Herman en Juliette
("O
een Indisch huwelijk
KONGSI (I)
Ik kan U mededelen dat U niet ver
hoeft te zoeken naar: "probleemloze,
ongefrustreerde mensen met een nor
maal incasseringsvermogen, een nor
maal gevoel voor realiteit, vergevings
gezindheid, rechtvaardigheidsgevoel en
menselijk zelfrespect".
Want die vindt U allemaal in onze
kongsi's.
Helaas kunnen wij U vanwege uw
leeftijd (U vait niet meer onder de
"kampkinderen") niet uitnodigen aan
een van onze kongsi's deel te nemen.
Ik wens U een spoedig herstel van
uw Kongziekte".
A. KINNEGING-MUNCK
(begeleidster Kongsi Castricum 3)
Onder al dat geschrijf en geweeklaag
begon ik het haast als onfatsoenlijk
en idioot te voelen, om niet gefrus
treerd te zijn, geen syndroom te voe
len, geen "begeleiding" van een psy
chiater of psycho-therapeut nodig te
hebben om uit alle "problematiek" te
komen. En nu zie ik dat U nog het
bestaan aanneemt van ongefrustreer
de mensen, die ook in staat zijn om
anderen te ondersteunen naast boven
genoemde "begeleiders".
Wel, uiteraard ben ik graag van de
partij, ik zou zeggen, dat hoort bij mijn
"job". Aan een "kongsi" kan ik echter
niet deelnemen. Maar altijd bereid om
als "losse kracht" een steuntje te
geven. Als er zijn die een "begelei
der" zoeken (maar niet op basis van
frustratie), geef ze gerust mijn adres
op. Ik woon niet in de rimboe, en
bezoek is niet taboe.
M. Ferouge, Houtlaan 4, 6525 XZ Nij
megen, Telefoon 080-55 33 44.
(III)
Bij uw club normale mensen kunt U
mijn man, mijn moeder en nog heel
veel andere mensen rekenen. Maar ik
heb pas sinds zomer vorig jaar nacht
merries en een onbeheerste haat te
gen alles wat Japans is.
Tegen haat valt misschien te praten,
maar wat doe je tegen nachtmerries?
L. U. SANDT
(IV)
Uw woorden impliceren een hard en
voor zover ik kan nagaan onterecht
oordeel over een groep mensen.
De deelnemers aan de kongsi's héb
ben problemen. Op bepaalde punten
zijn zij inderdaad gefrustreerd. En heb
ben zij dus op die punten ook een
geringer incasseringsvermogen.
Dat zij geen "normaal gevoel voor rea
liteit, vergevingsgezindheid, rechtvaar
digheidsgevoel en menselijk zelfres
pect" hebben acht ik een onbewezen
stelling, die voor uw rekening komt.
Vooral echter vind ik deze kwalifica
ties - onnodig - grievend.
In mijn ervaring, maar dat is dan on
bewezen van mijn kant, ook niet te
recht. Het beeld, dat ik van deze men
sen heb gekregen (ik ben overigens
zelf ook één van hen; dit voor de
goede orde), is niet het beeld, dat
uw woorden oproept.
De meesten van deze mensen probe
ren gewoon op enigerlei wijze nuttige
leden van onze maatschappij te zijn.
Dat zij een extra last dragen in de
vorm van hun oorlogstrauma's maakt
het voor hen vaak niet makkelijker
zich altijd staande te houden.
Nu weet ik, dat veel "ouderen" den
ken (of hopen?), dat de Japanse kamp
tijd aan de kinderen uit die kampen
is voorbij gegaan. Enig inzicht in de
ontwikkelingspsychologie kan doen
vermoeden, dat dit niet zonder meer
in alle gevallen op kan gaan. Wat deze
kinderen zagen en ook wel zelf heb
ben ervaren in de kampjaren en de
tijd daarna is natuurlijk niet zonder
meer bevorderlijk voor een normale
en gezonde geestelijke ontwikkeling.
Gelukkig dus zij, die zonder merkbare
kleerscheuren door deze tijd zijn
heengekomen.
Ik denk, dat veel mensen, die in een
kongsi zitten, daar eigenlijk liever he
lemaal niet zouden hoeven zijn.
Als laatste punt ben ik van mening,
dat mensen, die niet bij de pakken
neerzitten, maar op eigen wijze pro
beren hun leven zo goed mogelijk in
te richten, bijvoorbeeld door actief
mee te doen in een kongsi, eerder
waardering verdienen, dan misprijzen.
B. BEKAERT
Antwoord:
Als ik U zo lees, heeft U het grootste
gelijk van de wereld. Alleen kan ik
niet nalaten te bedenken dat, wat kin
deren NU om zich heen zien en moe
ten accepteren als "normaal" vele
malen erger is dan de belevenissen
in oorlogstijd. Want die tijd was AB-
normaal. En ik vind deze tijd abnor
maal, daar ligt mijn denkfout dus.
L.D.
KONGSI (V)
"Mijn moeder (ook iemand die de Ja
panners wel levend 'kon villen) schreef
tijdens de kampjaren alsmaar recep
ten over en ik alsmaar gedichten. En
toch hadden we allebei hongerHet
blijft toch altijd weer, hoe sta je
tegenover het leven.
De Japanse kampbeulen waren pure
duivels in levende lijve - Hiroshima
was ook puur hel. Onze bevrijdings
dag 15 augustus is eigenlijk geen ech
te bevrijdingsdag.
In Japan worden nu nog mismaakte
babies geboren als gevolg van één
atoombom 38 jaar geleden.
Wat ons allen misschien 'het meest
dwars zit is 'het grote verschil tussen
de Duitsers en de Japanners. De eer
ste voelt zich ergens toch wel schul
dig, de Japanner, hij kwam als de
"bevrijder" van het Verre Oosten, dus
kent geen schuldgevoelens, terwijl de
Duitser zich wel degelijk "bezetter"
wist.
Dat geeft ons een gevoel van onmacht
vooral ook omdat men hier in Neder
land zelfs niet heeft geprobeerd iets
van onze verschrikkelijke oorlogsjaren
te begrijpen. Onbegrip van alle kanten
dus. Maar daar moet je toch bovenuit
groeien.
Liever maar weg met die haatgevoe
lens want je kunt er jezelf mee ver
zieken en de gevolgen daarvan zijn
niet te overzien. Je moet het probleem
oorlogsslachtoffer uit de Japanse kam
pen van alle kanten bekijken. En niet
de Japanse kampen alleen want ook
zij die er buiten bleven hadden toch
ook verschrikkelijke problemen en
honger.
Die 3'/2 jaar Japanse "bevrijding" heb
ben een stuk van ons leven, onze
jeugd afgenomen die niemand ons kan
teruggeven. Omdat wij zoveel leed om
ons heen zagen en zelf moesten lijden,
zijn haatgevoelens niet nodig. We heb
ben al heel jong geleerd, dat niets
eeuwig duurt, zelfs de diepste, dofste
ellende niet."
E. H. J. BAIRAMOGLOU-VAN KAMPEN
door Hilde van Lessen-Douwes Dekker
Een verhaal waarin liefde, jaloezie, trouw en ontrouw een plaats hebben
volgens de beste tradities van een ouderwetse Indische roman.
Alle aspecten van het leven in Indië vindt de lezer er terug, spanningen
en intriges maar ook de vertrouwelijke rust van het leven buiten de
grote stad. Een boek voor lange winteravonden (296 pag.)
Prijs f 36,50 - porto f 5,25 BOEKHANDEL MOESSON
18
