Bill Torna en
Coy Pereira
Praten met musici die jaren in het vak zitten of hebben gezeten is leuk. Veel gelach en je hoort de spannendste en
sterkste verhalen. Er komen ook regelmatig vrouwen in voor en niet zelden is er sprake van enorme herries binnen de
band. Over financiën is men ook niet erg te spreken want er was altijd wel iemand die er met de kas vandoor ging.
De muziekwereld is een aparte wereld, maar waar het om gaat is de muziek, voor de musicus en voor het publiek en
het publiek herinnert zich alleen de muziek. Bij het horen van een bepaalde naam denk je dan ook niet aan de persoon
maar aan zijn of haar muziek. De muziek doet je wat, de persoon niet want meestal ken je die niet en als je die leert
kennen, kom je erachter dat het een gewoon mens is, een mens die muziek maakt. Twee van zulke mensen zijn Bill Torna
en Coy Pereira, aardige mensen die muziek willen maken en dat ook doen, al jaren.
LEI OF STARS:
Het staat altijd op platenhoezen en
-labels: "George de Fretes en zijn Su-
ara Istana, met zang van Joyce Aubrey
en Bill Torna". En zingen kan Bill To
rna, die eigenlijk Fernand Jacobus von
Arnoldi heet en op 2 oktober 1920 in
Tjimahi geboren werd. Zijn "Nacht over
Java' 'is bekend, maar dat is maar één
nummer uit zijn uitgebreid repertoire,
dat vooral Hawaii-nummers bevat.
Hawaii is Bill's grote liefde, dat begon
al toen hij 12 was. Met vriendjes speel
de hij Hawaii-muziek en zij noemden
zich The Little Jolly Boys. Na een paar
jaar veranderde die naam in The Royal
Hawaiian Minstrels, de number one
band van Indië en dat was natuurlijk
ook de verdienste van Tjoh.
In 1958 arriveerde familie Arnoldi in
Nederland en hier werd de naam Bill
Torna aangenomen (Torna is het Mo
lukse woord voor "doorgaan" en Bill
was de voornaam van een van zijn
favorieten: lliiloa Lincoln). De Hawaiian
Minstrels begonnen hier opnieuw en
Bill werd professional. Na enige tijd
zocht hij echter toch een vaste baan
om zijn gezin meer zekerheid te kun
nen bieden. De muziek liet hem ech
ter niet los en regelmatig was hij nog
op het podium te vinden, vooral na
1973, toen hij vol inspiratie terug kwam
van zijn eerste bezoek aan Hawaii.
Tegenwoordig treedt Bill regelmatig
op met Coy Pereira. Zij noemen zich
The Novelty Hawaiians en wanneer u
een aankondiging ziet van hun optre
den, dan bent u verzekerd van goede
muziek.
Rosy is zijn dochter. Na de Rosy An-
dres-periode hoor je vrij weinig van
haar en dat is jammer, want ook zij
kan zingen. Net als haar vader, maar
zijn talent is toch vooral het bespelen
van de gitaar, met name de hawaii-
gitaar. Coy Pereira telg uit een muzi
kale familie, is geboren en getogen in
Kemajoran. Toen hij 10 jaar werd, dat
was in 1929, kreeg hij een viool en
enkele jaren later, hij zat toen op de
Strada Mulo, kreeg hij een hawaii-
gitaar. Dat instrument beviel hem be
ter en met broer Fred en enkele vrien
den (Felix Thomas, Ed Roso, Leo Nor
man, Jan Pelt, Haroen el Rasjid en de
gebroeders Lamoh) werd "The Hula
Players" gevormd. Opgetreden werd
onder meer voor de Bataviasche Radio
Vereniging, die toen nog onder leiding
stond van André Niederer.
Later speelde Coy bij The Aloha Play
ers en weer later bij The Hawaiian
Big Boys o.l.v. Ed Latumeten. Bekend
heid kreeg deze band door optredens
in "Het Arensnest", een programma
gepresenteerd door "Hopman" Roos-
jen dat wekelijks via de NIROM werd
uitgezonden. De oorlog betekende een
voorlopig einde van de muziek, maar
na de "bevrijding" werd al gauw een
orkestje gevormd: The Candy Rhyt-
mics, later beter bekend als The Ma-
nuella Boys, waarin ook speelden Dolf
Sahanaya, Adrie Leepel, Martin Veit,
Bram Titaley, Thijs Matulessy, Jan Tjen
Coy Pereira zoals hij is: aardig.
A Kwie, Bart Risakota, Sie Peng Hok
en zangeres Roos. Eén van de hoog
tepunten voor deze band was een op
treden voor It.-g.g. Van Mook en het
Corps Diplomatique in Batavia.
In 1946 kregen de Boys een contract
aangeboden van de Nederlandse Mili
taire Welfare, dat 4 jaar duurde
In 1960 ging Coy met familie en gezin
naar Nederland, waar hij tot de dood
van Ming Luhulima speelde bij de Mena
Moeria Minstrels. Daarna maakte hij
F. A. von Arnoldi, alias Bill Toma, nog beter
bekend als "Nan".
deel uit van The Kilima Hawaiians, met
wie hij vele platen maakte en met wie
hij verschillende bezoeken bracht aan
Hawaii. Daar maakte hij kennis met top
musici als Jerry Byrd en Barney Isaacs
en zij hoorden Coy spelen en sinds
dien wordt hij "great steelguitarist"
genoemd, een erkenning waar Coy te
recht enorm trots op is.
Ook Coy ruilde op een gegeven mo
mend zijn tournerend bestaan in voor
meer zekerheid. Hij werd ambtenaar
en die baan bij de Gemeente had hij
deels te danken aan zijn vrouw, Netty
Loth, die vanwege zijn verblijf in het
buitenland de uitnodiging voor een na
der mondeling onderhoud voor hem
had aangenomen
Behalve met de Kilima's heeft Coy nog
verschillende solo-platen gemaakt en
de laatste is pas enkele weken oud.
"Sentimental Steelguitar" is de titel
van de dubbelelpee die bij C.N.R. is
uitgebracht en die Coy laat horen in
een muzikale stijl, die men niet direkt
van hem gewend is. Maar gewend of
niet, het is een album met prettige
easy listening en sfeermuziek. Met be
geleiding van studiomusici speelt Coy
nummers als Maria Elena, Vaya Con-
dios, Are you lonesome tonight, Spa
nish eyes en Thank you for calling.
De elpees bewijzen dat Coy inderdaad
tot de great steelguitarists behoort,
maar toch hoor ik hem het liefst wan-
14
