houd dat ik de volgende dag met het
HPB terzake had, zal hier niet nader
worden toegelicht.
Dat wij zowel met onze Vorstin als
met het Vaderland meeleefden bleek
duidelijk bij de watersnoodramp, die
Nederland 1 februari 1953 trof. Er werd
in Seroei van alles georganiseerd om
geld in te zamelen. Het Bestuur zette
een Pasar Malam in elkaar, waaraan
ook de Politie haar medewerking ver
leende. Verder gaf de Politie "cabaret"
voorstellingen, die bomvolle zalen trok
ken, omdat dat iets nieuws was voor
de Papoea's in Seroei. Zij zullen zich
het clownsduo Otji en Deho nog her
inneren, evenals de goochelkunstjes -
voor de Papoea's "toverij" - die er
vertoond werden.
Onze patrouilles in dit ressort waren
voor 50% over het water (of zee) en
voor de rest over land. We hadden
een grote prauw ter beschikking. Later
kregen wij van de dienstleiding in Hol-
landia, een buitenboord-motor toege
zonden. Maar voorlopig moesten wij
het doen met zeil en roeispanen. Een
patrouille te voet was ook niet "je
dat"; je baggerde óf door de modder
óf het was klauteren tegen de berg
wanden geblazen. Het was een ver
ademing indien je over een stuk vlak
en droog terrein kon lopen.
Tot één van de belangrijkste taken
van het Seroeise detachement in die
tijd was het begeleiden c.q. dekking
verlenen aan een geologische groep
van de NNGPM ('n olie maatschappij),
die onder leiding stond van een Engel
se geoloog, Chapman. Hij sprak aar
dig wat Nederlands en dat wilde hij
maar al te graag laten horen. De
groep opereerde in het gebied nabij
de bovenloop van één van de weste
lijke zijtakken van de grote Membera-
mo-rivier.
Het gebied was nog maagdelijk en de
Papoeastammen die daar rondzwier
ven, behoorden tot de Baoedi-stam.
Ze hadden de reputatie niet al te vrien
delijk te zijn tegenover vreemdelingen.
Zelfs de kustpapoea's uit de nabij ge
legen dorpen waagden zich niet in hun
jachtgebied. Vandaar dat de olie-maat
schappij een beroep op de Politie deed
voor begeleiding en bescherming.
Uit de veelvuldig verrichtte patrouilles
werd enige malen contact verkregen
met deze Baoedi-stam, die nooit eer
der een blanke had gezien. (Nou ja,
wat heet blank?). De patrouille die het
eerste contact maakte, moest zich
schielijk naar een veiliger oord terug
trekken, omdat de gastheren zich zeer
vijandig gedroegen. Weliswaar waren
de politiepatrouilles met geweren uitge
rust, maar voor pijl en boog had men
heilig respect; want je hoorde ze niet
En trouwens, het gebruik van vuur
wapens was alleen in uiterste nood ge
oorloofd. En daar hielden we ons aan.
De tweede patrouille die geleid werd
door ivp Nelwan, had meer geluk een
Baoedistam te ontmoeten. De kennis
making ging gepaard met enthousiaste
omhelzingen en joviale schouderklop
jes. Maar dat kon helaas niet gezegd
worden van het afscheid. Hoewel we
niet verstonden wat ze zeiden, konden
we heel gemakkelijk uit de toon en de
dreigende houding afleiden, dat onze
nieuwe vrienden ons geen "tot weder-
ziens" toezongen. Communicatiestoor
nis was vermoedelijk de oorzaak van
de minder goede afloop. Jammer dat
tijd en gelegenheid ontbraken om el-
kaars vertrouwen te winnen. Dit zou
tot stand kunnen komen na meerdere
en langduriger contacten.
Zoals reeds eerder is aangehaald
moest een politiepatrouille in Nieuw
Guinea zelf-supporting zijn. Dit impli
ceerde het meenemen van alleen het
hoogst nodige. Je fourage diende je
aan te vullen met hetgeen je onderweg
ving (vis) of schoot (wilde zwijnen,
kasuarissen of gevogelte). Tenten wer
den niet meegenomen. Dat was over
tollig ballast. Was er een dorpje, dan
konden wij overnachten in een optrek
je dat als slaapvertrek diende. In het
bos sliepen wij onder een bladerendak
of plasticzeiltje, dat wij van de dienst
hadden ontvangen. Vanwege de scher
pe doornen en puntige takken waren
die dingen meestal geen lang leven
beschoren. Je legde je te ruste op een
bed van naast elkaar gebonden tak
ken. Geriefelijk was anders Je deed
's avonds een schietgebedje dat geen
slang of een ander reptiel de nacht
rust samen met je ging delen
Wat een verschil met de uitrusting van
de geologische groep. Die gingen met
complete maaltijden in blik, limonade,
bier, sigaretten, etc. de oedik in. Wij
keken weieens met schele ogen naar
al die heerlijkheden. Bij langere ver
blijven in het bos richtten zij een ba
siskamp op, dat van alles bevatte, in
clusief een frigidaire Materieel waren
ze ook goed voorzien. Motorsloepen,
buitenboord-motoren en prauwen be
hoorden tot hun unit. Hun ration en
sigaretten werden per plane aange
voerd en boven het bivak gedropt. Ze
hadden dagelijks radiocontact met hun
hoofdkantoor in Sorong. Het verhaal
deed de ronde dat Chapman eens per
radio aan Sorong doorgaf dat hij een
vrouw had gekochtGrote con
sternatie aan de andere zijde van de
ether; totdat men in Sorong begreep
dat het om een aankoop van een
prauw ging en niet van een "vrouw".
Chapman was een gentleman. Waar
hij zich ook bevond, in de bewoonde
wereld of diep in het oerwoud, des
zondags placht hij in nette kleding
rond te lopen, compleet met een strop
das om
Als ik het over patrouilles heb, denk ik
onwillekeurig aan onze Posthuiscom
mandant Tompoh, een half Papoea. Hij
was onze leermeester in het patrouille
lopen. Hij kende het ressort zowat op
z'n duimpje. Hij wist overal raad op.
Werkelijk een onmisbare man op pa
trouilles. En steeds attent I Zo viel het
mij eens op, dat hij mij op bepaalde
plaatsen in het bos vóóraan liet lopen
en op andere plaatsen juist achter de
patrouille. Naar de reden gevraagd
legde hij mij uit, dat hij mij achteraan
liet lopen in het gebied waar veel wes
pennesten voorkwamen. De vóórlo
pers stelden namelijk de rest van de
patrouille er van op de hoogte als er
een wespennest langs het pad aan een
struik of in de boom hing. Dan hoorde
je een kreet; "oefoe.oefoe (vrij
vertaald, wespen!). Maar het kon ook
wel eens gebeuren dat ze dat te laat
opmerkten. Dan zag je taferelen van
hard weglopende mannen en in het
rond slaan van handen. Ik heb dit per
soonlijk meegemaakt en ik verzeker je
dat wespensteken gemeen pijn doen I
(lees verder volgende pagina)
Een patrouille per prauw op een van de modderige rivieren van Nieuw-Guinea.
