Lerares bij het Voorbereidend Hoger Onderwijs voor uitsluitend ex-vrijheidsstrijders.
Uiterst rechts dr. Soedigo Soekimin, bekend hartchirurg.
riete lerares van de cursus geweest,
ze werd op handen gedragen. In 1950
wilde ze overgaan op de Bahasa Indo
nesia, maar ze vond dat ze de taal niet
goed genoeg beheerste.
Van de groep Oudstrijders in de wan
deling "TRIP-jongens" genoemd (Tenta
ra Republiek Indonesia Pelajar) zijn
velen aan de top gekomen. Generaals,
bankdirecteuren, professoren, leraren,
bestuurs-autoriteiten. Na 30 jaar klopt
bij hen een warm hart voor hun oud
lerares die in haar eigen taal .toch ook
de hunne sprak. Er gaat geen gelegen
heid voorbij of ze laten haar weten
hoeveel ze aan haar te danken hebben.
Op haar laatste vakantie in Indonesië
werd een reünie georganiseerd met
als ere-gasten Ibu Mortier en Wies
van der Linden. Twee vrouwen die,
ofschoon ze elkaar toen nauwelijks
kenden, zo'n grote rol hebben gespeeld
in het leven van strijders achter en
voor de demarcatielijn.
Dit is het verhaal dat bij deze foto's
IBU MORTIER
Ze heette Ibu Dar, maar haar bijnaam
was Ibu Mortier omdat haar lievelings
plaats bij de mortieren was, daar waar
de Indonesische jongelui voor hun Vrij
heid en Recht vochten. Jonge mannen
van om en bij de 18 jaar die eigenlijk
op de schoolbanken thuishoorden maar
nu ingezet waren in een strijd waarbij
geen van de partijen goed wist hoe
die zou eindigen en hoe die beëindigd
zou kunnen worden.
Wat Ibu Mortier wel wist, was dat "je
niet kunt vechten als je honger hebt".
Ze verzorgde met wat helpsters een
gaarkeuken waar de jonge strijders ge
voed werden, en trokken ze verder, Ibu
Mortier volgde haar beschermelingen.
Zo heeft ze met gevaar voor eigen
leven velen van haar anaks geholpen,
maar ook zien sneuvelen. Anderen wer
den als politiek gevangenen in Kaliso-
sok opgesloten. Daar zaten ze in 1949,
doelloos, zinloos wachtend op de be
slissing van eindeloze conferenties.
Toen kwam een van de Nederlandse
autoriteiten op een goed idee. De On
afhankelijkheid van Indonesië zou een
feit worden, was het dan niet beter
dat deze gevangenen, waaronder pien
tere jongens in de gelegenheid zouden
worden gesteld om te studeren. Ken
nis te vergaren waardoor ze straks
hun land beter zouden kunnen dienen,
leiden
Er werd echter wel een voorwaarde
gesteld, zij mochten niet over de de
marcatielijn vluchten. Onder die voor
waarde werden ze vrijgelaten. Geen
van hen heeft dat ooit gedaan.
Hun stille wrok, onderdrukte opstan
digheid in de gevangenis verdween
toen ze weer konden leren, bezig kon
den zijn met constructieve activiteiten.
In de rechtervleugel van de Ketabang-
HBS werd dit Voorbereidend Hoger
Onderwijs gegeven en Wies van der
Tijdens een vakantie in Indonesië werd Wies vah der Linden-Briel in een koempoelan in
Hotel Hyatt in kleine kring gehuldigd. Ibu Mortier (zittend) was natuurlijk aanwezig. Achter
haar Wies v.d. Linden, rechts dochter Marlies en daarnaast Mevr. Koes Soetjahjo, bestuurs
lid. GIKI. Indonesische dames links zijn gasten en goede bekenden van de gehuldigde.
Linden stond weer voor de klas als
wiskundelerares. In welke taal onder
wees ze? In het Nederlands. Spraken,
verstonden die jongens je? Uitstekend,
we hebben er nooit moeite mee ge
had. Er was een vervelende gebeurte
nis. Het hoofd van het VHO wilde dat
de jongelui bij het binnenkomen van
een leerkracht naast de bank zouden
staan. Kun je je voorstellen, zoiets
kinderachtigs voor mannen die aan het
front hadden gevochten.
"Is het een verzoek of een bevel?,
vroeg Wies.
"Een bevel", zei het hoofd.
"Dan zeg ik u bij deze dat ik uw bevel
niet zal opvolgen. Ik zal de jongens
een keer laten opstaan om u plezier
te doen, maar dat is de eerste en de
laatste keer. De grootste hormat die
ze u en mij kunnen bewijzen is door
goed te luisteren, goed te leren."
Wies van der Linden is altijd de favo-
hoort. Om volledigheidshalve het re
laas over Wies af te maken: in 1954
repatrieerde ze voor goed naar Neder
land. In 1955 solliciteerde ze in Hen
gelo en ondervond daar de discrimine
rende afwijzing: haar papieren waren
verouderd. "Maar ik heb altijd door
lesgegeven?" protesteerde ze. "Ja,
maar niet op scholen in Nederland",
in Den Haag had ze meer geluk, daar
werd ze geplaatst bij een Christelijke
Mulo waar ze tot 1968 voor de klas
heeft gestaan.
Een leven vol lessen en levenslessen.
Met haar planten, foto's en herinnerin
gen leeft Wies van der Linden (haar
man overleed enkele jaren geleden)
verder in haar gezellige woning in Den
Haag. De kinderen komen wanneer
mogelijk, er zijn ontelbare vrienden,
kennissen, ze is nooit alleen. En ze ziet
er fantastisch uit nog altijd.
L.D.
13
