Pedis maar niet agressief
RUUD BOEKHOLT, KOLONEL B.D.
Hij is een volgeling van Thorbecke, liefhebber van Jazz,
regelmatig bezoeker van paleis Soestdijk en Huis ten Bosch
en hij is een van Nederlands strategen. Last en voor mij
not least: hij is een naamgenoot, zelfs de initialen zijn de
zelfde, maar familie is hij niet. Hij heet dus Boekholt, voor
naam Ruud en hij is geboren (1926) en getogen in Batavia,
Menteng om precies te zijn. Zijn moeder heette Sophia
Schrijver, zijn vader Jacobus en die heeft 40 jaar gediend
bij de Nigem, de Nederlands-Indische Gas Maatschappij
(later de Ogem). Ruud Boekholt woont in het Gelderse
Malden, een kolonel buiten dienst en tegelijkertijd dienst
baar aan koningshuis, politiek, leger en Indische organisa
ties.
"Een jeugd zoals ik heb gehad, kan ik jullie niet geven",
zei ik alijd tegen mijn 4 kinderen. "Vele Indische ouders
zullen dat hun kinderen hebben gezegd. Ik hield van Indië,
dat kwam ook door mijn vader, die een groot natuurlief
hebber was. Hij nam ons altijd mee "naar buiten" en hij
leerde ons. En op schoolzongen we van de blanke top der
duinen en dat was toen gewoon, want de verbondenheid
tussen Indië en Nederland was intens. Tegenwoordig denk
ik wel eens dat het eigenlijk gek was dat we dat zongen".
Kolonel b.d. R. Boekholt
Ze woonden tegenover de Cavalerie-
kazerne en voor Ruud was het militair
bedrijf een dagelijks boeiend schouw
spel. "Officier" was zijn antwoord wan
neer hem gevraagd werd wat hij wilde
worden en hij is een van de weinigen
van wie de jeugddroom werkelijkheid
is geworden. Maar voor het zover was,
moest ook hij oorlog en bersiap mee
maken. Toen de Jap kwam, zat hij in
de 3e klas van de KW III. Zijn broer
was een van de Glodok-jongens, die
weigerden zich pro-Japan uit te laten.
Hij zelf deed dat evenmin, ook niet
toen beloofd werd dat zijn broer dan
vrijgelaten zou worden. Ook hij kwam
toen knijp te zitten.
"Maar toch was de bersiap de slecht
ste tijd. Alles en iedereen schoot op
elkaar en de houding van de Engelsen
was verschrikkelijk. Zij trokken zich
nergens iets van aan en de Brits-In
dische militairen, Mohammedanen, lie
ten de rampok-partijen eerst gewoon
toe. Pas toen een van hun hoge men
sen werd vermoord, veranderde hun
houding. Ik heb de 7 December-divisie
zien keren, omdat geen toestemming
voor landing werd gegeven."
In die tijd zat Ruud bij de Motor Trans
port Dienst Batavia. Hij had zich daar
voor gemeld toen een oproep werd
gedaan voor jongens die een rijbewijs
hadden. Aanvankelijk kregen zij de
taak om de Amerikaanse voorraden,
variërend van schoenen tot auto's, die
vanwege het ontbreken van pakhuizen
zo op de kade werden gegooid, te
vervoeren naar de Knil-kazernes. Later
reden zij voor de Engelsen. Toen de
beschietingen van de voertuigen te erg
werden, stopte hij dit werk om zich
vervolgens te melden bij de K.P.M.,
die dringend behoefte had aan jonge
mannen omdat de Indonesische ma
trozen uit solidariteit met de strijders
op het land staakten. Vier maanden
heeft hij toen gevaren en daarbij heeft
hij ook de route Semarang-Batavia
gedaan om de vrouwen uit het Amba-
rawa-kamp te evacueren.
