Wie wil
en kan ons helpen?
"Meer dan alles"
BIJ DE VOORPLAAT (Foto: N.J. Groot)
AVE MATER DOLOROSA
Science ficton films werken meestal op mijn lachspieren. Kijk, de makers ervan
denken dat ze me tuk hebben, maar dat hebben ze niet, want ik slik hun zoete
koek niet. Voorlopig niet tenminste. Met Jules Verne, die eigenlijk ook science
fiction schreef was het iets anders. Dat zijn toekomstfantasieën een eeuw later
realiteit werden komt door zijn menselijke benadering van (toen nog) onreëele
zaken. De mensen die een rol speelden in zijn verhalen waren mensen van vlees
en bloed. Schurken en edele karakters, frivole vrouwen en eenvoudige meisjes.
Ze werden verliefd, waren romantisch, trouwden, je kon ze volgen in hun gewone
menselijke gevoelens met vrolijkheid en verdriet.
Met de moderne science fiction is dat
anders. Er bevinden zich een onwaar
schijnlijk aantal wezens in witte han
soppen in een niet te overziene ruimte
waarin totaal niets maar enigszins
overeenkomt met de dingen uit onze
omgeving. Geen borden, glazen, volle
asbakken, rondslingerend kinderspeel
goed, een kinderbedje, noem maar op.
Zelfs toiletten ontbreken in de scien
ce fiction film. Glimmend witte hansop
pen met een menselijk hoofd er boven
uitstekend, mannen en vrouwen zijn
alleen te onderschijden door hun haar
en make-up. Wat ze doen of van plan
zijn is de oningewijde een raadsel en
wat de zin is van dit gladde bestaan
is het grote raadsel van de science
fiction en meteen waarschijnlijk ook
het succes. Want gewone menselijk
heid mag dan grondig zijn uitgebannen,
vijandschap en haat zijn de drijfveren
van hun bestaan. De ene groep haat
de andere als de pest. Ze hebben een
doosje in de hand of een paar druk-
knopjes in een gordel en daarmee la
ten ze elkaar verdwijnen of vernietigen
ze elkaar. Ze zitten elkaar na met
ruimteprojectielen op ruimteschepen,
waarvoor mag joost weten, want om
dat alles wit en glad is en het univer
sum een grote saaie bedoening is ge
worden lijkt die vijandigheid jegens
elkaar al die moeite niet waard en
volkomen zinloos.
Maar dat is het niet wat me - als ik
ooit het geduld kan opbrengen zo'n
film langer dan een kwartier te be
kijken - intrigeert, maar de vraag: wie
maakt hun witte hansoppen, wie zorgt
voor hun ondergoed, wie knipt hun
haar en waar zijn de moeders? Want
eens, eens moeten al die kerels en
vrouwen toch kinderen geweest zijn
Of is dat een prae-historische gedach
te in het jaar 2000-zoveel en worden
mensen door computers gemaakt? Zijn
het alleen maar robots of bestaat er
tegen die tijd alleen een klonen-pro-
ductie? Moet je nu lachen, huilen of
alleen bang zijn?
Als ik met mijn mierenverstand pro
beer te vatten wat onze wetenschap
de laatste jaren aan het brouwen is
dan ben ik alleen bang dat science
fiction sneller dan we denken fiction
en non-fiction (de waarheid, realiteit)
zal verdrijven. Mensen worden ge
maakt, het wonderlijke gebeuren van
Natuur en Liefde is met een paar for
mules en een knappe berekening on
belangrijk geworden Het aantal men
sen dat deze veranderingen accep
teert zie je dagelijks groter worden.
De weerstand tegen wat eens "onna
tuurlijk, duivels, slecht" werd genoemd
wordt weggevaagd door de magische
woorden "voortschrijding van de mo
derne techniek". Steeds gewiekster
wordt de verdediging daarvan.
Wij accepteren geen teleurstelling,
verdriet of nederlaag meer. Wij Heb
ben Recht Op Alles. Wij wensen ons
niet meer af te vragen of teleurstellin
gen in ons leven, noodzakelijk zijn om
geestelijk sterker te worden en naar
iets anders te zoeken dat die teleur
stelling kan compenseren, neen, wij
willen Nu en Dit.
Terwijl miljoenen kinderen de dood
vinden door honger en ziekte, even
veel kinderen een afschuwelijk leven
tegemoet gaan door gebrek aan ou
derliefde of ouders, worden kinderen
tegen de natuurlijke wetten in, op deze
wereld gezet. Mijn lieve hemel, hoe
worden reageerbuis-babietjes, draag
moederkindjes? Als zij volwassen zijn,
zal de hele wereld dan aangepast zijn
aan hun eigenschappen? Lopen over
een halve eeuw dan toch werkelijk
alleen wezens in witte pakken en hel
men tussen gladde wanden en duizen
den knopjes rond? Zonder moeders
die diepe zorgen hebben om een kind
dat te laat thuis komt, om een zoontje
dat asthma heeft en een dochtertje dat
erg eenkennig is. Zijn er dan nog moe
ders die slapeloze nachten hebben om
een scheiding van een dochter of
zoon? Wat moet er met de kleinkinde
ren? Zijn er dan nog vaders die die
moeders bijstaan, meevoelen, mee
lijden en Ouder zijn zoals in de dagen
van Jules Verne?
Een voor ons onbekende mijnheer
Groot reisde voor het eerst naar Indo
nesië en maakte een aantal schitteren
de foto's. Deze voorplaat is er een
van. Waar? Doet er niet toe, zomaar
een moeder met een baby in de om
lijsting van een pisangboom en een
tros pisangs waar de bloem nog aan
hangt. Het meest perfecte beeld van
moeder en kind, van oorsprong en na
komelingschap, zoals het was, zoals
het nog is.
De Moeder die draagt, de énige draag
moeder. Non-fiction.
Dank u mijnheer Groot I
LD.
Met ons Indisch Wetenschappelijk Instituut gaat het prima, wij krijgen
van vele zijden bijdragen in de vorm van boeken, foto's, documenten
en ook kunstvoorwerpen.
Dat brengt de dringende noodzaak iemand te vinden die deze zaken
voor ons kan rangschikken, catalogiseren en opbergen. Het betreft hier
voornamelijk boeken, foto's, papieren. Voor een geïnteresseerde met
inzicht en kennis van uiteenlopende onderwerpen een fijne klus. Niet
aan tijd, dagen of uren gebonden, maar het werk moet gedaan worden.
Wie kan en wil voor enkele uren in de week (geheel zelf te bepalen)
con amore helpen? Geen betaling, wel koffie in een gemoedelijke sfeer
en interessant werk.
Belangstelling, inzicht en belezenheid maken het werk gemakkelijker.
Schrijf of bel voor een afspraak, IWI, Prins Mauritslaan 36, 2582 LS
Den Haag, tel. 070 - 54 55 00 - L. Ducelle of R. Boekholt.
ZOJUIST VERSCHENEN:
de verbeterde herdruk van
door Harryet Marsman
Even boeiend als de natuur,
de werkelijkheid
en het leven.
Uitgave Moesson
Prijs f 26,50, porto f 4,25
2
