w
Mevrouw Cornelia Kauibach
later een wederzijdse kennis hen toch
samen bracht. Toen Louis met een
kennis op visite bij de familie De Groot
kwam, gebeurde het. De familie, die
daar zo gezellig op het platje was ge
zeten, was de familie uit de schouw
burg
Louis was er wat verward door, maar
toch liet hij zich niet uit het veld slaan.
Na drie maanden waren Cornelia en
Louis verloofd. Hier is de foto, zoals
die gemaakt is in juli 1925. Na een
paar maanden trouwden zij. Louis
werkte bij de Burgerlijke Pensioen
fondsen en woonde geheel alleen in
Batavia. Vader De Groot bezat aan de
Vioslaan een viertal huizen, de num
mers 27, 29, 31 en 33. Hij had ze alle
namen gegeven, eerst Corelli (naar de
twee dochters Cornelia en Elisabeth)
daarna Georgine (naar zijn eigen naam
George), verder Henriette de naam
van zijn vrouw en tenslotte Gonda,
een van de namen van zijn moeder.
Menigeen zal zich die huizen nog wel
herinneren.
Wel, de jonggetrouwden kwamen te
wonen op nummer 29 in Huize Geor
gine. Toen ze er goed en wel geïnstal
leerd waren had Louis zo graag een
foto van zijn vrouw in sarong en ka
baja en daarom hebben ze dit beeldige
plaatje gemaakt. Ze staat links voor
het huis bij de potten met planten,
mèt het sleutelmandje. Cornelia was
Njonja Moeda (jonge mevrouw).
(wordt vervolgd)
PAUL EN ANNIE
Een verhaal uit Indië.
Na jaren ontmoette ik ze weer, Paul en
Annie. Nu in het najaar met herfstkleu
ren, een donkere lucht met jagende
wolken. En ik herinner mij - zonnige
warme dagen, vredig in een tropische
tuin, twee jonge vrouwen onder de
grote schaduwboom bezig met het
versieren van een baby-uitzet.
Beiden in verwachting, Annie van het
tweede kind en ik van het wonder van
een eersteling. Daar hoorde ik het
verhaal dat hoort bij Indië en bij hen,
die het land zo hebben liefgehad en
het nooit meer vergeten.
Paul was in de crisisjaren als 18-jarige
jongen naar Indië gegaan, naar een
broer die daar al eerder een positie
als planter had opgebouwd. In Holland
was geen toekomst, dus dan maar naar
het land waar nog veel viel op te bou
wen.
Paul, 18 jaar, lang, blond en mager en
o zo eenzaam. Wat is per slot 18 jaar?
De bootreis werd voornamelijk ge
bruikt om een heel nieuw leven voor
te bereiden, maar hoe doe je dat, aan
boord van een mailschip, waar je als
groentje tussen zit?
Dan de aankomst in het reusachtige,
warme Indië, met zijn vreemde men
sen, geuren en kleuren. Gelukkig was
daar het bekende gezicht van de broer,
aan wie hij zich vastklampte, na al
die vreemde en daardoor ook angst
aanjagende indrukken.
Het duurde echter maar kort, dit ver
trouwde en veilige. Paul ging mee naar
de onderneming, waar een baan als
opzichter op een van de afdelingen op
hem wachtte. Hij werd voorgesteld
aan de Baas, die hem kort, niet on
vriendelijk, de aanwijzigingen gaf voor
het van hem te verwachten werk en
hem meteen doorstuurde naar zijn
woning, waar hij voor de eerstvolgen
de jaren zou blijven.
Ik heb de foto's hiervan gezien. Een
klein huisje, voor de helft van steen,
de rest gedèk, met het kleine platje
voor aangebouwd, staand op een tjot,
van waar hij uitkeek op de kampong
van het werkvolk, waar hij nu baas
over was.