Inmiddels was het 1946 geworden en
zijn vader vond het tijd worden dat
Ruud de school weer opzocht. "Ik wil
de helemaal niet natuurlijk, hoe dan
ook, het was spannend en ik voelde
me een hele vent. Maar mijn vaders wil
geschiedde (gelukkig) en na de 4-
jarige H.B.S. wilde ik in dienst. Ook
dat ging niet door, ik werd naar Ne
derland gestuurd, waar ik in Den Haag
de middelbare school afmaakte. Ein
delijk kon ik dan in dienst en ik wilde
zo spoedig mogelijk als officier terug
naar Indië. Daarvoor moest ik echter
eerst de in 1948 heropende Koninklijke
Militaire Academie (K.M.A.) te Breda
doorlopen en toen ik dat gedaan had,
1950, was Indië ook niet meer".
Ruud Boekholt vroeg zich toen af wat
hij als officier in Nederland moest. Hij
wilde graag een dynamisch leven. Die
dynamiek kreeg hij: tijdens de Korea-
oorlog, in Suriname waarheen hij werd
uitgezonden en in Nederland, waar
het militaire leven hem toch niet tegen
viel, integendeel. Hij maakte regelma
tig promotie en in 1973 kreeg hij een
belangrijke en eervolle nevenfunctie:
garde-coördinator, wat wil zeggen dat
hij adviseur werd van het Koninklijk
Huis voor alle aangelegenheden be
treffende de 3 Garde-reqimenten die
Nederland kent. Van oudsher bestaat
er een hechte relatie tussen het Ko
ninghuis en de Garde-regimenten en
bij protocolaire en ceremoniële Ge
beurtenissen zijn de Grenadiers, Ja
gers en Fuseliers in hun kleurrijke
uniformen dan ook in de direkte nabij
heid van de Koninklijke Hooqheden
te vinden. Toen Ruud Boekholt deze
nevenfunctie 10 jaar had vervuld, werd
hij benoemd tot adjudant in buitenge
wone dienst van Koningin Beatrix, een
functie die hij nog steeds vervult.
1979 was het jaar dat hij benoemd
werd tot Provinciaal Militair Comman
dant van Gelderland. "De militaire to
ko goed verkopen" werd toen een van
zijn taken en natuurlijk was die taak
omschrijving deftiger geformuleerd.
Ruud: "Altijd moet je je toko goed ver
kopen. In Gelderland heb ik geprobeerd
de burgerij te laten zien wat het leger
doet en betekent en ik mag zeggen
dat dat gewaardeerd werd. Wanneer
je je vak verstaat en je zorgt ervoor
dat je geaccepteerd wordt, dan zul je
altijd slagen. Dat goed verkopen van
je toko geldt ook voor de Indische
gemeenschap. In het leger heb ik ge
zien dat veel Indische jongens de top
hebben bereikt, omdat ze daarvoor de
juiste eigenschappen hebben: pedis
maar niet agressief en kennis van
zaken. In het burgerleven zijn vaak
veel Indische belangen weggedrukt en
hebben we ons laten wegdrukken en
eerlijk gezegd: we deden al gauw zelf
een paar passen achteruit. We pre
senteren ons niet of onvoldoende en
we waren te bescheiden om ons als
Indische gemeenschap naar buiten uit
te manifesteren. Onder andere komt
dat ook door die enorme versnippering
van Indische organisaties en daarom
is een grote en krachtige Indische fe
deratie ook mijn wens. We hoeven
bepaald niet agressief te worden, maar
er is meer tussen agressie en lijdzaam
heid."
"Of ik autoritair ben?. Nee, helemaal
niet. Daar bereik je niets mee. Accep
teren en geaccepteerd worden. Luis
teren en je vak verstaan, daar kom je
veel verder mee èn voor je toko op
komen."
Ruud Boekholt is nu gepensioneerd.
Buiten dienst heet dat, maar nog geen
dag heimwee naar het leger gehad.
Te druk met allerlei andere zaken en
de Indische zaak wordt daar één van.
We zullen nog wel van hem horen, hij
is pas 58.
RB.
29
