BIJ DE VOORPLAAT
ER IS NIEMAND
Iedere dag, op elk filmjournaal, op elk televisie station in de wereld komen beel
den uit Ethiopië, te verschrikkelijk om waar te zijn. Maar omdat we aan vreselijke
filmbeelden gewend zijn, is dit dus waar en echt. En vreselijk Minuten houdt de
camera zonder enige gêne menselijk lijden vast, bewust ons gevoel voor men
selijke eigenwaarde kwetsend. Stervende hoopjes kind gepresenteerd als schok-
object. Zo erg is het, kijkt U zelf Want alleen schokken kunnen de verharde
mensheid nog overhalen tot een "hebt Uw naasten lief".
Dat Ethiopië al 12 jaar lijdt en bezig is
te sterven door de genadeloze droogte
en andere bijkomende rampzaligheden
is tot nog toe alleen gesprekstof ge
weest van duurbetaalde commissies
en zich rijk kletsende heren. Een ver
loren land, een verloren volk, kansloos
geboren, genadeloos stervend. Zonder
dat de wereld er daadwerkelijk en
praktisch iets aan heeft kunnen of wil
len doen. De ene helft van de wereld
ontwikkelt en verrijkt zich, de andere
helft, verteerd, verrot, gaat ten onder.
Daar zijn duizenden wetenschappers,
politici, geestelijken die het hoe en
waarom hebben uitgelegd en het zul
len blijven doen tot in de eeuwigheid
of in ieder geval tot zolang het nodig
is.
Ik kijk niet meer naar de beelden uit
Ethiopië, ik voel me een schaamteloze
voyeur, menselijke ellende in die mate
te bekijken, te weten dat met mij mil
joenen anderen meekijken.
Is dat mede-lijden? Een gevoel van ON-
waarde overrompelt me. God schept
de mens naar Zijn beeld. Mijn God, is
dat Uw beeld? Mijn God, waarom heeft
U deze schepselen verlaten, zoveel en
zolang? Daar komen de geestelijken
met het verlossende wijze woord.
Het klopt niet, het klopt allang niet
meer. Deze miljoenen verlorenen en
met niemand om ze te herdenken, om
klaagzangen voor aan te heffen, fak
kels voor te ontsteken, herdenkingen
te organiseren en Gedenkstenen op te
richten. Geen oorlogsslachtoffers met
recht op een herdenkingskruis. Zomaar
schepselen Gods onder Gods hoede
gestorven op een verdord, misdeeld
gedeelte van de Schepping. De enige
fout die hen aangemerkt mag worden
is dat ze juist daar geboren werden en
toevallig niet in Brabant.
God, Geloof, Genade, Goedertieren
heid, maar de enige dunne strohalm
die het volk van Ethiopië heeft is de
Giro. Mijn giroboekje en Uw giroboek
je, een druppel op een vlammende
plaat. Ik ben niet bezig aan een allite
ratie-spelletje, noch aan een inzame-
lings-actie, ik probeer alleen een ge
voel van verbittering van mij af te
zetten.
Omdat ik toch iets goeds wil schrijven
bij deze prachtige foto van Frits de
Ceuninck van Capelle. Gezicht op
Pengalengan. Dal van groene vrucht
baarheid, een goeboeg, sawah's, de
jonge sepatodea's, pisangbomen, en
twee mensen bibit uit te zetten in hun
sawah. Ze weten niets van Ethiopië,
televisie is hun (hopelijk) nog bespaard
gebleven, evenzo de noodzaak van
een giroboek. Vreemde wereld, maar
je wordt er geboren of je wilt of niet,
en er is niemand die jevan tevoren
de prettigste plek helpt uitzoeken
L.D.
Opgedragen aan Pauline (Lien) von Wiederhold-Noach
ter ere van haar 78e verjaardag
van al haar vrienden, familie en kennissen uit o.a. Amsterdam, Rijswijk,
Nunspeet, Malaga, Sydney, Pittsburgh, Los Angeles, Adelaide,
Vlijmen, Limburg, etc. etc.
LIEVE LIEN,
Met het verstrijken der jaren
krijg je steeds meer grijze haren
maar djangan takoet:
als je innerlijk zo zonnig en vrolijk blijft als jij
wordt je nooit oud en krijg je er steeds meer vrienden bij
Happy birthday and may God bless you and keep
you in good health
Wij wensen je een heel fijne dag met al je
kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen
en poekoel teroes hoor I
VOLKSGELOOF
UIT HET MALANGSE
Wat de bewoners van Kampong Ke
bondalem (bij Magelang) geloven.
In Kebondalem woont een Javaanse
vrouw, die daar eens iets griezeligs
ondervonden heeft. (Kebondalem
kampong in de desa Potrobangsan;
onderdistr. Magelang).
Op een middag tegen twaalf uur ging
ze naar de kali, om haar gebleekte
wasgoed uit te spoelen. Toen ze voor
bij 't kerkhof kwam, werd ze bang.
Ze hoorde daar de vogels fluiten en
dat is altijd een teken van gevaar.
Nog geen kwartier stond ze te was
sen, of ze zag een grote slang aan
de oppervlakte van 't water zwemmen.
Dat zou de eigenaar van de kali wel
zijn. Maar een paar minuten later was
't beest ook alweer verdwenen.
De vrouw ging zo vlug mogelijk naar
huis. Daar vertelde ze het aan haar
man.
"Dat is onmogelijk," zei die, maar an
deren zeiden, dat 't gevaarlijk was bij
de kali. Elke vrijdag kwamen een witte
leeuw en andere dieren er baden. Men
moest zéér voorzichtig zijn.
De vrouw geloofde dat. Daarom ging
ze er offeren. Dat doet ze nu nog altijd
en daardoor is ze nooit in gevaar.
SOERABAJA 1939
Ik heb het lief, als in de ochtenduren
het werken op de werf begint.
Als lange rijen koelies drommen
of hurkend wachten op hun taak
Wanneer de polsslag van 't bedrijf
in gaat zetten en alles levend wordt:
Door de geluiden van motoren
doordringend klinken in het dok
door het varen, rijden, spieren spannen
door de stanken en de hitte
die toeneemt tot alles trilt
zoals de gloed boven een grote stad
in nacht, gezien van ver uit zee.
Zo trilt de arbeid op de werf
en ik heb het lief
BERS-BERS '39
IN DIT BLAD BIJDRAGEN VAN
Maedy v.d. Meulen-v. Garling
J. F. Berkhoudt
Carel Teitler
A .W. F. de Roock
A. Devos
Wim Baron
Lily Gerrissen-Hofmeister
R. F. Westerkamp
Agus Daruch
John Allein Richir
Truus v. Reyn-Uhlenbusch
2
