Oat bloemen zeggen
16
de haag van Albertientjes met een ouderwets, voornaam geurtje
In dit najaar hebben de weergoden ons tot nog toe niet veel moois gegund. In
jaren heb ik niet zo weinig kleur en fleur in de tuin gehad. Alleen de rozen die
tegen een stootje kunnen, hebben uitzinnig gebloeid, zoals het plaatje laat zien.
Mijn haag van Albertientjes, zacht-zalmkleur met een ouderwets, voornaam geur
tje, De Clair Matin bij de voordeur, een pretentieloze roos, heeft me zelfs twee
keer blij gemaakt met een overdaad aan losse roze floddertjes die beeldschoon
kleuren bij het bronsgroen blad. Vandaag heeft ze mij haar laatste bloeiende
takjes afgestaan voor het tinnen vaasje bij de foto van mijn man.
En net als altijd als ik een bloemetje
neer zet is het ook nu weer of hij me
aankijkt met een goedmoedige glim
lach om zijn mond, zo van: "Gekkie...
moet dat nou
Veel mannen geven niet graag blijk
van zachtere gevoelens. Zijn wars van
sentimentaliteitenof doen alsof...
Ik weet dat hij houdt van kleine dingen.
Een bescheiden bloempje wijst hij niet
af. Van prots en praal moet hij - sober
als hij eenmaal is - niets hebben.
Bijna zeven jaar geleden heb ik af
scheid van hem moeten nemen. De
dagen na Kerstmis waren de donker
ste uit mijn leven. Ik voelde me mate
loos alleen en helemaal leeg van bin
nen. Hoe kan het anders, na vijf en
vijftig jaar lief en leed; meer lief dan
leed.
Met één van de dochters liep ik een
bloemenwinkel binnen, alleen over
bloemen zou ik hem nu nog kunnen
bereiken. Als we geloven in de sym
boliek er van kunnen ze veel voor ons
betekenen en veel voor ons doén. Ze
vertolken onze diepste gevoelens en
brengen boodschappen over.
Zo spreken rozen van liefde en helio
troop zelfs van eeuwige liefde. De
anemoon van verlatenheid. Wat zou
den die hem namens mij nog veel
kunnen vertellen. Maar ja, december.
De winkel stond vol chrysanten. Witte,
gele, roestkleurige en zelfs stoffige
lila-grijze. Ik heb nooit van chrysanten
gehouden, waarom weet ik niet. Ze
moeten elegance uitbeelden. Op mij
komen ze alleen maar poenig over,
hautain en ongevoelg. En daar geef je
je liefste gedachten toch niet aan mee?
Ik niet! Nog eerder aan frivole klap-
roosjes. Met hun brutale kleuren noem
ik ze "lellebellen van de straat". Maar
ook die zijn er niet in de winter. Klap-
roosjes dan.
"Heeft u alleen die grote chrysanten?
Niets anders?" In mijn emotionele toe
stand voelde ik een ijzige kou op me
afkomen uit pullen en glazen (de anti
pathie was blijkbaar wederkerig) en ik
meende boze stemmen te horen die
scholden: "Mens, stel je niet zo aan!"
Op dat moment haatte ik ze.
"Waar had u aan gedacht, mevrouw?"
informeerde vriendelijk de winkelme-
neer.
"In de eerste plaats natuurlijk rozen,
witte en roze. Ik houd ook erg van
seringen en lelietjes van dalen zijn mijn
favorietjes."
"Misschien zijn er wel tulpen en fre
sia's?" opperde Non. "Ja zeker," ver
zekerde ons de bloemist, "maar dat
gaat wel wat kosten."
"Mag, dat mag. We kijken niet op kos
ten. Doét u maar. Geeft niet welke
bloemen, als het maar geen grote
chrysanten zijn."
"Dus rozen, seringen, fresia's, witte
en blauwe irissen misschien. Ik heb
het genoteerd mevrouw en geen grote
chrysanten dus. En wat mag het kos
ten?"
Nou, voor dat bedrag zou de man ze
zelf in de hemel kunnen plukken. We
gaven het adres op waar ze gebracht
moesten worden. "Het vertrek is op
tien uur gepland. Kunnen ze er om
half tien zijn? Uiterlijk?"
"Ik zorg er voor, daar kunt u van op
aan."
Met het oog op de grote afstand naar
het crematorium, was geregeld dat de
uitvaart zonder volgwagens zou ge
schieden. Familie en belangstellenden
zouden zich rechtstreeks naar Ocken-
burgh begeven.
En de tranen die ik daar op de droe
vige dag plengde golden voorwaar niet
alleen mijn lieve dode. In hoge mate
de bloemen ook; ónze bloemen die...
schitterden door afwezigheid.
"Waarom zei de portier niets van een
plotseling vervroegd vertrek en liet hij
ons de bloemen in de hal neer zetten?"
jammerde de bloemist. "We hadden
ze makkelijk nog zelf weg kunnen
brengen naar Ockenburgh, met de be
stelwagen."
Ja, waarom? Onverschilligheid? Niet
geïnteresseerd zijn. Bloemen, ze wer
den dagelijks gebracht, voor zieken of
om doden te vergezellen op hun laat
ste reis. Pas uren later werd naar de
bloemist gebeld om de bloemen maar
weer terug te komen halen, ze waren
niet meer nodig. De arme kerel was er
zelf helemaal onderste boven van en
wilde van geen vergoeding weten.
"Ik heb er foto's van gemaakt me
vrouw, dan kunt u zien dat we ons
best hebben gedaan."
Wij bekeken de foto's. En toen drong
langzaam iets tot ons door. Een uit
stalling van de duurste bloemen. Ro
zen, seringen, irissen en nog veel
meer.
Non zei zachtjes: "Wat hebben wij die
goeierd bijna aangedaan. Geloof je
niet mamma, dat hij het zelf verhinderd
heeft? Hij wilde ze niet, ze hóren im
mers ook helemaal niet bij hem. Hoe
hij het voor elkaar gekregen heeft
weet ik niet, maar ik zié hem grijn
zen"En ik hóór hem zeggen:
"Voor mij? Al die bloemen? Ben je
nou helemaal een haartjeNiks
hoor! En als het er eenmaal bij hoort,
nou dan zijn die kleine roestige goed
genoeg."
Er lagen eenvoudige kleine astertjes
op de kist. Er is meerveel meer
tussen hemel en aardeIn zeven
jaar heb ik leren aanvaarden en we
praten nog altijd samen. Ik praat ook
met planten bloemen. Niet tegen chry
santen, daar heb ik nog altijd dezelfde
gloeiende hekel aan
HARRYET MARSMAN
