Geneeskundige Dienst Nieuw-Guinea. Staande v.l.n.r. A. Klaazen,
mw. van Gennip. S. Abas, dr. v.d. Hoeven, H. Manulette
en B. Stobbe. Zittend v.l.n.r. hr. Liauw, H. van Oss, hr. Marks,
hr. Laban, hr. Hoet, hr. Wildenboer en dr. van Hill.
Ziekenhuis-elftal Hollandia 1958, 10 jaar na de oprichting:
van koker tot complete outfit.
zag met iets dat op voetbal leek, wilde
ik hen die sport leren. Zelf had ik
vroeger mijn hart verpand aan V.I.O.S.
Batavia: voetbal is onze sport. Ik ben
begonnen met de mantri's van het
ziekenhuis, 's Avonds theorie en 's
middags oefenen. "Vertel verder wat
je geleerd hebt" zei ik altijd. Er kwam
steeds meer belangstelling en iedereen
was erg enthousiast. In die tijd speel
den ze niet in vol ornaat, integendeel,
een koker was al veel. Voor een
scheidsrechter is dat ook een beetje
moeilijk uit elkaar te houden en dus
schreef ik aan mijn moeder, die toen al
in Den Haag woonde, om naarsporthuis
Excelsior te gaan om een hele bestel-
lijst voetbaluitrusting te kopen. Mijn
halve salaris ging eraan op, maar de
spullen kwamen en er werden steeds
meer elftallen gevormd, zodat een
competitie mogelijk werd.
Eindeloze bossen vol kalabassen waren
de C A voor de Papoea's en de zee
was de blijvende bron van voedsel.
Werken deden de meesten dan ook
niet. Hun voetbalcontributie betaalden
ze met sago en vis die ik verkocht aan
de kok van het ziekenhuis waar ik
werkte. "Wanneer jullie gaan werken,
kunnen jullie met het geld dat je
verdient shirts, broeken enz. kopen"
vertelde ik hen. En resident Van der
Goot van Hollandia zei mij "Bob, breng
ze bij dat ze moeten werken. Schepen
moeten gelost worden en de K.P.M.
brengt zijn eigen lossers mee." Uit
eindelijk wierpen deze oproepen
vruchten af. Chinese toko's speelden
daarop in door vanuit Hong Kong
voetbaluitrustingen te laten komen.
Overigens heb ik hierbij veel hulp
gehad van mijn vriend Samuel Abas,
een bekend oud-korfballer uit Batavia.
In de jaren 50 waren er in de regio
Hollandia zo n 3.500 voetballers, die
in competitieverband waren georgani
seerd. We hadden toe ook een voetbal-
krantje: de Madjala Olah Raga. Na
voetbalwedstrijden hebben Abas en ik
wel eens in de gevangenis gezeten.
Dat kwam omdat wij als organisatoren
van wedstrijden aansprakelijk werden
gesteld voor vechtpartijen op en om
het veld. Vrouwenroof was niet zelden
oorzaak van strijd tussen de verschil
lende kampongs en in die strijd ge
bruikten ze geen bal maar wel parangs
(kapmessen). Dankzij resident Van der
Goot werden we wel altijd weer snel
vrijgelaten. Hoe dan ook: de Voetbal
bond Hollandia kwam tot stand en die
bond bestaat nu nog steeds, zij het
onder de naam Persipura.
Voor de R.O.N.G. (Radio Omroep
Nieuw Guinea) verzorgde ik af en toe
een sportpraatje. R. Oosterhof (Su-
wandi) was toen de baas van die
omroep.
Wat mijn eigenlijke werk betreft, werd
ik belast met de opleiding van leerling
verplegers, vaccinateurs, laboranten
en apothekers-assistenten. Een van de
verpleegsters in het ziekenhuis was
een Moluks meisje: Martha Watimena.
We kenden elkaar natuurlijk, maar
meer niet. Dat veranderde in Holland,
hier werd zij mijn vrouw op 21 augus
tus 1964. Zelf ben ik in april 1963 hier
gekomen, overigens met een bloe
dend hart. Beiden hadden we wat
spaarcenten en omdat het de bedoe
ling is dat je maar één keer trouwt,
hebben we dat ook groots willen doen
in de Beatrixzaal van Hotel Centraal in
Den Haag. Ik zie die man van het hotel
nog huiveren bij de gedachte dat onder
de 300 gasten ook al onze Papoea
vrienden in Holland waren en dat wij
persé sateh geserveerd wilden heb
ben. De zaal had net nieuwe vloerbe
dekking. Maar een knalfuif is het
geworden.
Nog even terug naar Nieuw-Guinea
april 1961. Ter gelegenheid van
(lees verder volgende pagina)
Het echtpaar Stobbe wordt geluk gewenst door Suwandi.
Vertellen over voetbal op Nieuw-Guinea in het programma
Sport in Beeld, 1963. Links Bob Stobbe, rechts Herman
Kuiphof.
5
iilll
