VOETSTAPPEN IN'N ANDERE WERELD ORIENT TRAVEL B.V. DE "STEM" Wat ik U nu ga vertellen klinkt misschien ongelooflijk. Mij zelf ook trouwens. Maar het is 'toch echt gebeurd. Wijlen Dr. Ong en ik hebben samen op de Se- marangse H.B.S. gezeten. Hij zat een of twee klassen hoger dan ik. Maar we waren beiden lid van dezelfde tennisclub, achter de Loge. En we waren dikke vrienden. Later hebben we samen geprutst bij het Departement voor Volksge zondheid aan de tot stand koming van het instituut van de "Medische Centra" (Puskesmas), een soort van goedkope medische hulp "voor iedereen". Tenslotte hebben we de geboorte van die instelling niet meer meegemaakt, daar we toen a| beiden met pensioen waren. Maar we hebben er toch de grondslag voor ge legd. Na zijn pensionering vestigde hij zich te Bogor, waar ik al woonde. Hij was long-specialist, maar deed ook alge mene praktijk. En hoe? Iedere werk dag begon hij om 7 uur en werkte door tot 6 uur 's middags. Met een korte onderbreking van een uur (12 tot 13 uur) om een haastige lunch naar binnen te werken. Wanneer je op zondag hem nodig had en hij was thuis, wat meestal het geval was, want hij ging zelden uit, hoogstens om bij een of andere bakkerij een taart te kopen, want hij was dol op roomtaart, dan hoefde je maar aan te kloppen en hij was tot je beschikking. Een uit zondering Overigens was hij nog goedkoop ook. Al mijn kleinkinderen waren onder zijn behandeling (zes stuks) en ik heb nooit meer dan Rp. 6.000,per maand behoeven te be talen (toen ongeveer US 15,on verschillig hoeveel malen of ze met bronchitis, een vuile maag, of een aanval van asthma bij hem werden gebracht (röntgen inbegrepen). Dat was niet alleen maar omdat we goede vrienden waren van ouds, maar zo was hij nu eenmaal. Een man met een hart van goud Een echte arts, met de ziel en het geweten van een arts Op een dag zei hij - zonder bijzondere aanleiding - dat was in 1978, tegen me dat wanneer hij dood was, ik voor zijn hondjes moest zorgen (Japanse, met lange haren en een ingedrukte neus). Ik zei natuurlijk dat dat wel in orde zou komen, maar vermoedelijk nog wel lang zou duren. "Over 5 jaren," zei hij. Daar maakte ik toen een grap je van en vroeg of hij soms helder ziende was. "Nee, maar wel heider- horend," was het antwoord. Hij had die nacht, zo vertelde hij, de "Stem" weer gehoord. En die stem had ge zegd: "Deze man leeft nog 5 jaren I" "Geloof je daarin?", vroeg ik. "Ja be slist," was het antwoord. "Die stem zegt altijd de waarheid en het gaat altijd over belangrijke dingen. Herin ner je je nog, dat ik op de H.B.S. bijna nooit ernstig gestudeerd heb! Ik hoor de altijd vlak voor een proefwerk en ook vlak voor het eindexamen, wat ik speciaal moest inkijken. En dat deed ik dan ook. En het kwam altijd uit I Ook later voor mijn tentamens wist ik van tevoren wel wel en wat niet ge vraagd zou worden I" Dat was waar en ik herinnerde het me opeens erg goed. Het gaf me een griezelig gevoel. Maar zoals te doen gebruikelijk in zulke gevallen zei ik dat hij niet moest denken dat hij Onze Lieve Heer was en die Stem in dit ge val het wel een mis kon hebben. Al was hij ouder dan ik, hij was toch een stuk steviger I Enz. enz. Hij ging daar niet op in, maar zei al leen dat ik mijn woord moest houden als het zover was. Want als hij er niet meer was, dan zou zijn vrouw naar hun buitenhuis verhuizen. En zijn dochter studeerde in Amerika (ook voor arts natuurlijk) omdat dat goed koper uitkwam dan een studie hier, tenzij je het geluk had op een rege- rings-universiteit geplaatst te worden (maar dat was een unicum, met zoveel animo en zo weinig plaatsen). Enfin ik beloofde het. En vergat de hele zaak. Vorig jaar ging hij met vakantie naar Holland. Ook al omdat hij zich eens grondig wilde laten nakijken, na dat kleine ongeluk dat hij gehad had. Het scherm van het röntgen-toestel was opeens op zijn vingers gevallen. En daarna had hij voortdurend last van stijve vingers en tenslotte ook van een beetje stijve pols. Hij was al eens door een collega onderzocht en een bekende acupuncturist had hem ook al behandeld. Maar het wilde niet echt genezen. Daarom wilde hij toch eens kijken of ze in Holland niets voor hem konden doen. Enfin hij ging met zijn vrouw en zonder de hondjes naar Holland en ik hoorde een hele tijd niets meer van hem, totdat zijn vrouw me op een dag opbelde om te zeggen dat ze weer terug waren. Maar hij was er eerder slechter dan beter aan toe en of ik zo gauw moge lijk wilde aankomen, want hij moest me noodzakelijk spreken. Zo gauw als ik kon ging ik, maar van spreken kwam niet veel terecht. Hij kon niet meer zitten of staan en nauwelijks verstaan baar praten. Het was een vreselijk ge zicht. Maar uit zijn brabbelen kon ik met veel moeite toch wel opmaken dat hij het weer over zijn hondjes had. Ik herhaalde plechtig mijn belofte en dat scheen hem rust te geven. Toen hij ingeslapen was, ging ik naar huis. Twee dagen later weer aankomende werd ik door zijn dochter ontvangen, die speciaal uit Amerika overgekomen was. Hij was de vorige avond over ledenHet was precies 5 jaren na ons nogal macabere gesprek inzake de "Stem". Hij lag er heel rustig en zo tezien tevreden bij. Een week later kwam ik terug om de hondjes. Maar ze waren er niet meer. Ze waren meegenomen door een oom of een neef van zijn vrouw (die inder daad niets van onze afspraak wist). Ik kon er niets meer aan veranderen. Alleen ik hoop dat hij weet dat ik mijn belofte toch werkelijk heb willen na komen. Nu vraag ik me af: Van wie was die "Stem"? AGUS DARUCH RETOUR BANGKOK VOOR SLECHTS f 1.395,— RETOUR JAKARTA f 1.650,— BALI - plus BANGKOK, SINGAPORE, SUMATRA, JAVA retour RIO DE JANEIRO retour (ANVR) GARANTIEFONDS REISGELDEN f 2.325,— f 2.295,— Rokin 52 - AMSTERDAM - Laan van Meerdervoort 291 Tel. 070 - 63 83 67 Tel. 020-24 25 38 - DEN HAAG Singel 486 - 1017 AW AMSTERDAM Tel. 020-23 74 84 19

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1984 | | pagina 19