Reünie Oud Strijders '45-'50
17 oktober 1987, 11.00 uur 's morgens, Veilinghallen Bemmel
Kleine reünie in de grote reünie.
De stand van Boekhandel Moesson. Stadswapen stickers,
boeken en een gratis Kennismakingsnummer van Moesson.
BIJ DE VOORPLAAT (Foto's: Mark Boon)
Angstwekkend groot, leeg en ijskoud. We laden onze
boeken uit, knutselen uit veilingkisten een boekenstand in
elkaar en wachten de dingen af die komen. En beetje bij
beetje komen de verkoopstands, de eet- en drinkkraampjes,
de expositietafels en wanden. Maar de hallen blijven groot
en leeg en ijskoud. Drie uur later waren ze nog steeds groot
en koud, maar wel stampvol. Zo'n 8000 Wapenbroeders, te
Land, ter Zee en in de Lucht, 40 jaar ouder, grijzer, en
ongetwijfeld zwaarder geworden, ontmoetten en herkenden
elkaar vaak, ondanks alle fysieke veranderingen.
"Ik zoek mijn oude kapitein", zei een Indischman, "ik zat bi)
de M.I.D.", Militaire Inlichtingen Dienst, niet te verwarren
met de N.E.F.I.S alstublieft!" Ik moest denken aan mijn
eerste week in Jakarta 1946, waar mijn eerste opleiding
bestond uit het onthouden van de onderdelen en de afkor
tingen waarmee ze werden aange
duid. Ik wilde direkt ontslag nemen.
En al die Leger-Marine- en Luchtvaart
onderdelen waren hier weer aan
wezig, M.L.D., M.L., L.S.K., A.A.T.,
Reg. Stoottroepen, Vechtwagens,
Andjing NICA, Gadja Merah, Det.
Spec. Troepen (Kapt. Westerling
was nadrukkelijk en gewaardeerd
aanwezig), Afdeling Veldartillerie
en nog vele andere onderdelen van
het KL.
Mannen alleen en mannen met
echtgenotes. Natuurlijk waren er
ook de oud-VK en VHK-sters (Vrou
wen Korps en Vrouwen Hulp Korps)
met of zonder echtgenoten. Er ble
ken te weinig stoelen, veel te wei
nig. En te weinig toiletten. De hallen
waren niet gezellig aangekleed.
Ralph Boekholt vond die eenvoudige
opzet juist heel spontaan en ik
moet toegeven dat het wel over
eenkomstig was aan een Welfare-
feest in een kantine in een buiten- Uitstekende muziek van
post. Oriental Four" bij een
Er was goede muziek die helaas in Indische snack!
de veel te hoge ruimten op 30 meter afstand niet meer als
muziek te herkennen was maar leek op het geluid van een
aanstormende tankdivisie.
Wat er op de podia gebeurde, we hebben het niet kunnen
volgen, maar het was allemaal geanimeerd en goed. Het
best verkochte artikel in de Moesson-stand: de steden-
wapenstickers. Padang, Palembang, Bandoeng, Buitenzorg.
De kopers verraadden meteen waar hun onderdeel eens
lag. Er was iemand die alle 24 steden kocht. "Ze hebben u
wel nodig gehad" zei ik. "Welnee", zei hij droog, "ik spaar
stickers". Een forse heer vroeg of we het wapen van
Tjililitan hadden.
De mannen en vrouwen in uniform van 1945-1950, maar
ook van lang daarvoor en lang daarna, ze waren naar
Bemmel gekomen met eigen verwachtingen over een
weerzien met de strijdmakkers uit
een onvergetelijke tijd in hun leven.
Onvergetelijk betekent niet altijd
prettig, maar wie de tijd in Indonesië
goed was doorgekomen, die bracht
zijn dankbaarheid op 17 oktober
mee.
Het was een overwegend Holland
se reünie, niet opmerkelijk veel
KNIL dacht ik. Er werd veel gedron
ken en gegeten, meerbieren borrel
tjes dan koffie en tjendol, meer
broodjes dan bakpao. Alles bijelkaar
een sobere bijeenkomst en dat was
mischien ook de bedoeling.
Een dame in een mooi mantelpakje
stond bij de ingang te wachten op
haar man, die bezig was hun auto
los te peuteren uit de duizenden,
die elke centmeter parkeerruimte in
Bemmel hadden bezet. Ze zei: "Als
ik het geweten had, had ik een
dikke trui en een lange broek aan
getrokken.
"Ronnie Flohr and his Het was herfst in Bemmel, 1 987. En
uitstekend smakende de tropenzon was allang onder
gegaan. L.D.
