En morgen gezond weer op
O
TUNAS Trade, Tours Travel International B.V.
Om te weten hoe het staat met
's Lands denken en voelen (eerst had
ik willen zetten "geestelijk leven",
maar dat is toch een beetje teveel van
het goede) moet je behalve lezen ook
teevee kijken. Met opzet noem ik niet
radio luisteren, omdat je nu eenmaal
niet alles tegelijk kunt en omdat dat
toestel is verworden tot een apparaat
dat muziek moet laten horen, en dan
heel zacht (of juist heel hard) als ach
tergrond tijdens het werk. Dat het zo
ver is gekomen met die ooit zo unieke
radio is ongetwijfeld een apart artikel
waard.
Beperken we ons tot Nederland 1 en
2, dan hebben we onder andere zgn.
talk-shows. Dat zijn dus die program
ma's waarin al dan niet bekende Ne
derlanders worden geïnterviewd en
waarin aandacht wordt besteed aan
opmerkelijke zaken. Criterium of iets
al dan niet opmerkelijk is, is vaak de
zaak zelf, maar ook de samensteller
van het programma. Hoe hij of zij
denkt over bepaalde dingen. Macht
van het medium. Zo hebben we ook
Vara's Sonja Barend (met haar stop
woord "ja") die uitdrukkelijk haar best
doet om de indruk te wekken dat zij
weloverwogen en weldoordacht aan
het werk is. Aanvankelijk wilde zij al
leen goed nieuws brengen, maar om
dat dat blijkbaar niet meer voorhan
den is, werd overgegaan op allerhan
de op dinsdag. Allerhande progressief
wel te verstaan, want het blijft de
Vara en een conservatieve reactionair
wordt live meteen de grond in ge
boord onder luid gelach en applaus
van het progressieve publiek.
Eigenlijk ben ik dit stukje begonnen
vanwege die hypocrisie van mevrouw
Barend (en hetgeen ze vertegenwoor
digt). Daar was laatst bijvoorbeeld in
haar programma een gesprek opge
nomen met een van de slachtoffers
van de aanrander die wegens celge
brek op vrije voeten was gesteld (als
ze nu werkloze bouwvakkers zetten
aan de bouw van nieuwe gevangenis
sen). Sonja leefde mee, was veront
waardigd en rondde het gesprek heel
kundig af. Conclusie: Sonja meent dat
aanranden niet mag, dat aanranders
in de cel horen en dat het onaanvaard
baar is dat het Openbaar Ministerie
zulke blunders maakt. Eens, helemaal
eens. Sterker nog: ophangen die lui,
maar dat mag ik niet zeggen want we
wonen in een beschaafd land en emi
nente criminologen en andere rechts
wetenschappers hebben vanachter hun
bureau allang uitgevonden dat de cel,
laat staan de dood, geen oplossing is
voor crimineel gedrag. De maatschap
pij moet niet zo vijandig zijn.
Goed, terug naar Sonja. Haar hypo
crisie ligt hierin, dat zij enkele weken
daarvoor haar programma begon met
pornografie voor de vrouw. Aan de
hand van enkele tijdschriften, waarin
naakte mannen werden getoond, con
cludeerde zij dat ook vrouwen behoef
te konden hebben aan een stuk eigen
pornografie en zij trachtte dit verder
aan te tonen door aan enkele vrouwen
in de zaal te vragen of zij de foto's
mooi vonden en of zij zich daaraan
ergerden. "Nee hoor", was het pro
gressieve antwoord en Sonja zelf gaf
wijselijk geen eigen mening, bang dat
haar brievenbus de volgende dag vol
zou zijn met foto's.
Kijk, zegt mijn simpele geest dan, of
het een of het ander. Nu weet ik wel
dat het progressief criterium luidt
"vrijwillig, als ze het allebei willen"
maar daarmee kom je er natuurlijk niet.
Ook een psychopaat kijkt naar Sonja
op Dinsdag en zo iemand komt op
ideeën.
