EEN HANDIGE STREEK VAN HAMSA ^MlW-'lll, f r TOKO MOESSON 9 door Harina Muelder "Mem, Hamsa is er ai," zei Minah. "Ja Minah, ik kom direkt, even garen zoeken". Hamsa kwam zo iedere 14 dagen een dag naaien, hij was in zijn soort een hele "toean". Altijd onberispelijk gekleed in een smetteloos toetoep pak, helder wit en keurig gestreken, arriveerde hij in een sado. Hij liet de koetsier tot vlak voor de garage rijden, waarin al een matje voor hem was klaargelegd. Spendi - de tuinjongen - was al komen aanlopen en Hamsa beduidde hem met een ietwat gebiedende wijze om de naaimachine naar binnen te brengen, terwijl de koetsier het kleine paardje in toom hield. Dan betaalde Hamsa, geen gezeur over de betaling want Hamsa - een precies mannetje - maakte de prijs altijd van te voren af. Dan kwam het ritueel van gaan zitten. Eerst werden de 2 bovenste knopen van de toetoepkraag los gemaakt, dan de sloffen uit en netjes naast elkaar aan de kant gezet en daarna kruiste Hamsa zijn benen en liet zich kaars recht omlaag zakken tot op de mat. Een wonder van perfecte spierbeheer- sing waar ik me iedere keer over verbaasde. Een vriendin van mij had me Hamsa aanbevolen, hij naaide keurig en was zeer eerlijk maar hij had kleine stre ken. "Wat dan bijvoorbeeld?" maar ze kon zich niet zo gauw iets herinneren. "Maar hoe dan?" hield ik aan. "Ja zie je hoe kan ik dat nou uitleggen. Hij stelt je soms opeens voor een feit, een fait accompli zo gezegd en dan weet je opeens niet wat te doen en je reali seert je later dat je er in getippeld bent". Hamsa ging aan de gang. Het stapeltje naaiwerk lag al klaar en Hamsa bekeek het met een kennersblik. Het belang rijkste lag altijd bovenop, dit keertwee fel gekleurde lapjes waarvan hij baad jes moest maken voor kokki en de baboe tjoetji. Het waren cadeautjes uit Holland en ze waren er dolblij mee. Dan lag er als no. 2 een kain, geen normale lange kain, maar een veel kortere en ook smaller. Ik had hem eens cadeau gekregen en was hem die morgen met opruimen tegen gekomen en dacht dat het een goed idee was er een kussensloop voor het kussen op mijn bureaustoeltje van te laten ma ken. (Later bleek dat Hamsa er anders over dacht en het helemaal geen goed idee vond.) Verder lag er wat verstel werk en kindergoed. Ik moest die morgen uit en toen ik thuis kwam was Hamsa al weg. Het werk lag allemaal keurig klaar behalve die kain. En'ik vroeg Minah of Hamsa soms iets erover had gezegd. Maar ze wist van niets. De volgende keer toen Hamsa er was ging het toevallig weer net zo en ik besloot het hem volgend maal direkt te vragen. Ik legde de kain duidelijk zichtbaar weer bovenop en toen ik in de garage kwam zag ik dat hij de kain onderop had gelegd. Het was duidelijkdat hij er ook vandaag weer niet aan zou wer ken. Juist wilde ik erover beginnen toen er een auto binnenreed met mijn vriendin Tati. Zij was een geboren Sumatraanse en kwam uit dezelfde streek als Hamsa en soms zei ze iets tegen Hamsa in hun dialect en dan glom Hamsa van plezier. We zouden samen uitgaan om kains te kopen die ik voor de op handen zijnde Lebaran nodig had. Tati was een expert in kains, van een afstand zag ze al of de kains echt waren of "tjap" (gedrukt). Ik vroeg haar even mee te komen naar de garage om haar te vragen over die kain. Hamsa had me eens verteld dat hij vroeger op een zgn. Hollands-Inlandse school was geweest en door het jarenlang werken bij Hollandse families wist