Een nieuwe serie Sluitzegeltjes (stickers)
DE WOND, DIE HOLLAND HEETDE WOND, DIE INDIË HEET
gemaakt naar onze Indonesië briefkaarten
36 kleurige tafereeltjes op een vel.
Variatie ontleend aan het rijm:
"De wond, die Holland heet....
uit het jubileumorgaan van de
reisvereniging Wereld Contact.
Amerikanen zeggen: "Ach een handvol slijk
net genoeg om in één dag doorheen te hollen."
Ze kennen wel de woorden "wooden shoes", de tulpenbollen
en dan Hans Brinker met zijn vinger in de dijk
Maar er is meer voor mij, want ik ben geen toerist:
Ik ken de vaarten, waar ik vroeger met vriendjes heb gevist
en op een zondagmiddag heb geroeid
Ik ken de weiden met de koeien,
die staan te grazen tot hun middel in de mist.
Dat is mijn plek, dat is mijn stek, dat is mijn grond,
dat is mijn wond, die wel niet dodelijk zal wezen,
maar 'k heb er altijd bijgehoord,
al blaast de wind mij verder voort.
Ik weet: de wond die Holland heet, zal nooit genezen
Sentimenteel, maar toch, het maakt je in de war.
Het is van jou, de derde dinsdag in september
de gouden koets, de Goudse kaas en 5 december
Een orgelman, een paardenmarkt, een haringkar,
en er is meer, veel meer, dat je van binnen raakt:
een zolderschuit, een watertoren
en die wervelende folklore
Maar niemand weet, hoe snert met klapstuk smaakt.
Dat is mijn aard mijn huis, mijn haard,
mijn kindertijd, mijn veiligheid
en dikwijls kon mij dat niet schelen.
Maar krijg ik straks een envelop
met rechts de koningin,
weet ik: de wond, die Holland heet, zal nooit meer helen...
Zo onbelangrijk, Nederland, niet noemenswaard:
een handvol steden en twee handenvol dorpen,
die achteloos in zand en modder zijn geworpen,
je kunt het amper vinden op de wereldkaart.
Maar er is meer, per slot kom ik er zelf vandaan.
Ik heb de molens in een lange rij bij Kinderdijk zien staan,
ik heb er in het gras gelegen,
ik ken de polders in de regen
ik heb de wolken langs de zomerlucht zien gaan.
Dat is mijn land, mijn klei, mijn zand,
mijn grijze lucht.
en als ik vlucht, dan zal het nooit in mij verdwijnen.
Als iemand het Wilhelmus fluit,
dan breekt het koude zweet mij uit,
weet ik: de wond, die Holland heet,'zal blijven schrijnen...
DUTCH-AUSTRALIAN CLUB CANBERRA
Hollanders zeggen: "Ach die kolonialen,
ze bestuurden dat land om het leeg te halen."
Ze kennen wel de woorden "nasi goreng", de saté
en doen er voor de variatie hun maaltijd mee
Maar er is meer voor mij, al ben ik nu maar bezoeker:
Ik ben er geboren en was er kind, vroeger
Ik ken er de kali's met gètèks en prauwen
daar wasten de katjongs hun logge karbouwen.
Ik zag prille stralen van de zon die op ging komen
goud filteren door de nevels tussen verstilde bomen.
Dat was mijn plek, mijn lieflijke geboortegrond,
dat is mijn wond, die wel niet dodelijk zal wezen,
maar 'k heb er altijd bijgehoord,
al blaast de wind mij verder voort.
Ik weet: de wond die Indië heet, zal nooit genezen
Sentimenteel, maar toch, het maakt je stil.
Het was van jou, die eeuwig blauwe bergcontouren
de ochtenddauw als diamanten snoeren,
de stralende dagen, de gouden zon,
de tienduizend dingen aie ik niet vergeten wil.
Er is meer, veel meer dat je van binnen raakt:
de tropische regens waardoor bandjirs zich doen gelden
de rijpe gouden padi op de sawahvelden
en niemand weet hoe daar de gado gado smaakt.
Dat was mijn aard, mijn huis, mijn haard,
mijn kindertijd, mijn veiligheid.
Gewiegd in de slendang van Maatje, van Tjang
de snuivende liefkozing op mijn wang,
de lampoe templok aan de muur
de schorre tokèhroep in het avonduur.
Ik weet, de wond die Indië heet, zal nooit meer helen
Zo onbelangrijk, in Indië, niet noemenswaard,
die kampong, een grobak, een dogkarpaard,
de modderige wegen waarin ik met blote voeten
van school naar huis zo vergenoegd kon lopen wroeten
Maar er is meer, per slot kom ik er zelf vandaan,
uit die Smaragden Gordel in het blauwfluweel der oceaan...
Het Tobameer, de Boeroeboedoer, de statige waringinbomenj
Socbang, de Tjiaterpas waar een eind kwam aan mijn dromen
Ja, daar denk ik elk jaar weer aan
Ingeburgerd in het nieuwe Vaderland
dat nu is mijn land, mijn klei, mijn zand,
mijn grijze lucht.
En als ik zucht, het heimwee, dat zal nooit in mij verdwijnen.
Hoor ik de "Taptoe" blazen als lang geleen,
dan gaat er een rilling door mij heen,
weet ik: de wond die Indië heet, zal altijd blijven schrijnen...
E. KRUIJSDIJK-BOON
WINKELGEDACHTEN
Een tiener:
Ik zou alles willen kopen
Vrouw van 25 - 35 jaar:
"Ik kan van alles gebruiken
Vrouw van 35 - 45 jaar:
"Ik kan dat best gebruiken
Vrouw van 45 - 55 jaar:
"Zou ik dat kunnen gebruiken
Vrouw van 55 - 65 jaar:
"Ik kan er niets meer bij hebben
Vrouw van 65- 100 jaar:
"Ik WIL niets meer hebben I"
Te gebruiken als sluitzegel op een enveloppe of als originele versiering
van postpapier of correspondentiekaart.
f 4,per vel van 36, porto 70 cent.
TOKO MOESSON Prins Mauritslaan 36, 2582 LS Den Haag
L.D.
32
