Hoe klein de wereld kan zijn
GAROET REÜNIE
Reproducties van
drie van
Yvonne Noordams
kunstwerken
Ik was 10 jaren oud, nu 71 jaren ge
leden, toen ik typhus kreeg. Wij woon
den in Cheribon, een warme plaats
aan Java's Noordkust. Toen ik hoge
koortsen kreeg herinner ik mij dat ik
in dikke wollen dekens gewikkeld, in
de armen van onze trouwe huisjongen
Resö en met ma in een dokar naar het
ziekenhuis gebracht werd. Daarna
trad een volkomen black-out voor mij
in en had ik net zo goed dood kunnen
zijn. Drie maanden later kwam ik voor
het eerst weer in het leven terug. Ik
werd mij bewust dat ik mij in een
voor mij volkomen vreemde omgeving
bevond. Een witte steriele doodstille
kamer die ik met mijn ogen afzocht
en waarbij ik mij verbaasd afvroeg
"Waar ben ik toch? Waar zijn ma en
mijn zusters?" Plotseling kwam er een
in het wit geklede vrouw binnen. Zij
bleek de hoofdzuster te zijn, dat ver
telde ze mij later. Nu lachte zij alleen
maar en zei: "Zo meiske, ben je weer
wakker? Wat zal de dokter blij zijn
als hij dit hoort." En terwijl zij mij was
te en van mijn medicijn voorzag, ver
telde ze mij van mijn ziekte die be
smettelijk was, de reden waarom voor
lopig niemand, zelfs ma niet, bij mij
komen mocht, behalve zij, zuster Hen-
ke heette zij, en de dokter. En over
hem gaat mijn verhaal.
Hij kwam 's avonds om een uur of 7;
als hij alle patiënten afgewerkt had,
was ik de laatste met wie hij contact
had. Hij zag er jong en knap uit, was
zeer elegant gekleed, in beige panta
lon en dito geruit jasje, kwam lachend
binnen, zette zich op de rand van mijn
bed en vertelde dat ik erg ziek ge
weest was en niet zeuren moest om
"ma", want ik wilde toch niet dat ma
Een onverwacht flink aantal geïnteres
seerden heeft laten weten dat zij wil
deelnemen aan een samenkomst van
oud-Garoeters. Het geeft mij meer dan
voldoende reden de reünie dan ook
doorgang te laten vinden en daarom
nodig ik U graag uit op zaterdag 20
april a.s. naar 's-Hertogenbosch te ko
men I Op de reünie zullen natuurlijk
ook aanwezig zijn school- en klasge
noten uit Garoet.
Vanaf 10 uur v.m. zult U van harte wel
kom zijn in het sinds enige maanden
gevestigde Indische Restaurant "Ja
karta", dat is te bereiken vanaf het
station (vijf minuten lopen) richting
centrum. Over de brug begint de Vis-
straat. Dan is de derde straat rechts
de Kruisstraat, die overgaat in de
Snellestraat. Daar vindt U het zaaltje
van het restaurant op no. 49.
Wij worden bij aankomst door 'Jakarta'
onthaald op koffie (thee) en Indisch
gebak, rond het middaguur op nasi ra-
mes. Verdere consumpties zijn voor
eigen rekening.
De heer Kramer uit Baarn (oud-Ban-
doenger) zal een keur van zwart-wit
ook zo ziek zou worden? Neen, ik
schudde verschrikt mijn hoofd.
"Nou dan", zei hij, nu maar je best
doen om helemaal beter te worden.
Zijn dagelijkse bezoeken waren de
keren waar ik verlangend naar uit
keek, want hij vertelde grappen waar
ik erge pret over had, kende enkele
goocheltrucjes die ik prachtig vond.
Kortom ik vond hem een lieve dokter
die mij met zijn goochelen en grappen
helemaal beter maakte.
Toen kwam het boek uit van onze be
kende schrijver Olaf J. de Landell, "In
donesië Weerzien". De omslag trof
mij al direkt, want ik herkende de
Kraton Kesepoean in Cheribon, waar
wij vlak tegenover woonden. En in het
boek, o wonder, een foto van "mijn
lieve dokter" met Olaf op schoot. U
begrijpt dat ik Olaf direkt schreef en
later, trouwens nu nog, hebben wij el
kaar vele malen gebeld, gesproken,
ontmoet en oude koeien uit de sloot
gehaald.
