Indisch Wetenschappelijk Instituut
15
- -
Boven en onder twee foto's van leerkrachten en leerlingen uit de overgangstijd, toen de
scholen half Europees, half Indonesisch waren. Op de onderste foto in het midden de
heer Boentaran.
niet hun eigen krachten maar hun hui
zen moeten herstellen, die zwaar be
schadigd en leeggehaald waren. Tij
dens de bezetting hadden de Zusters
van Indonesische en niet-vijandelijke
nationaliteit gedaan wat zij konden om
de bevolking te helpen. Toen de Ne
derlandse militairen op Java versche
nen, moesten de Zusters hun landge
noten ook helpen en "Weltevreden"
stond een deel van de school af voor
een R.K. Militair Tehuis.
Er ontstonden in Indonesië toen ge
heel nieuwe onderwijstypen met ander
leerplan en het Indonesisch als voer
taal. Moeizaam moest de nog niet-pas-
klare taal voor het onderwijs geschikt
gemaakt worden en boeken bestonden
er nog niet. De leerkrachten zagen
zich gedwongen alle lessen van te
voren helemaal uit te schrijven. De
Europese kinderen maakten plaats
voor de Indonesische. Op 1 november
1947 werd op "Weltevreden" de eer
ste klas van de S.M.P. gevormd met
Indonesisch als voertaal, waarvoor de
heer Boentaran een onmisbare steun
is geweest. Toen had Postweg nog een
Concordante H.B.S. en MULO, een
kweekschool, lagere scholen en kleu
terscholen. Na enkele jaren waren de
scholen met Nederlands als voertaal
verdwenen. Zij waren vervangen door
de S.M.P. en S.M.A., S.R. en T.K.K.
Het internaat bleef bestaan. Nu, in
1984 komen elke dag meer dan 2000
kinderen naar school op het erf van
"Weltevreden", die door jonge Indo
nesische Ursulinen onderwezen wor
den.
"Maar bij de opsomming van de scho
len is de weergave van de activiteit
van de Zusters Ursulinen allesbehalve
volledig", schreef in 1956 P. A. Ker-
stens, "Kerk- en altaarverzorging,
voeding en bewassing van de Paters-
Missionarissen, naailessen en cate
chismus aan de "vergeten groepen"
in de steden en garnizoenen (de "sol-
daten-vrouwtjes"), dat waren allemaal
zeker geen minder schone aposto
lische taken. En hoe zouden de Ceci-
lianen van het kathedrale koor te Ba
tavia ieder jaar hun patroonfeest ge
vierd hebben, indien niet de Zusters
van het Klein Klooster, vlak bij het
repetitie- en feestlokaal gelegen, met
onbezweken trouw voor de erwtensoep
gezorgd hadden?" En hij vervolgt:
"Zou de bloeiende Orde der Zusters
Ursulinen niet opnieuw een groot pio
nierswerk ter hand willen nemen? Zou
zij zich niet bereid willen verklaren zich
te ontfermen over de missie op Nieuw-
Guinea en dan met name over het
missie-onderwijs aldaar?"
Deze wens is in vervulling gegaan: er
zijn niet alleen Ursulinen naar Irian
Yaya gegaan, maar ook naar Flores,
Kalimantan en Timor-Timur. Daar wer
ken zij niet alleen in de scholen, maar
hebben er heel wat meer activiteiten
voor de ontwikkeling van de bevolking.
Zij leven er te midden van de kam
pong-bevolking en dat ook in de grote
steden op Java, zoals in Jakarta in
Kampung Sawah, Kebon Kacang en
Sunter.
"Soli Deo Gloria", blijft het devies
van de Ursulinen
En dat van hun leerlingen:
"Serviam"
Rectificatie
In het onderschrift bij de foto van de
frontzijde van het instituut van de Ur
sulinen (Moesson 1 mei 1981, pag. 6,
rechterfoto) staat ten onrechte dat dit
op Noordwijk was, dit moet zijn Jalan
Pos.
Het I.W.I. stelt zich ten doel het behoud van de Indische cultuur en
historie.
Een van de manieren om dit doel te bereiken is het bewaren, catalogi
seren en toegankelijk maken van cultuurgoederen: boeken, platen, films,
archieven, foto's, schilderijen enz.
Heeft u dergelijke cultuurgoederen die u weg wilt doen of heeft u
materiaal dat u tijdelijk af wilt staan opdat het geïnventariseerd en
gekopieerd kan worden, neemt u dan contact op met
redactie MOESSON, Prins Mauritslaan 36, Den Haag, Tel. 070 - 54 55 00
