Tamil in Australië
We reden in de buurt van Innisfail.
"hier ergens moeten die lui uit Indië wonen, die in Moesson genoemd
werden. Kom, laten we gaan mampir, leuk om hun tropische vruchtbomen te
zien". Zo gezegd, zo gedaan. Konden het huis eerst niet vinden. Vragen aan
een Australiër die meteen wist waar "Dutchie" zat. Van de hoofdweg diep naar
beneden een jungle in. "Ga jij maar eerst uitvinden zei mijn man, voordat ik
die helling af ga".
Verscholen tussen heel veel groen vond ik het huis en zag een vrouw druk aan
het sapoe van de veranda. "Woont hier de familie Siefken?" Ik begon in het
Engels natuurlijk, voor het geval ik fout was. "Yes" was het beetje vragende
antwoord. "Are you Mrs. Siefken?" "Yes", nu een beetje meer geïnteresseerd.
"Nou, dan zal ik maar Hollands spreken." Ik stelde me voor, had hun naam in
Moesson gelezen, wilde even hallo komen zeggen, enz. Meteen werd haar man
geroepen en door de enthousiaste begroeting en het druk praten, begreep mijn
wederhelft dat we op het juiste adres waren en kwam terstond naar beneden.
"Komen jullie helemaal uit West-Australië? Kom toch binnen, kom toch binnen."
Kwamen we nou wel gelegen, misschien hadden ze net andere plannen?
"Welnee, juist een goeie tijd, het gaat regenen, we kunnen niets doen, gezellig
omongen, kom binnen. Koffie, ja?"
We stonden meteen al paf van het
huis en erf, net een ondernemingshuis
in de goenoeng in Indië. Honden op
de emper, bebeks, ganzen, kippen en
kalkoenen in de tuin. Nou ja, tuin. Het
is even een lapje grond van bijna 2 ha
begroeid met hoge bomen en struiken
en een variatie Je kunt het zo gek
niet verzinnen of Hetty en Lex hebben
het in hun tuin groeien.
Eerst koffie drinken en praten, straks
alles bekijken.
Binnen oergezellig, rottan zitbanken
met Flores of Soemba kleden bekleed,
kussens, een orgel, muziekboeken
over tafeltjes verspreid. Hetty gauw
opruimen, hoeft niet voor ons, als
maar gezellig. En dat was het. Onge
twijfeld tjotjokten we meteen. Er werd
veel verteld over en weer - emigranten
moeten elkaar altijd vertellen hoe ze
begonnen zijn - en gelachen dat we
hebben. Lex is een komiek, kan heerlijk
"petjo" praten als het te pas komt en
zijn ervaringen in Australië werden dan
ook extra smeuïg opgedist. Het was
weer zo van "je lah je rot".
Nou willen we ie landgoed bekijken,
Lex, ook al moeten we een pajong ge
bruiken (veel regen in die buurt). Mijn
man vroeg om een pisangblad, om
helemaal in de trant te blijven. Lex
liep rustig in de regen. Droogt wel
weer op.
"Hetty, maak jij even roedjak, terwijl
wij rondlopen", riep Lex nog. We kon
den onze oren niet geloven. Roedjak?
Daarover later.
Wel een half uur dwaalden we over
het drassige land en bewonderden de
vele soorten pisangs, mangga's, nang-
ka, doerian, ramboetan, boewa nonna,
zuurzak, gambas, advocaat, soedah la,
te veel om op te noemen. Zelfs koffie
(bakken vol in de keuken klaar om te
roosteren), peper en alle boemboe
soorten. Als klap op de vuurpijl bracht
Lex ons naar zijn "kali". Ja, een echte
kali, hoor. Met grote stenen erin, en
waar met kleinkinderen in autobanden
in gezwommen wordt in de zomer.
Ze moeten toch hetzelfde doen wat
Opa vroeger deed Al deed hij het
toen met gedebok pisang.
Inmiddels was het harder gaan rege
nen en liepen we werkelijk in de mod
der.
"Gelukkig maar jij hebt ketsschoenen
Lex Siefken met een net geplukte papaja
(de langwerpige soort).
aan" merkte Lex op. We waren een
moment stil en toen schaterden we het
uit. "Ketsschoenen", een woord dat
we meer dan 40 jaar niet meer gehoord
hadden. Kostelijk.
Terug bij het huis gekomen, riep Hetty:
"Ajo Lex, haal even wat bangkwang
voor de roedjak". En zowaar, Lex
kwam met bangkwangs, ook alweer
iets uit de verre historie voor ons.
Nou, even later zaten we gevieren dje
roek Bali en de genoemde bangkwang,
een grote schaal vol, in de verrukke
lijke roedjak saus te dippen. Pedes,
maar net niet te. Wat was dat heerlijk,
de vingers werden extra afgelikt. Een
ware tractatie. Maar dat was nog niet
alles. Er kwam nog een toetje. Papaja
en kedongdong, alles natuurlijk uit
eigen tuin.
We voelden ons gewoon bevoorrecht
dit mee te maken, dankzij deze lieve
mensen. Maar nu wilden we hun toch
niet langer ophouden.
"Ben je mal, eerst nog wat koffie voor
je vertrekt", zei Hetty. En Lex: "We
hebben elkaar nog zoveel te vertellen,
blijf nou nog wat".
Het kostte ons geen moeite dit aan
bod te accepteren, dit was wel zo
uniek. Vooral om te horen hoe deze
twee mensen ongeveer 9 jaar geleden
hun hebben en houden in Sydney ver
kochten, toen de kinderen waren op
gegroeid, een stuk land kochten en
besloten met hun eigen handen dit op
te zetten wat ze nu bezitten, hun eigen
Links: Hetty en Lex Siefken in hun zithoek met Pam Scaf. Rechts: Het huis van de Siefkens van boven gezien, links en rechts de tanks
om het regenwater te verzamelen.
16
