Afscheid van een dierenvriend
Christoph Schneider neemt afscheid van Ibu Supiah, het einde van een hechte samen-
werking van twee dierenvrienden.
Hij heet Christoph Schneider, hij is Duitser en heeft zo juist op zijn 71ste jaar
Indonesië verlaten om in zijn vaderland rustig van zijn pensioentje verder te
leven. Als we weten wat deze Schneider in zijn leven allemaal gedaan heeft,
is geweest en waar zijn interesses liggen, dan is het makkelijk raden dat van
dat "rustig" niet veel zal komen.
Chris (zoals iedereen hem in Jakarta kende) vocht de tweede wereldoorlog in
Afrika, raakte gewond, werd krijgsgevangene van de Engelsen en kwam in
Canada terecht. Na de vrede terug in Duitsland, hield hij het niet lang uit. Hij
vertrok op de bonnefooi naar Indonesië in 1954, waar hij, kleurendrukker van
beroep, bij Kolff een baan kreeg. Kolff werd genationaliseerd, Schneider ont
slagen Hij kreeg een baan bij de Duitse Ambassade als bewaker/portier. Mis
schien zal zijn bokscarrière (hij bokste, gaf les en werd vooral bekend als arbiter)
wel bijgedragen hebben tot deze positie die hem verantwoordelijk maakte voor
orde en veiligheid in het gebouw.
Naast zijn grote (fysieke) kracht had
Schneider een nog groter zwak
dieren. Hij was gek op alle dieren,
vooral verwaarloosde. Daarom kwam
hij ook al gauw in contact met het
dierenasiel aan de Jalan Gunung Saha-
ri Raya no. 11 te Jakarta, dat onder
leiding stond van mevrouw Manis Su
piah, kortweg Ibu Supiah genoemd.
Een dierenasiel, ver voor de oorlog
opgezet door de toen zo actieve Ne
derlands-Indische Vereniging tot Be
scherming van Dieren. Na de souve-
reiniteitsoverdracht in 1949, door het
wegtrekken van de vele Europeanen,
werden steeds minder giften ontvan
gen en na het stopzetten van de Ge
meente-subsidie ging de Vereniging
zowat ter ziele. En dat terwijl de toe
name van achtergebleven en verwaar
loosde huisdieren steeg.
Ibu Supiah had de leiding, nadat de-
geen die het werk had overgenomen
het verder liet afweten. Ze kon niet
aanzien dat dieren werden verwaar
loosd of mishandeld. Bij haar kreeg
het dier onderdak, zo nodig medische
verzorging en natuurlijk voeding. Er
waren dagen dat ruim 200 dieren voe
ding moesten hebben.
Chris zag dit allemaal en onmiddellijk
offerde hij al zijn vrije tijd aan het
asiel en ook zijn maandelijkse uitbe
taling van f 1.200,"Kriegsrente".
Twee mensen uit geheel andere "we
relden", Ibu Supiah, de Javaanse uit
Purwokerto en Chris, de Duitser uit
Bamberg, Beieren, naast elkaar met
één ideaal: "Help het dier in nood
27 Van zijn 30 jaren in Indonesië be
steedde Chris al zijn vrije uren aan
dieren in het asiel en elders. Als hij
een schrijver en prater zou zijn, dan
zouden zijn anecdoten en verhalen
boekdelen kunnen vullen. Helaas is hij
geen van beide.
In Nederland zou iemand die zich zo
lang, zo intens heeft ingezet voor een
goede zaak, in het zonnetje zijn gezet.
Een onderscheiding, een oorkonde,
een erkenning van organisaties, ver
enigingen die van zijn werk afwisten.
Chris Schneider vertrok in stilte, uit
geleide gedaan door Ibu Supiah en een
paar vrienden die het dierenasiel een
warm hart toedragen, meer niet. De
grootste dierenvriend van Jakarta ver
trok, een hart vol herinneringen aan de
DIEREN
BESCHERMEN, VERZORGEN
Dierenleed is een wereldzaak.
Wie slapeloze nachten wil, hoeft
alleen op een rijtje te zetten,
welke wreedheden door welke
landen aan dieren worden be
dreven. Er is geen plekje op de
aardbol waar mensen niet dage
lijks bezig zijn dieren te kwellen,
onnodig te doden of ten koste
van het dier voordeel proberen
te halen. Verantwoordelijkheid
voor de medemens, neen, voor
alles wat leeft is de allereer
ste beschavingsvorm ook al staat
het niet in de tien Geboden. Zijn
dieren ook eigenlijk niet "onze
kleine naasten" in de natuur?
Geen donker zonder licht, geen
wit zonder zwart en daarom is er
als tegenwicht voor wreedheid
mededogen, liefde, zorg. Naast
de genadeloze mens ook de
mens die wil beschermen, ver
zorgen, koesteren. Moge het ons
gegeven zijn dat we eens zullen
meemaken dat de weegschaal
tussen die twee groepen in even
wicht zal komen, dat de Be
schermers in hun taak opgewas
sen zullen zijn. Hopen alleen is
zinloos, het stellen van een daad
is de enige positieve stap in de
goede richting.
duizenden honden, katten die hij in
leven hielp houden, heeft gestreeld en
verzorgd.
In Bamberg is zijn vrouw een dieren-
zaak begonnen en kan Chris zich ver
der actief met dieren bezighouden.
De Yayasan "Penyayang Binatang",
een dierenbeschermings-stichting waar
onder het asiel op Gunung Sahari Ra
ya no. 11 met als leidster Ibu M. Su
piah blijft doorwerken. Een goed teken
is gelukkig al merkbaar; n.l. dat er in
Indonesië een begin is gemaakt om de
langzaam sterker wordende gedachte,
dat een georganiseerde dierenbescher
ming noodzakelijk is, uit te voeren.
De manier waaróp zal zich moeten
schikken naar het denken van de men
sen aldaar, langzaam, voorzichtig en
goed beredeneerd.
De leus: "Dierenbescherming is Men
sen beschaven", geldt op elk plekje
van deze aardbol.
Het werk van Chris en Ibu Supiah moet
blijven leven, intensiever worden. En
dat kan door hulp van hen die het
probleem van het verwaarloosde, mis
handelde dier al lang kennen.
L. V. QUIX
Voor nadere inlichtingen: Perwakilan
Yayasan "Penyayang Binatang",
Burg. Keyzerlaan 105, 2262 BD Leid-
schendam, tel. 070-27 15 41, gironum
mer 5654349.
4
