27 december 1949
Nieuws uit Indonesië
EEN NIEUWE ELVIS
1 J.G. YSSEL DE SCHEPPER J
ALLE VERZEKERINGEN 1
9
zat ik in een bus van het Nederlandse
Rode Kruis, op toernee langs de be
jaarden- en ziekenhuizen in Vlissingen,
Souburg en andere plaatsen in Zeeland
om samen met een groep HBS-leerlin-
gen uit Den Haag een kerstspel op te
voeren. Indonesië was niet meer in
mijn gedachten.
Na een jeugd van dromen en een paar
maanden nachtmerrie in de bersiaptijd,
met aansluitend een stormachtig half
jaar in Singapore en Bangkok, kwa
men we in de late koude lente van 1946
in Holland. Eindelijk weer naar school!
De eerste 3 klassen werden snel door
lopen op de Overbruggings-HBS; dat
was een vrolijke en veilige tijd. In de
4e kwam ik op een 'gewone' HBS. Met
hiaten op alle fronten was dit een jaar
van moeizame aanpassing, bijlessen
en inhalen van de achterstand. Beets,
Frederik van Eeden en Timmermans,
dat waren de schrijvers die ik kende.
Maar op school waren de discussies
over Sartre en het existentialisme
in volle gang. Ik begreep er niets van
- het leek of ze hier een andere taal
spraken (ook vele jaren later zou de
existentialistische levensangst mij
vreemd blijven). Maar goed, ik las me
suf: Frangois Mauriac, Sartre, Arthur
Koestier, Aldous Huxley. Ik had het
gevoel dat ik drie levens tegelijk leid
de, op school, thuis en buiten. Thuis,
gezellig hoewel arm, bij mijn Moeder
die in 1948 weduwe geworden, hele
dagen hard werkte in ziekenhuis en
particuliere praktijk, daarna zeulde met
boodschappen en 's avonds in de huis
houding zwoegde en wij (te weinig)
hielpen.
Overdag zong ik 'Douce France, cher
pays de mon enfance' maar thuis, on
der elkaar met neven en vrienden,
werden de gitaren en ukes gepakt en
zongen we de oude liedjes als Kolé
Kolé, Bengawan Solo, Rumah tangga
en zelfs In 't groene dal in 't stille dal.
's Zaterdags gingen mijn zusje Meta
en ik vaak naar de Boys Ranch in Was
senaar, een internaat voor jongens van
wie de ouders in Indië, Suriname, de
Antillen of Curagao zaten (mijn zusje
had daar een vriendje). De jongens
van de Boys Ranch zaten ofwel op de
Overbruggings-HBS of op het Aloysius
College in Den Haag (De Rozario,
Smit, Brakke o.a.). Het was een gast
vrij huis daar in Wassenaar; er werd
veel aan sport gedaan en wij waren
trouwe supporters van hun softball-
club. Er werd ook geregeld en goed
gedanst op huisfuifjes, vooral als Pe
ter Schilperoort van het Dutch Swing
College kwam.
Op een gegeven moment kwamen er
Indonesische jongens wonen, die op
de Overbrugging werden klaarge
stoomd voor het Marine Inst, in Den
Helder bijv. Een van hen, Modjito, zag
ik in die tijd vaak. Zijn oom nam deel
aan de ronde-tafelconferentie die in de
(na)zomer van 1949 in het Kurhaus
werd gehouden. Zo kwam Modjito aan
de Player's Navy Cut tinnetjes van
50 sigaretten die hij gul aan mij gaf
(tabak nog op de bon).
De soms verbitterde woordengevech
ten die we ondanks die vredessigaret-
ten met elkaar leverden I Toch bleef
hij komen. Hij was natuurlijk goed ge-
informeerd, argumenteerde, overreed
de: "Kom toch terug naar Indonesia
straks, je zult zien wat er allemaal
zal gebeurenik voelde me nog
te gekwetst, dacht alleen aan Soera-
baja 1945, hoe wij tenslotte vluchtten
en Indonesiërs alleen konden zien als
vijanden nog. Andere jongens van de
Boys Ranch plaagden mij wel eens
"Modjito vraagt jou alleen daar te ko
men zodat hij je een kopje kleiner kan
maken" hoe dan ook, ik had geen oren
naar zijn betogen. Afgedaan! Nooit
meer terug
En zo kwam het dat de winter van 1949
een afsluiting werd van mijn indische
periode. 27 December zong ik in be
jaardentehuizen. In één ervan kwam
een oude man naar me toe met de
trotse opmerking "ik ben nog zo recht
als een poort en hoewel ik op school
nog altijd werd uitgelachen om mijn uit
spraak mankeerde er toch niet zóveel
aan mijn taalkennis dat dit recht als
een poort mij niet een beetje krom
voorkwam. Al was ik te beleefd om te
lachen.
