"Vele jaren sien op se neder"
Kleine kinderen
Kleine zorgen
Grote kinderen
Grote zorgen
Bedankt voor het ons verzorgen
Gisteren, vandaag
en misschien ook morgen.
IRENE WEINTRÉ
"Vele jaren zien op U neder," zegt Pa altijd als er weer een verjaardag voorbij
is. Hij is 86, en Ma is 76.
Jeanne Mostert en Marie Galman waren vriendinnen. Ze hadden elkaar al in geen
jaren ontmoet want Jeanne woonde met haar man in Malang en Marie woonde
in Batavia. Maar nu was ze terug in Malang, weduwe met een dochter van 17.
Toevallig had Jeanne nog een ongetrouwde zoon en de jongelui maakten met
elkaar kennis. Niet zo erg veel later waren Jeanne en Marie "bèsans". Dat was
in de "twintiger jaren" zegt mijn vader altijd.
We hebben maar een paar oude foto's, gelukkig is één ervan de huwelijksfoto
van Harry en Elvier, mijn vader en mijn moeder. Daar staan ze dan, Pa heel def
tig, kaarsrecht, lang en slank, en Ma jong en bedeesd in haar voor de twintiger
jaren moderne bruidsjurk met punten aan de zoom. Dat was de mode toen",
zegt ze altijd min of meer gebelgd omdat we er altijd om lachen. Op de andere
foto zijn we 56 jaar verder. Pa is niet meer zo kaarsrecht, nou gewoon recht
sadja, nog altijd lang en slank; Ma is helemaal grijs nu en veel minder bedeesd.
raam en weet dus dat dit een grach
tenhuis moet zijn. Het uitzicht op de
gracht waar zonlicht door de boom
kruinen valt, en het fijne, sproetige
gezicht van de bezige koordirigente
geven een gevoel van geluk. "Wat vind
ik jou aardig, echt lief" - is mijn duide
lijkste gedachte.
De derde droom: "Mijn" handen rus
ten in mijn schoot en "ik" zie verbaasd
dat ik sarong en kabaja draag. "Ik"
zit in de voorgalerij van een oud-
Indisch huis aan de ronde tafel van
een raffles-ameublement. Om mij heen
staan potplanten en buiten schijnt
(brandt) de tropenzon, maar hier is
het lekker. Tegenover mij zit een In
dische jonge vrouw, ook gekleed in
sarong en kabaja. Zij vertelt heel le
vendig over haar bezoekje aan een
noodlijdend echtpaar in de kampong
om mij te overreden tot het inzetten
van hulp aan deze mensen. Ik luister
en word warm van binnen: "Wat bent
U een lieve vrouw" - denk ik dan, als
of ik het hardop zeg.
Na mijn ontwaken weet ik dat ik van
tante Nelly heb gedroomd, en dat ik
haar wès (en geweest ben
Uit mijn herinneringen kan ik het vol
gende ook nog verifiëren: de gezus
ters woonden o.a. in Delft, later in
Leiden (grachten). Overgrootvader had
een textielzaak. Ik heb hem nooit ge
kend, noch één van de andere familie
leden, behalve mijn grootmoeder en
tante Mien. De familie was gerefor
meerd en ik weet dat in die kringen
's zondags bij het harmonium psalmen
en gezangen werden gezongen en
jonge mensen de koorzang beoefen
den. Wat de sarong- en kabajadracht
betreft: na de eerste wereldoorlog
werd die niet meer gedragen door de
Europese dames. Tante Mien kan het
(sporadisch) gedragen hebben, maar
zij woonde "intern" in het ziekenhuis
die eerste tijd vanaf 1917 en zal nooit
zoiets als een "spreekuur" in een
koele voorgalerij-met potplanten heb
ben gehouden. Daarom is het het
meest waarschijnlijk dat de vrouw uit
mijn derde droom tante Nelly was. De
dromen moeten één en dezelfde vrouw
betreffen, want op tijd en plaats na
zijn de aspecten identiek: het verloop,
de sfeer, de stemmen, de warme ge
voelens. Elke droom is m.i. een ge
wone (bijna) dagelijkse gebeurtenis
uit het leven van één en dezelfde
vrouw en als het ware "verteld" en
"vertaald" in drie leeftijdsfasen. Merk
waardig is ook dat de dromen zo
reëel zijn, helemaal niet "dromerig" en
nog minder raadselachtig.
A. DEKKER-DE BAAN
Er is heel wat voorgevallen in de afge
lopen 56 jaar. Er kwamen drie kinderen,
er was een oorlog en om de zaak
helemaal te completeren, een revolu
tie, en nu zitten ze al meer dan 20 jaar
in Amerika. In hun wildste verbeelding
hadden ze zich dit niet kunnen voor
stellen. Hun kleinkinderen zijn Indische
Amerikanen, vijf kleinzoons en een
kleindochter. Ze spreken meest Engels
met Oma en Opa die hun antwoorden
in gewoon Hollands.
De weg van Malang N.O.I., naar New
York, U.S.A., is erg lang en niet altijd
gemakkelijk geweest voor de dochter
van Marie en de zoon van Jeanne.
Maar zoals ze altijd zelf zeggen "we
hebben geen reden van klagen en we
genieten nog steeds van een rijk en
gezond leven." Mogen de vele jaren
nog lang op ze neder blijven zien.
JUUL LENTZE
en 56 jaar later.
Er wordt menig goed wijsje gespeeld
op een oude viool.
Samuel Butler
Harry en Elvier Mostert op hun trouwdag
13
