poirrié
Zilte berichtjes van her en derwaarts
Onlangs kregen wij te Japan een Brit
se monteur aan boord i.v.m. een kleine
reparatie aan onze turbo-charger en
omdat de man via Hong Kong reisde,
nam hij voor ons een krant mee het
geen de "Hong Kong Standard" bleek
te zijn. Een van de vele artikelen droeg
als kop: "Destruction of Islands in
Indonesia" en reeds een pietsie ge
alarmeerd dacht ik: Moet Greenpeace
nu ook nog naar Indonesië
In dat bepaalde artikel beschrijft de
zoöloge Barbara E. Brown haar bevin
dingen toen zij voor de tweede maal
sinds 1979 de "Pulau Seribu" eilanden
bezocht. Deze Duizend eilanden groep,
lig zo als de meeste Anak Betawie en
zeezeilers wel weten, zo'n 27 mijl be
noorden de haven van Tandjong Priok.
Tussen deze Duizend eilanden en
Tg. Priok ligt het eiland Pulau Pari,
waarop het "Marine-Laboratory" ofte
wel het "LON" (Lembaga Oceanologi
Nasional).
Nu kon ik op de zeekaarten Pulau Pari
onmogelijk vinden en waarschijnlijk
wordt de groep eilanden: Pulau Lan-
cang, Pulau Bokor en P. Rambut, naar
de ondiepte "Pari" genoemd als Pulau
Pulau Pari.
Hoe dan ook, sinds haar eerste studie
reis in 1979 heeft zij een schrikbaren
de achteruitgang van het koraal ge
constateerd, een achteruitgang die bij
sommige eilandjes 80 tot 99% be
droeg I Het gevoig is dan ook de af
braak van de eilandjes door het ge
weld van de wind, zee en golven. Als
oorzaak van deze koraal vermindering
noemt zij:
a. Het opbaggeren van zand en koraal
als bouwmateriaal voor de aanleg
REÜNIE 18 SQUADRON
In de "Returned Servicemen's Club,
Tweed Heads" aan de Australische
Gold Coast wordt van 22 t/m 26 april
1986 een grootse reünie gehouden
van The 18 Squadron Netherlands
Dutch Indies/Royal Australian Air
Force. Door het organiserend comité
is een uitgebreid programma opge
steld voor de reünisten en hun familie
leden en vrienden.
Voor leden van de reünistenvereni
ging bedragen de kosten 35 Aust. dol
lars p.p. en voor niet-leden 40 Aust.
dollars. Het verschuldigde bedrag
dient voor 28 februari a.s. per cheque
worden overgemaakt aan Jake Rien-
stra, penningmeester, 16 Taminga Str.,
Sunnybank Hills, Queensland 4109,
Australië.
Alle informatie kan worden ingewon
nen bij:
Rudy ten Cate, 5 Rachel Street,
Moorooka, 4105 Queensland 4105.
van de nieuwe luchthaven van
Jakarta.
b. Het met dynamiet explosies
vissen
c. Het middels dynamiet explosies
winnen van koraal en te gebruiken
als bouwmateriaal voor de bescher
mende wallen rondom de eilandjes
die in privé bezit zijn
d. Het winnen van koraal op diverse
manieren, als zijnde een export ar
tikel voor de handel i.v.m. de wens
van de vele aquarium houders, om
hun aquarium van een écht stukje
koraal te voorzien.
Zeezeilers die vroeger vanuit de jacht
haven Zandpoort uitvoeren, zullen het
eilandje "Ayer Kecil" nooit meer zien,
want het is inmiddels verdwenen. Van
het eiland "Ubi Besar" trof zij nog
slechts een tiende van de oorspron
kelijke grootte aan.