ELISABETH IRENE
Weet U wie Mario is Weet U wat
Pop Mandarin is Weet U het echt
niet
Dat is wel erg hoor. Want zelfs in
onze Udik Bogor weet men dat En in
Jakarta, Surabaya en elders en over
heel Indonesië is Mario bekend als de
"Nieuwe Elvis Presley"!
Maar troost U, schrijver dezes wist
het tot voor kort evenmin. Pop Man
darin is een begeesterende muziek.
Niet opzwepend, maar begeesterend.
Half Westers en half Oosters (chinese
toonzetting hier en daar, doch zonder
"slagwerk") maakt het de toehoorders
vrolijk en veegt het de zorgen van alle
dag weg. Mijns inziens: de juiste soort
muziek in deze zorgvolle tijden.
En de vertolker is Mario, de Indische
jongen Mario, met het lichaam van een
reus en de gouden stem als van een
merel (of een leeuwerik, kiest U maar
zelf). Mocht U een van zijn cassettes
tegenkomen, koop hem dan. U zult er
vast geen spijt van hebben. Ik noem
U een paar. "Duet Abadi", "Amoy",
"Kenangan".
Zelfs een ouwe paai als ik was ver
rukt toen ik ze hoorde. En mijn smaak?
Daar zullen we maar niet over praten,
want eigenlijk dateert die uit de jaren
'20 en '30. Maar voor Duet Abadi"
ben ik gevallen I
Ook schrijf ik er U nu over, omdat ik
Mario kort geleden persoonlijk ont
moet heb, na al een lange tijd de jon
gere generatie die de "ouwe paai"
nog wel eens met een bezoek vereert,
vele lofzangen over hun idool te heb
ben horen uiten.
Mario's moeder is mevrouw Van Belt
en - na geruime tijd in Amerika te
hebben gewoond, waar een dochter
van haar verblijft - is ze haar zoon
Komen bezoeken en zal ook voorlopig
in Indonesia blijven wonen. In een po
ging om een en ander van haar leven
in de U.S.A. te weten te komen, ont
moette ik haar zoon. Een reus van een
vent I Maar goedlachs als ik nog nooit
eerder iemand heb zien lachen.
En toen - op verzoek van zijn moeder -
hij begon te zingen, ben ik er stil van
geworden. Bij zo'n stem hoort inder
daad zo'n lichaam.
Mario is geen Caruso, omdat zijn stijl
die van de moderne "song-wereld" is.
Maar hij evenaart zeker Elvis Presley
in diens beste jaren. En daarom is hij
in dit land dan ook beroemd. Of nou
ja, in ieder geval zeer "beken" (wat
een indones'isch woord is voor "be
kend").
Mario is een natuur-talent. Hij heeft
nooit werkelijk zangles gehad, maar
leerde veel van een tante van hem,
de in de 50-er jaren populaire film
actrice Ratna.
Enfin, van die lessen heeft hij in ieder
geval zeer veel profijt getrokken. Hij
is nu in de "top-line" van de Indone
sische zangers. Hetgeen hem geen
windeieren gelegd heeft. Gezien zijn
riante woning en zijn even riante
Misubishi Galant (dit is een auto als
U het nog niet weet).
Hij werd in 1957 te Jakarta geboren,
maar moeder Geertruida en haar zoon
wonen nu in Bogor. Mario's studio is
gevestigd in Glodok Plaza Blok F 131,
Jakarta Barat (van Rudy Lazuardi).
Zijn begeesterend "Duet Abadi", ge
zongen samen met Julia Jasmin, zult
U vast mee naar Holland Willen nemen.
Om U zelf op te vrolijken, wanneer
grijze herfst- en winterdagen U me
lancholiek zouden stemmen.
AGUS DARUCH
|:[:ii:ii!iniiin[iiii!iii!i!iiiii!i!iiiiiiiiiiiiiiiiiiii:iiiiiiiiiiiiiiiii[iiiiiiiiii[iiNiiii[i[iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiir
Alg. Assurantiebedrljf "Argo" I
Kantoor en woonhuis Corn, de Witt-
laan 83, Den Haag, Tel. 070-55 71 72 1
liiiiilillllllilliiiiiiillllllliiiiiiiiiiiiilililliiiiiiilililllliiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiüï
