I V.G.S.S.O. Praten met geluid en gebaren Vereniging 'GORDEL VAN SMARAGD' HET KRUIS Zaterdag 2 juni 1984 VGSSO-Dagtrip - Boottocht: Arnhem - Emmerich v.v. Dringend gezocht 17 door Hilda MOMENTEN UIT MIJN LEVEN (7) Ja mensen, is het jullie opgevallen dat Batavianen altijd met geluid praten Waarom weet ik niet. Ik ben zelf een anak Betawi, maar omdat ik een vrouw ben misschien, kan ik me niet herinne ren ooit ook met geluid gesproken te hebben. Wel is het mij bij de mannen opgevallen, iedere man voor zover ik mij herinner. Een vrouw, een heel en kele. Zo hadden wij vroeger een tijdje een jongen in huis opgenomen. Pa overleden, ma leefde in armoede met nog drie andere kindertjes aan de rand van de kampong. Hij ging naar een technische school, maar zijn moeder kon het niet bekostigen. Op een dag kwam hij heel opgewon den van school thuis. Hij had een on geluk zien gebeuren. "Lui, erg zeg. Hij reed op zijn fiets en werd door een auto aangereden. Die vent reed veel te hard, ik bedoel die vent met de auto. Tjiet, kedeboek klottok, daar lag de fietser op de grond en dat bloed uit zijn hoofd lui (terwijl hij een gebaar maakte met zijn hand, bewegende van hoofd naar de grond), adoe klietiek, klietiek." Wij - ondanks het tragische van het verhaal - brullen van het lachen. "Hoe Reg, hoe Reg?" en die onnozele, die niet begreep dat we hem in de maling namen, deed het laatste weer over. "Reg, wat bedoel je met klottok?" vroegen wij. "Ja, zijn hoofd natuurlijk die op de grond viel. Net het geluid van een klappa batok." Maar ikzelf had ook de eigenaardige gewoonte met handen en voeten te praten. Nu gelukkig niet meer. Op een dag - ik was getrouwd en had toen al zeven kinderen - werd ik op gebeld door een kennis, die ons wilde opzoeken. Hij woonde in Jakarta Cen trum en wij Kebayoran, BPM-complex. "Waar is het waar jullie wonen? Hoe moet ik er komen?" Ik probeerde het hem zo goed mogelijk uit te leggen en hoorde gegiechel van de kinderen. Terwijl ik verder in de telefoon sprak, keek ik naar hen en kreeg in de gaten dat mijn man allerlei gebaren maakte met zijn rechterhand naar links, rechts; zelfs vlak langs zijn neus. Toen pas begreep ik en betrapte me er zelf op dat ik al die gekke gebaren maakte om de man aan de andere kant van de telefoon duidelijk te maken hoe hij bij ons thuis kon komen. Gek hè? Zou je nu werke.lijk denken dat je op zo'n manier die man duidelijker dan dui delijk kon uitleggen Kwam één dezer dagen een kennisje op bezoek. Zij is al sinds 1958 hier in Nederland, vroeger anak Betawi. Kwam mij vertellen van haar twee weken in Israël. Erg interessant. "En hoe was het eten?" vroeg ik. Natuurlijk weer een Indische die van lekker eten houdt die zo'n vraag stelt. "Nou," zei ze, "als je van dat eten houdt, behoef je geen honger te lijden. Grote stukken kip, vlees, vis en altijd een slaatje erbij, maar de gekookte groenten hopeloos, boontjes njèk, worteltjes njèk!" Ik had moeite mijn lachen in te houden en dacht: "dit moet in Moesson (Mij verteld door een ex-POW-er) Het was aan het begin van mijn krijgs gevangenschap dat ik, in 1942, in de Chinese Hogeschool te Glodok, in het voormalige Batavia, zat. Op een dag kwam een Japanse patrouille van twee man, het vertrek binnen waar ik, met anderen, was ondergebracht. Eén van de soldaten bleef voor mij stilstaan en wees naar een paar kralen van de rozenkrans die ik om mijn hals droeg. Ik moest mijn militair overhemd los knopen, waardoor de crucifix zichtbaar werd. Hij bekeek het kruisbeeld en zei: "Kristie, kristie." Ik beaamde dat ik Christen en Katho liek was. De rozenkrans moest ik af doen en aan hem geven. Hetzelfde ge beurde met het overhemd en de overi ge kledingstukken. Zodat ik tenslotte alleen nog in mijn "blootje" stond. De man verwijderde zich en kwam terug met een laken, dat hij om mij heen drapeerde. Hij was toen zowat een half uur weg geweest. "Moto koi" (kom mee), zei hij tegen mij. Ik volgde hem naar een leeg ver trek. Daar lag een groot houten kruis op de grond, dat kennelijk door de Jap snel in elkaar was gezet. Daarnaast stond een bak met grote, lange spij kers en er lag een hamer. Intussen was een tweede Japanse bewaker binnen gekomen. Mij werd gelast op het kruis te gaan liggen. Ik kreeg angstige voor gevoelens van wat er ging gebeuren. Toen ik op het kruis lag werd de bak met spijkers op de marmeren vloer omgekeerd. De eerste bewaker pakte een spijker op, zo ongeveer ter dikte van de pink. Op dat moment schoot het als een flits door mijn brein: "God, als U werkelijk bestaat, dan is nü de tijd gekomen om mij te helpen." Of het toeval was, of dat het zo moest zijn, op datzelfde ogenblik werd er door de wacht, bij de toegang tot het hoge schoolgebouw een bevel geschreeuwd. Later bleek dat er een Japanse kolonel op bezoek kwam en het krijgsgevan genkamp voor inspectie gereed moest worden gemaakt. Ik moest van het kruis af. De kleren die ik had uitgetrokken en had mogen meenemen, werden mij toegegooid en ik moest terug het kamp in. Van de betrokken Japanse bewakers heb ik nimmer meer iets gehoord. ELS Aan BOORD DANSEN m.m.v. "ENTERTAINERS" en "REMOTION" BINGO met 4 draagbare zwart/wit TEEVEE'S als HOOFDPRIJZEN. Volop "INDISCH ETEN" van "Pa Djenggot" I Vertrek uit ARNHEM: 10.30 uur - Terugkomst in ARNHEM: 24.00 uur. PRIJS (inclusief NASI RAMÈS van "PA DJENGGOT" LEDEN 35,p. persoon - NIET LEDEN f 40,p. persoon Bij voldoende deelname BUSSEN uit diverse plaatsen. Prijs 15, AANMELDINGEN en INLICHTINGEN Secr. VGSSO - Corellistraat 2 - BOXTEL - Telefoon 04116 - 7 42 77 Lieve HUISGENOTE Ift. 45-60 jaar (kost en inwoning). Voor Artsenweduwe 71 jaar in Amsterdam-Zuid. Huishoudelijke hulp aanwezig. Inlichtingen bij mevrouw DON, tel. 03405 - 6 31 79 na 20.30 uur.

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1984 | | pagina 17