BIJ DE VOORPLAAT
GEWOON
Ja, we kunnen nu wel zeggen: mooi, leuk en aardig, maar niemand die zich echt
in air tjoklat zou gaan verfrissen of er met een doosje Ariel zijn was in zou doen.
D'r gebeurt van alles in dat water en één slok molt al je darmen, voor een korte
tijd weliswaar, maar toch. Niettemin zouden we allemaal stoppen om deze kiek
te maken, want pittoresk en typisch blijft het. Ziet hoe we toeschouwers zijn
(geworden) van iets dat ons bekend en lief was. Of zijn we altijd toeschouwer
geweest? Goed, na deze vraag kan ik mijn spullen wel pakken, want enkele ou
dere heren zullen ietwat opveren om te vertellen hoe heerlijk zij vroeger in de
kali Brantas hebben gezwommen. Eigenlijk was het meer drijven: zijdelings ge
strekt, het hoofd rustend op een arm, na een half uur de andere kant en terug.
Verder zullen velen mij onderzoekend aankijken en zich afvragen of ik wel wat
begrepen heb van het leven in Indië. Daar was geen sprake van toeschouwen,
maar van leven. Weliswaar met inachtneming van kaders, lijnen, strepen en
grenzen, maar het was weldegelijk leven en niet toeschouwen. Je nam gewoon
niet deel aan wat aan gene zijde gebeurde. Of je deed dat wel en ook dat was
gewoon, in ieder geval voor jou. Voor de een zal deze voorplaat daarom een
sfeervol typisch kiekje zijn en voor de ander een onschatbare (jeugd) herinne
ring, maar voor beiden een aanleiding om een geanimeerd gesprek te beginnen
over Indië toen en Indonesië nu. Begonnen wordt dan over dat weelderige groen,
de was die daar zo lekker buiten kan drogen en over het uur waarop de foto
genomen moet zijn. Vervolgens worden herinneringen en ervaringen uitgewisseld.
Of de een wel en de ander niet aan gene zijde heeft vertoefd, komt niet ter spra
ke. Niet om een eventueel gevoelig onderwerp te vermijden, maar het doet er
niet (meer) toe. Daarvoor zit men al veel te lang in Nederland of waar ook. Daar
voor is alles gewoon geworden: de kali, de kampong, de kris, krontjong, de
doekoen, kretek, de sirihpruim, het offer enz. enz. Het was altijd al zo gewoon,
of je nu aan deze of aan gene zijde stond. Het was en het is. Deze voorplaat
getuigt ervan.
NIEUWS VOOR OUD EIGENAREN
VAN HUIZEN EN GRONDEN
IN INDONESIË
Momenteel dient elke eigenaar van een
huis en/of grond te Jakarta, Bogor en
Puncak in het bezit te zijn van nieuwe
en legale eigendomspapieren
Voorheen was men soepeler in deze
zaken, maar nu heeft men de tijd ge
kregen tot medio 1985 om nieuwe pa
pieren te regelen.
Plotseling duiken er eigenaren op, die
over oude geldige papieren beschik
ken, maar die voorheen op de een of
andere manier niet meer konden of
mochten beschikken over hun eigen
dom.
Indien men nu een aantal zaken hard
kan maken blijkt er vaak nog een rede
lijke schikking mogelijk te zijn. Hoewel
een niet-lndonesiër niet kan beschik
ken over een huis of grond kan men
via een machtiging alsnog proberen
zijn gelijk te vinden.
Vooral in Nederland zal men beslist de
moed al hebben opgegeven, maar
mocht u nog over papieren beschikken,
dan loont het misschien de moeite om
eens nader te informeren.
Doet u dit schriftelijk naar:
Bdn. RUTAN, P.O.Box 63532, 2502 JM
Den Haag.
Ook bij deze foto de bekende vraag: waar zijn ze gebleven, de leerlingen van deze 3e klas van de Openbare Europese
School aan het Keboemenplein in Cheribon. Links achter staat Juf Els van Maarseveen, rechtsachter schoolhoofd de
heer Van Mechelen. De zesde op de 1e rij is Donald MacGillavry en zelf ben ik de vierde op de 2e rij. Alle andere
namen ben ik vergeten. Wie weet ze wel? Reacties gaarne aan: GREET ALEXANDER, Bilderdijklaan 10, 3852 BK Ermelo.
2