En al ben je geen psychopaat, je krijgt
toch een bepaalde indruk van een
programma dat met zo'n item opent
en waarvan de aanwezigen in de zaal
constant instemmend knikken en klap
pen. Maar vooral gaat het er toch om
of je iets goedkeurt of afwijst. Jezelf
en anderen weten dan tenminste hoe
je erover denkt en wat ze aan je heb
ben.
Een naakte vent in een tijdschrift is
wat anders dan een naakte vent in je
keuken, vooral als je hem niet ver
wacht en het klappen voor pornografie
voor de vrouw is wat anders dan het
in de gevangenis wensen van een man
die pornografie in de praktijk heeft
gebracht. Ja, dat is duidelijk wat an
ders. En toch klopt er iets niet, maar je
zult wel progressief moeten zijn om
aan te kunnen tonen dat het klopt.
RALPH BOEKHOLT
385 Beeklaan Telex: 34193 tunas nl.
2562 AZ DEN HAAG Telefoon 070 - 63 92 27 63 89 94
Uw Indonesië en Verre Oosten reis op de maat van uw beurs en wen
sen gesneden I
Agent voor Europa van P.T. TUNAS INDONESIA TOURS TRAVEL Jakarta
kantoren: Medan, Padang, Vogya, Surabaya, Bali, Ujung Pandang, Bandung,
Singapore, Hongkong, USA.
HOOR, ZIE, SCHRIJF!
"Dat typische Indische sfeertje" is
een van de uitdrukkingen die ik
het meeste haat. Vaak wordt dit
gezegde gebezigd in advertenties
voor een of ander Indisch feest
om maar aan te geven dat er weer
lekker gegeten kan worden, 'adoeh'
zal worden gehoord, krontjong zal
klinken en kreteklucht zal worden
geroken. Ik zie dan een schemerige
zaal voor me vol met bruintjes die
stiekem zitten te tempo doeloeën
en thuis stilletjes achter gesloten
gordijnen meegebrachte lemper zit
ten te eten en die verschrikt op
kijken als de huisbel klinkt, terwijl
het alleen maar een blozende melk
boer is die vraagt of er nog wat
nodig is.
Indisch en toen vroeger is een in
geburgerde associatie geworden.
Een stelletje kolonialen vol heim
wee en zonder realiteitszin. Hoe dat
image is ontstaan? Een lang ver
haal, maar dat beeld klopt niet. Al
thans niet voor de meeste Indische
mensen. Al staan we dan pal op on
ze eigen Indische identiteit, dat wil
voorwaar niet zeggen dat we geen
oog en oor hebben voor het leven
in Nederland of waar ook. Sterker
nog, het geïntegreerd zijn betekent
dat wij deelnemen aan hetgeen be
tamelijk wordt geacht en daardoor
zijn wij deel van Nederland. Een
deel dat ook ziet, hoort, praat en
een oordeel heeft over zaken. We
kijken dus televisie (net als miljoe
nen anderen) en vinden een pro
gramma goed of niet goed. We le
zen boeken en vinden die goed of
niet goed en we kunnen ook zeg
gen het waarom. Ga maar door.
Daarom is in Moesson ook plaats
voor artikelen over het leven in
Holland, in de meest brede zin. We
blijven heus een Indisch blad, maar
dat betekent niet dat we voorbij
gaan aan wat wij 24 uur per etmaal
doen: leven in Nederland. Dus, le
zers en lezeressen, schroomt U niet
om stukken in te zenden over het
leven hier. Laten het geen lange
verhandelingen zijn, maar gewoon
brieven over iets dat U geraakt
heeft: right or wrong.
Er zijn nog zoveel dingen die ons
al zo lang hoog zitten, waar we
over zwijgen. Dat is Indisch, maar
het is ook Indisch om onze Indische
opvoeding niet voor niets geweest
te laten zijn. Omdat we ons daar
niet voor schamen en omdat onze
appreciatie of disappreciatie voor
zaken ons kenmerkt. Dat kenmerk
nu is anders dan "dat typische In
dische sfeertje".
4