Tenslotte noemde zij nog als reden:
e. De door een natuurramp verhoogde
zeewater temperatuur in dat ondiepe
zeegebied, waardoor de aftakeling van
het koraal versneld verder gaat. (Wel
ke natuurramp? Reacties graag van
hen die daar ooit van hoorden I)
De droevige resultaten van haar on
derzoek uit 1985 en het onderzoek van
anderen, zullen in een Unesco rapport
worden gepubliceerd. Opdat wij als
wereld bewoners daar lering van zul
len trekken. Maar of "Pohon Linde"
dan op zijn zwerftochten over de ze
ven wereldzeeën wéér toevallig zo'n
krant tegenkomt, lijkt vrij onwaarschijn
lijk.
Kapitein LUCAS LINDEBOOM
(alias Pohon Linde)
"Waar het ons aan ontbreekt is een voor
de trendgevoelige leerling glashelder her
kenbare eigentijdse progressieve probleem
aanpak van de aan de basis latent aan
wezige institutionele ignorantie van de in
tolerabele differentie tussen educatieve en
sociaal-maatschappelijk vereiste kennis."
UIT DE PAS
Hij zag nog wat bleekjes en was zicht
baar onder de indruk. Een hand in de
broekzak, de ander met een sigaret
en met de blik turend naar niets ver
telde hij van zijn collega, die vanmor
gen zijn beide voeten door een onge
luk op het werk had verloren. "Zoiets
vergeet je niet" zei hij nog toen hij
zich omdraaide en met een halve groet
naar binnen ging.
Een paar dagen geleden vroeg ik hem
- omdat me zo gauw niets anders te
binnen schoot om een gesprekje te
voeren - hoe het met die collega was
afgelopen. "Oh, daar praten we niet
meer over" en nadere details ontbra
ken hem blijkbaar. "Ja" zei ik toen in
een vlaag van wijsheid "het leven gaat
door, dat is een harde werkelijkheid"
Hij knikte beamend. "Ja inderdaad, zo
kan ik me nauwelijks voorstellen dat
ik hier pas vijf maanden woon. De ze
ven jaren op de flat ben ik al bijna
vergeten."
"Bijvoorbeeld", antwoordde ik en over
gegaan werd op de werking van de
CV-ketel en daarmee was de collega
zonder voeten definitief exit. Zo is dat,
zo gaat dat. Het leven gaat door, geeft
iedere dag wat nieuws en soms her
inner je je even.
Die collega ligt over tien jaar misschien
nog voor het raam. Met een boek of
postzegels. Of hij heeft dan allang
kunstvoeten, tegenwoordig kunnen ze
veel, en heeft een aangepaste job. Ik
hoop niet dat hij alleen maar ligt te
liggen en nog steeds denkt aan dat
ongeluk. Ook voor hem moet het leven
doorgaan. Het leven moet altijd door
gaan, het beste ervan maken. Op het
moment en de uren daarna treurt men
wel maar je kunt toch niet blijven
treuren. Evenmin als feesten trouwens.
Het leven bestaat immers uit een op
eenvolging van lachen, gewoon doen,
huilen, lachen enz. en dan steeds om
andere dingen.
Stilstaan kan alleen enkele momenten,
net als een dia. "Dat was mooi" zegt
men beleefdheidshalve als de voor
stelling is afgelopen en het licht weer
aangaat. Nu behoren dia-avondjes niet
meer tot de populaire tijdverdrijven,
enerzijds door concurrentie van film
en video (en die zijn dynamischer) en
anderzijds omdat men in het verleden
duizend van zulke uren heeft moeten
ondergaan om vakantieplaatjes te be
wonderen en dartelende (andermans)
kinderen heeft moeten aanschouwen.
Dat gaat vervelen. Voor de gasten in
ieder geval. Ze zien de plaatjes wel,
maar ze zijn niet van hen. De voeten
waren van die man, niet van zijn col
lega's die ontdaan bij elkander ston
den. En daarom ging en gaat hun
leven door, totdat een ieder van hen
ook wat verliest en het leven ook dan
gewoon doorgaat, zij het dat zij daar
mee niet meer in de pas willen en
kunnen lopen.
RALPH
18
