Payung te huur
"Payung Oom?" klinkt het uit de diepte voor me. Ik sla de ogen neer en zie
voor me, onderaan de trap, een klein scharminkelig baasje staan, door en door
nat en kleumend van de kou met een payung in de hand. "Straks maar", zeg ik,
want ik wil liever eerst rondkijken en een gesprekje met hem hebben.
Het is weer regentijd in Jakarta en wat
dit baasje doet is de nieuwste vorm
van een paar centjes verdienen bij de
jeugd.
Vorig jaar, omstreeks deze tijd, schreef
ik een story over jongens die auto's
enz. die in een banjir blijven steken
naar een hogere, droge plek duwden
en zo wat bijverdienen. Maar dat is
beslist een baantje waar je redelijke
spierballen voor moet hebben. Dit jaar
hebben de jongelui die minder gunstig
met die spierballen uitgerust zijn een
nieuwe baan verzonnen. Payung ver
huur.
U weet nog wel dat het weer in de
tropen plotseling radicaal kan omslaan
en je van het ene op het andere ogen
blik in een ware stortregen kan terecht
komen. Vooral voor de rijkere tantes
met fraaie toiletjes aan is dat funest
natuurlijk.
Gaan ze 's morgens vroeg op een zon
nige ochtend zonder payung een shop
ping-center in en als ze na uren blan-
dja weer eruit komen en naar de auto
met chauffeur terug willen wandelen
kan dat niet want ondertussen dondert
het water uit de lucht
Daar staan ze, de kleine payung-verhuur-
ders, voor de ingang te wachten op de
luidjes die lekker droog willen blijven. Voor
honderd rupiah huur je hun regenscherm
voor de korte trip van uitgang naar je auto.
NaaaaI I Hoe NU naar die slee
gekomen op dat parkeerterrein? Ma-
loe toh? Om te sprinten?
Apalagi als je net nieuwe Bally of
Gucci schoentjes hebt gekocht en al
vast maar gebruikt. En wie dacht nou
zoeven aan een payung met zulk mooi
weer
En Pa Tjalie had werkelijk gelijk dat
hij de Jakartaan de meest slimme en
inventieve Indonesiër vond. Wattemeer
tegenwoordig. De stad is wel vijf keer
zo groot geworden en het inwoners
aantal is wel ver-zoveel-voudigd I De
strijd om het bestaan in deze propvolle
metropolitan (zoals de moderne Indo
nesiër Jakarta graagt noemt tegen
woordig!) is alleen nog harder en moei
lijker gewordenEn moest de vin
dingrijkheid dus helemaal verscherpt
worden.
Eén ervan is nu dus payung verhuur.
Kleine kereltjes verhuren hun payung
voor Rp. 100,voor die korte trip van
uitgang van gebouw naar de auto. De
ze baasjes staan vooral bij grote ge
bouwen (shopping-centers en kanto
ren) waar veel mensen zijn en die een
groot parkeer terrein hebben. Of juist
een kleine, zodat je verplicht was om
(lees verder volgende pagina)
Als een soesoehoenan uit de feodale tijd
schrijden ze lekker droog onder de gehuur
de payung naar hun auto, de verhuurder zelf
er schuin achteraan in de stortregen.
15
