stuntelige
koeienletters "SIMISKIN MENJERIT"
(De Arme Schreeuwt) op gekladderd
staat. Het is erg druk bij deze poort.
Vooral door betjaks die kotjar-katjir
door mekaar staan, nieuw aangebrach
te en afhalers, van veel politie-manne-
tjes en vooral van nog veel meer bet
jakkerels.
De politie-jongens gluren wat mis
noegd naar deze blanke met camera's
omhangen buitenlander/indringer, maar
de betjakkerels worden juist erg vrolijk
en vriendelijk. Vragen waar ik vandaan
kom, of ik journalist ben en zoja, of
ik dan een fraai "pro-artikel" over hen
wil schrijven. En het allerliefst natuur
lijk met een foto erbij van de vragen
steller ZONDER zijn betjak...!
Maar de politie-jongens blijken toch
heel vriendelijk. Gooien de poort wijd
open en met een brede armzwaai over
het hele terrein zeggen ze: Fotografeer
wat je wilt, maar kom daarna toch
wel even mampir bij ons in het kan
toor voor wat juiste informatie en
voorlichting...!
"Natuurlijk Bung!" beloof ik, want ik
wil zelf ook wel meer weten over deze
perkara en heb naar mijn smaak nog
te weinig info erover gelezen in de
plaatselijke media.
Het is nu regentijd en het gerimist
(motregent) flink. Het terrein, Rawa
mangun, is eigenlijk een ouwe vuil
nisbelt. Een deel van de naam (Rawa)
zegt het al, een moeras dus. En zoals
overal ter wereld kampt ook Jakarta
met het probleem vuilnis. Dus gooit
men hier al die rawa's dicht met vuil
nis. Op het laatste moment nog een
vette laag zand erover en ze hebben
hier een mooi stuk land erbij in de DKI.
Maar goed, door de regentijd en het
dagelijkse geloop en gerij van die tien
tallen betjaks is die laatste aarde-laag
er al behoorlijk afgesleten en over
het hele terrien hangt dus overal zo'n
Bij de opslagbomen aan de ingang is het de hele dag een drukte van belang van betjaks die gebracht en gehaald worden en vooral
van betjakfietsers en polisi die, zoals op de foto rechts, alle "perkoenings" en andere papieren checken.