Zijn naaste buur, de andere tuin-
employé, woonde 'slechts' 10 kilometer
verder. Het is niet moeilijk je voor te
stellen, hoe het ging. Slechts gebrek
kig de taal beheersend, het werkvolk,
het vreemde voedsel en bovenal de
eenzaamheid, van niemand om je heen
om je onzekerheid aan kwijt te kunnen,
die je wegwijs maakte. Wat is per slot
18 jaar
De jaren gingen voorbij. Paul kreeg het
land en zijn bewoners hartelijk lief.
Je went aan het alleen zijn en op den
duur is het een levensbehoefte, die
steeds sterker terugkomt. Als na de
uitbundige hari raya's - eens in de
twee maanden naar de stad, feestvie
ren, zoals bekend door de talloze plan-
tersverhalen - Paul terug was in zijn
pondokje, ademde hij met vreugde de
stilte van de nachten in. Ja, hij was
thuisToen kwam het groot verlof
naar Nederland.
Onwennig liep hij door de Hollandse,
drukke straten met zo ontzettend veel
blanke, drukke mensen. Hij kwam de
parfumeriewinkel binnen voor een ge
schenk; daar zag hij Annie. Het werd
al gauw een grote liefde. Annie en
Paul trouwden en na een jaar is kleine
Hans er, hun eerste zoon.
Annie kon Paul nog een tijdje vast
houden in Holland, maar de tropen
riepen en uiteindelijk ging het kleine
gezin terug, weer naar de stilte van
de onderneming.
Helaas, de oorlog had inmiddels over
het oude land geraasd en de onder
neming was niet veilig meer voor
Annie en de kleine zoon, zeker niet nu
zich weer een kindje aankondigde. Zo
verhuisde Annie naar het grote huis,
waar meer vrouwen woonden van
planters en ook anderen. Er was wo
ningnood, duS veel gezinnen in één
huis. Daar ontmoette ik haar en zij
werd mijn leermeesteres in vele zaken,
nuttige en handige tips, waar ik nu
nog profijt van heb.
Annie werd verteerd door heimwee
naar Holland, dagen kon zij vertellen
over al de aardige en mooie dingen
van Holland die zij miste, de familie
waarmee zij een hechte band had. Toch
bleef zij voor Paul, die eens in de
maand met verlof naar beneden kwam,
naar de stad, een fantastische steun.
Heeft hij het ooit geweten, dat heim
wee
De tweede zoon kwam, een wolk van
een baby; nu lagen er twee kleine
mannetjes in de box in de zonnige
tuin, want ook mijn zoon was er toen.
En wij als twee trotse moedertjes er
naast. Waar zijn ze gebleven, die
dagen
Na 28 jaar was ik er weer, in het heer
lijke huis met zijn prachtige tuin. Er
was niets veranderd en in gedachten
zag ik ze weer. Die twee jonge vrou
wen in de zonneschijn met alle ver
halen over hoe het was geweest en
wat we van onze toekomst met onze
kindjes zouden maken.
De jaren zijn voorbijgegaan. Onze kin
deren zijn groot en zelf ouders, maar
Paul en Annie zijn niet veranderd. Paul
zoekt nog steeds de eenzaamheid in
de natuur om zichzelf te zijn; een ge
woonte van een mensenleeftijd leer je
niet meer af.
Annie is, charmant als zij steeds was
en altijd zal blijven, knap, gesoigneerd,
met een goed lopend huishouden,
helemaal op haar plaats in het Haagje
van vandaag. Dat blijft als het Haagje
van toen, in hun grote witte huis. Wij
hebben oude foto's van toen bekeken
en de jaren rolden terug.
Vriendschap, gesloten jaren terug in
het paradijselijke land, de belevenis
sen daar, die ook nu nog in je leven
van zoveel belang zijn, de band die
blijft tussen hen, die daar waren. Weet
je nog wel
Zo maar een verhaal, gewoon, van
mensen zoals jij en ik, alleen zijn wij
van daar, het zonneland
E. MELAI
11
