Vriendschap en Vertrouwen E. VERHAGE Velen denken tenminste éénmaal per maand aan hem, tegen de tijd dat de airo's ™nH6i= Ultgeschre^en- Dat komt orT|dat hij op een gegeven moment redder in de maakt geweest de laatste strohalm of degene die uiteindelijk iets mogelijk maakte een bankstel bijvoorbeeld of een reis naar Indonesië. Hij heet Eqbert Umberto Verhage en is oprichter en directeur van "Setiakawan Financieringen ts.v. Op zijn gebied een machtig man, die mensen, als hun aanvraaq om een lening ,s gehonoreerd, een gat in de lucht kan laten springen of een zucht van werkelijke verlichting kan laten slaken. Hij is zich bewust van die positie en 2"ar 'Pneelt f n'et v°°r,Sinterklaas- Maar hij is ook geen kille zakenman. Hij wil mensen financieel helpen, maar ook immaterieel biedt hij hulp want "hel- pen, vriendschap en vertrouwen" is de leuze van Setiakawan. E. Verhage, self made man. Medewerkers van Setiakawan Financieringen B.V. aan het werk. In Makassar is hij geboren en toen hij 12 jaar was, werd hij gepakt door de Jap, voor wie hij dagelijks arbeid moest verrichten. Na de oorlog meldde hij zich als beroepsmilitair, dat kon met een beetje smokkelen met de leeftijd. Zijn soldij gaf hij aan zijn moeder, die thuis de zorg over haar andere kinde ren had. Zijn vader overleed toen hij nog klein was. 's Avonds studeerde hij: eerst MULO en boekhouden later Mid delbare Landbouw School, tropische landbouw. Het leger verliet hij in 1950 om de thee in te gaan. Op de onder nemingen Tjisarua Selatan", "Tjikopo Selatan" en "Malabar Tanara" kreeg hij zijn praktijk-opleiding en van 1957 tot 1960 was hij adjunct-administrateur op onderneming Pasir Nangka bij Soe- kaboemi. Toen moest hij het land uit en werd hij weer Nederlander en in Nederland maakte hij kennis met Ne derlanders in Nederland. In 1960 had hij niets en kreeg hij niets, maar zitten en afwachten ligt niet in zijn aard en toen een kans op inkomsten zich voordeed, greep hij die. Hij werd marskramer: langs de deur met kam men, garen en veters. En hij werd depothouder van kranten die in Dor drecht en omgeving bezorgd moesten worden. En hij deed dit en dat, maar s avonds studeerde hij voor financieel- adviseur want ieder mens heeft zijn 16 ambities. En hij wérd adviseur. Eerst naast zijn dagtaak bij de Meterfabriek van de Maatschappij ter vervaardiging van gasmeters, waar hij tot 1968 heeft gewerkt, eerst als sjouwer want aan zijn Indische papieren en geuigschrif- ten werd weinig waarde gehecht. Maar ook toen greep hij een kans om intern te solliciteren naar de functie van ar beidsanalist. Geen idee wat die baan inhield en de personeelschef keek nog steeds neer op de papieren, maar de baan kreeg hij en tot verbazing en genoegen be wees Verhage wat je van een functie kunt maken. In 1968 greep hij zijn gro te kans: hij richtte Setiakawan op en werd zelfstandig. Anno 1985 is Egbert Umberto Verhage geen onbekende in de financiële wereld. Ook geen onbe kende voor zijn 12.000 cliënten, waar van de helft Indisch is. Hij heeft zijn beroep gekozen om men sen te kunnen helpen, want hij weet wat het is om weinig of geen hulp te ondervinden. Hulp bieden kun je op verschillende manieren, maar begrip voor een andermans situatie is daar bij altijd een vereiste. Daarom kwam en komt Verhage bij de mensen thuis en al die ontmoetingen hebben hem gemaakt tot de man die hij nu is: rustig wijs en vol mensenkennis. Als je hem vraagt waaraan Indische mensen het meeste geld uitgeven, antwoordt hij zonder aarzelen: eten". Ze geven daaraan niet alleen veel geld uit, maar vooral teveel geld.. Maar dat is niet de reden waarom men bij hem aan klopt. Het zijn de min of meer gewone redenen waarom men geld wil lenen en als Verhage overtuigd raakt van de zin ervan en het is verantwoord, zal hij helpen. Met Indische zakenmensen heeft hij ook te maken en hij heeft ge leerd dat zakendoen dan niet altijd het sterkste punt is. "Het is niet goed om direkt met een leren aktentas en een BMW te beginnen." Verhage heeft in al die jaren ook ge zien dat er veel Indische mensen thuis zitten en daar blijven zitten en alleen maar aan vroeger denken. Uren praat hij dan met hen en altijd zal hij zeggen om vooruit te kijken. "Autorijden doe je ook niet door voortdurend in je ach teruitkijkspiegel te kijken". Maar ook hij weet dat veel mensen niet meer kunnen veranderen en dat velen be hoefte hebben aan een specifieke In dische benadering. Een sterke Indische federatie waar mensen voor alles en nog wat terecht kunnen, zou Verhage dan ook van harte ondersteunen. Hij is blij dat hij op zijn gebied mensen kan helpen, al ervaart hij soms dat mensen bepaalde eenvoudige dingen vergeten zijn, zoals een stuk apprecia tie in de vorm van een dank-je-wel. Dagelijks en tot 's avonds laat ko men en bellen mensen voor leningen, hypotheken, reizen en verzekeringen. Egbert Verhage werkt 80 uur per week en wanneer hij 's avonds om 23.00 u. vrij is (zijn vrouw weet dat hij van zijn werk houdt) rust hij uit met muziek. Hij heeft de keuze uit maar liefst 3.000 elpees. Tegenwoordig komt hij wel eens een half uurtje later binnen, "want ik moet en wil het wat rustiger aan doen." Veel later dan een half uur zal hij echter nooit verschijnen, daar is hij de man niet naar. Hij heeft bekwame medewerkers met wie hij de zaak runt, maar hij is de kapitein en die blijft altijd op zijn schip. n.D.

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1985 | | pagina 16