hij onge twijfeld wel veel van de Hollandse taal af. Zo gauw we begonnen te praten hield Hamsa met naaien op en begon hij te rommelen in de knopendoos. Geheel overbodig, want voor de goe- ling slopen had hij toch zeker geen knopen nodig, laat staan gekleurde! Terwijl ik bezig was om de bewuste kain van onder het stapeltje te trekken liet Hamsa aan Tati de centimeter zien die ik voor hem als cadeautje uit Holland had meegenomen. Hij was er verrukt van want het was een hele bijzondere: aan een kant stonden cen timeters en aan de andere kant inches. Hij had een Amerikaanse klant en die wou alles altijd in inches, wat een heel gereken gaf. Inmiddels toonde ik Tati de bewuste Prins Mauritslaan 48 A Den Haag, tel. 070 - 54 34 66 VERSE TAPE SINGKONG niet uit de diepvries f 11,50 per pond Verrukkelijk om te goreng, voor tapé-taart of in een koude drank van santen en stroop. Blijft gegarandeerd 3 weken goed op een koele plaats. kain, ze wierp er nog maar één blik op of ze zei: "Nou geen wonder dat ie daar de schaar niet in wil zetten. Weet je dat dit een hele mooie en zeer speciale huwelijks kain is? Bovendien antiek, die worden niet meer gemaakt nu. Als ik jou was zou ik hem maar goed bewaren". We liepen naar de auto en voor ik instapte keek ik even om. Op Hamsa s gezicht lag een trek van opluchting en voldoening. Toen we terugkwamen zag ik Hamsa, ongewoon voor hem, niet druk bezig maar in diep gepeins verzonken. Ik vroeg hem of er iets was? Ja, hij wou erg graag even praten. En toen begon hij een verhaal over dat alles zo duur geworden was, rijst, hout, olie een visje af en toe enz. en zijn vrouw Ani klaagde steen en been. Kon ik hem niet een verhoging geven? Mem Perkerk had allang begrepen dat hij een ver hoging nodig had. Kon ik dat nu ook niet doen? Ik dacht even na. Ja, de tijden waren moeilijk, hij was goed en eerlijk dus vooruit dan maar. En na veel terima kassis ging Hamsa verrukt weer aan het werk. Hij was dolblij met de ver hoging niet alleen, maar nu zou einde lijk het gezeur van Ani ook ophouden dat hij moest vragen om verhoging. Ani was een snibbige vrouw en vol van schampere op- en aanmerkingen. Ze had geen kinderen kunnen krijgen en ze hadden, al op latere leeftijd, een jongetje (weesje) aangenomen die ze hadden genoemd "Oleh Oleh". Door een zeer tragisch ongeluk was hij verdronken, gevallen in de waterput. Ani had het zichzelf nooit vergeven en was erg cynisch geworden. Hamsa had vanaf die tijd geen erg prettig leven meer. Hetwas2 uuren Spendi stond al op de weg om een sado voor Hamsa te roepen. Hamsa ging opgewekt naar huis, hij had een goede dag gehad. Eerstens was dat gezeur van die kain te moeten verknippen afgelopen, dan had ie een prachtig cadeautje gekre gen en nu bovendien nog salarisver hoging! Twee dagen later krijg ik een telefoon tje van Anneke Verkerk. "Wat heb je nu uitgehaald!? Jij verpest de markt! Hoe dan? Wat heb ik gedaan? Hamsa was bij haar aan het werk en had gezegd dat ik zo'n medelijden met hem had vanwege de dure tijden, dat ik hem verhoging van zijn naailoon had gegeven en hij vroeg of zij dat nu ook niet kon doen! Ik zei, "maar dat heeft hij mij ook van jou verteld en daarom gaf ik hem verhoging". We begonnen allebei vreselijk te lachen en Anneke zei, "begrijp je nu wat ik je zei van dat Hamsa kleine streken had? We zijn er allebei fijn ingetippeld!"

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1986 | | pagina 9