Tjalie's selamatan
Het is 13.00 uur en er zijn nog 120 minuten om alles op te
bouwen, op te hangen, klaar te zetten, neer te leggen, te
testen en je om te kleden. Er lopen allerlei onbekende
mensen rond, van wie je je afvraagt hoe ze binnen ge
komen zijn en wat ze doen. 'Dag, hoe is het met U en ze
lopen de deur uit. "De piano is vals, we gebruiken onze
eigen elektrische". Dat is goed antwoord je, blij dat een
probleem zo snel is opgelost maar drie passen verder be
denk je dat was afgesproken dat een gestemde piano zou
worden geplaatst. "Hebt u een mes om de wadjik te snij
den". "Tafels, er zijn tafels te weinig". "TEST, TEST, TEST".
"Neen, deze kaarten zijn voor degenen die aan de zaal
betalen". "Garderobe, waar". "Er zijn geen messen, 100
telor asin moeten worden gesneden". "Er willen al mensen
naar binnen". "Nog niet, het is pas half twee TEST,
TEST, TEST". "De poort, kan die niet open. Je kunt nergens
parkeren". "Bij het eten worden de nummers dus omge
roepen". "Je moet betalen meneer voor de garderobe. Ik
vertik het, ik geef het geld liever aan Moesson". "Waar is
het toilet". "Harry is er nog niet, de muziek ook niet en over
3 kwartier moeten ze spelen". "Mijn das is weg". "Waarvoor
krijgen de mensen 2 bonnen". "Hoe Ducelle
Tjalie's foto was rechts van het podium geplaatst, met bloe
men, een tong-tong en een toempeng. Een spot van 1000
watt verlichtte hem, 10 jaar na zijn dood en bijna iedereen
wist waarom we bij elkaar waren. Bijna iedereen, want één
introducee vroeg of die man van de foto de voorzitter was
van deze vereniging en een ander stelde de vraag of dat
blaadje Moesson nog bestond. "Dat zal ik even voor u
vragen", antwoordde Lilian.
Half vier stroomden ze binnen. 650 mensen, uit Den Haag,
Hong Kong, Groningen, Californië, Bergen op Zoom, Amers
foort en van waar al niet. Ze brachten vertrouwde gezichten,
atjar, fricadel, seroendeng, kroepoek, kwee mangkok, pi
sang goreng, sambel goreng ebbi, ananastaartjes, spek
koek, ketjap enz. enz. Tafels vol, een hele overvloed. Ze
zochten een plaats, keken naar de schilderijen en foto's,
praatten over het Indisch Familie-archief, kochten boeken
en maakten kennis. 85 Jaar waren ze, 70, 68, 80 en 35, 24
en 45 en allemaal waren we één, de sfeer was zo goed.
Goed, er was een niet te traceren tocht in de grote zaal,
de muziek was te hard, het geluid beroerd en de aanvanke
lijke belangstelling voor de makanan moest even geregeld
worden, maar dat alles kon de dag niet bederven.
Tjalie's foto was rechts van het podium, Noes Cugnet en
haar serenaders stonden op het podium, Nini Stam en haar
crew schepten op en 650 mensen genoten. We waren één,
wisten waarom we bij elkaar waren en waren blij, zomaar.
19.00 uur: toespraken van René Creutzburg en dr. van Waar
denburg. Lilian stond stil bij het heden en keek terug, naar
Tjalie en alle anderen die we hebben verloren. En toen kwam
de uitreiking van de Tjalie Robinson Trofee 1984, een trofee
voor hen die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de
Indische gemeenschap. Dit jaar werden twee vrouwen on
derscheiden: Harryet Marsman (Plantersvrouw) en Emily
van Hout. Sinds jaren zetten zij, die de leeftijd der sterken
reeds hebben bereikt, zich voor datgene dat zij waard ach
ten om te zijn en te blijven. Zij deden en doen dat thuis als
vrouw en als moeder, zij doen dat buiten als schrijfster en
als medewerkster. En toen kwam Langen Budoyo met een
prachtige Javaanse dansuitvoering, Fifi Boon opende de
avond met een dansdemonstratie en het Oldtimers Orkest
o.l.v. de heer Bloemhard speelde weer grandioos.
En ook waren daar Ramona van Dalsum, Ron Schüchner,
Wim Mongula en daar waren René Schafer, Harry van La-
wick van Pabst en bovenal, daar was u, in de zaal of thuis
in gedachten bij ons. En u allen, bedankt voor het wel
slagen voor onze onvergetelijke selamatan ter herdenking
van Tjalie, die het fijn gevonden zou hebben, en die
ongetwijfeld bij ons was. LILIAN DUCELLE
RALPH BOEKHOLT
AT
Tjalie's melerhoge foto hing bij het podium, geflankeerd door bloe
men en bloemstukken en (helaas niet op de foto gekomen) een
indrukwekkende kentongan (tong-tong) gemaakt door René Schafer.
Een kunstwerk niet te onderscheiden van een echte. De nasi toem
peng (midden-onder) het rituele rijstoffer dat bij elke selamatan
hoort, werd op het einde van de avond onder de gasten verdeeld.
De gezellige drukte in de foyer en de zaal. Het inleveren van de
enorme hoeveelheden "djadjan" die - hoe kan het ook anders - in
een mum van tijd ook weer werden weggehaald. Het weghalen
dreigde het inleveren te overheersen en toen werd een oplossing
gevonden door meisjes met de koekjes te laten rondgaan. Toen
verliep alles prima I
18