Zijn vader was ook de dokter van de
Sultans familie en bij Olaf's laatste be
zoek schonk men hem een sarong en
slendang, met de motieven van de
Kraton (elke Kraton heeft z'n eigen
motief). De sarong hield Olaf, maar de
slendang kreeg ik van hem cadeau.
Olaf is in Cheribon geboren en ik ben
er opgegroeid en ken persoonlijk vele
mensen die ook Olaf's familie gekend
hebben.
Dit is het verhaal van mijn lieve dokter
die mij van mijn typhus genas en de
vader blijkt te zijn van Olaf de Landell.
Hoe klein kan de wereld zijn I
S. W. WITMER-TEGELAAR
dia's vertonen naar foto's van de Ga-
roetse fotografe Thilly Weissenborn
maar ook van o.a. het vooroorlogse
Bandoeng en de heer Hacks uit Am
stelveen - "zoon" van het voormalige
Hotel Papandajan te Garoet en Hacks'
Radium Hotel Kamodjang - laat kleuren
dia's zien van zijn reis op Java in 1978.
Om elkaar gemakkelijker te kunnen
ontdekken uw naam (de dames hun
eigen naam) goed zichtbaar op uw kle
ding aanbrengen. Wie nog foto's heeft
van "toen froeher": meebrengen s.v.p.l
Het ligt voor de hand dat wij een gel
delijke bijdrage moeten leveren voor
de koempoelan. Daarom verzoek ik U
f 22,50 per persoon vóór 15 maart a.s.
te willen overmaken op mijn gironr.
11 31 944 onder vermelding van "Ga
roet Reünie. Inbegrepen in de prijs zijn
de Indische maaltijd en de koffie met
gebak bij aankomst. De ontvangst van
uw bijdrage betekent dat ik op uw
komst kan rekenen. Wilt U zo goed
zijn zich bij aankomst even te melden?
Het vergemakkelijkt de "administratie".
Goede reis naar Den Bosch - U allen
"uit Garoet en omstreken"
ERNST DRISSEN
MA
Met één sprong was ze uit bed.
Niet letterlijk natuurlijk, dat liet
haar figuur niet meer toe, maar
toch met een min of meer vloei
ende beweging rolde ze op haar
rug, vervolgens op haar andere
zij en steunend op haar linker
arm richtte zij zich op, de sloffen
aanschietend en dan vlug naar
beneden om de ketel op te zet
ten. Iedere ochtend om half ze
ven en als het moest, nog vroe
ger.
Een wekker in welke vorm ook,
heeft ze nooit gehad. Om half
zeven moest gewoon de ketel op
en brood gesmeerd. De eerste
ging al om zeven uur de deur
uit en dat kan toch niet zonder
koffie en dus zorgde zij dat die
koffie klaarstond. Al, dat vond
ze gewoon, dat vond ze haar
plicht en dus werd ze altijd van
zelf en op tijd wakker, geen mi
nuut, geen seconde te laat.
Tot half negen was het spitsuur
en werd er geroepen "opschie
ten", "ik moet ook", "waar is
dit" en "waar is dat". Beneden
wees zij als een rots een ieder
waar de gevulde kopjes en
broodzakken stonden, maar ei
genlijk was dat overbodig want
elk kopje had in de loop der tijd
al een eigen plek gekregen. Zij
zag er ook op toe dat niemand
met een lege maag vertrok en
dat niets vergeten werd. Ook
nam ze de "opdrachten" van de
dag in ontvangst. En wanneer de
laatste "nou, ik ga" had gezegd
was ze alleen en was het plotse
ling heel stil in huis. Overal lege
kopjes, borden, kranten en alles
wat de vorige avond was blijven
liggen. Dan keek ze even rond
en zei tegen zichzelf "kom" en
ging aan de slag.
Ralph
leverden 3 prachtige
prent-correspondentiekaarten op
Drie Indische taferelen op een
groot formaat kaart, een feeste
lijk geschenk op zichzelf, als
wenskaart, als correspondentie-
kaart. Met envelop.
Per stuk 2,75, 3 stuks 7,50,
porto 1,60.
TOKO MOESSON - Den Haag
19
