Après moi le déluge
Ibu Supiah
in Purwokerto
WEST-JAVA TEAM
BU DE VOORPLAAT (Foto: archief Moesson)
Om maar direkt met de deur in huis te vallen en zonder
sommige harde werkers iets te kort te willen doen: het
ontbreekt Indisch Nederland aan leiderschap. En rheerdan
dat: het ontbreekt aan personen met onmiskenbare leiders
capaciteiten. Ook op het gebied van muziek, kunst, litera
tuur, toneel, politiek, zaken enz. missen wij kopstukken
op wie we trots zijn en van wie een stuwende werking
uitgaat. Waar is de nieuwe Dick de Hoog, waar de nieuwe
Tjalie Robinson, Otto Knaap, Victor Ido, Dezentjé,
Belloni, Paul Seelig, Maria Dermoüt, Van Mook, Con
stant van de Wall, Tante Pim, ir. v.d. Erp, om maar
een paar te noemen. Gebrek aan kwaliteit, geestelijke
armoede is de leegte waarin we leven en doen. O ja, we
doen zoveel. Men doet veel. Indië en Indische mensen zijn
zo "in". Er verschijnen scripties, boeken, er worden festivals
georganiseerd, de wildste plannen worden gepresenteerd,
statuten worden opgesteld en weer gewijzigd, reünies
worden gehouden, praatgroepen rijzen als paddestoelen
uit de grond, maar per saldo? Maar wat blijft er per saldo
over als de praatgroep is uitgepraat, het zoveelste plan is
gepresenteerd, weer een boek is verschenen, een optreden
is afgelopen? Wat laat dat alles achter dat een humuslaag
voor de toekomst kan zijn? Zij die na ons komen zullen er
wellicht over kunnen oordelen als zij de balans opmaken,
want dat zij die op zullen maken, staat vast. De tussen
balans echter is nog steeds aan ons.
"Tempoe Doeloe ontmaskerd" stond laatst op de cover van
het tijdschrift "Indonesië Naderbij". Handenwrijvend con
stateerde de schrijver van het artikel over het Rhemrev-
rapport dat wéér een stuk van de "tempoe doeloe-legende"
is vernietigd en dat "het epos van ondernemingszin,
doorzettingsvermogen en creativiteit wordt ontmaskerd als
een gruwelijk verhaal van bedrog, oplichting en uitbuiterij.
En van mishandeling en moord".
in de jongste uitgave van het orgaan van de Vereniging
Indische Nederlanders staat vetgedrukt: "Sterker nog: er
bestaat geen "Indo-cultuur" in de feitelijke zin van het
woord. Noch als totaliteit van beschavingskenmerken noch
als innerlijke en uiterlijke karakteristieken".
Rudy Kousenbroek bezwoer me in een gesprekje dat Indië
in alle opzichten een rot land was.
In Den Haag zou blijkens mededelingen tijdens een deftige
presentatie een Indisch museum komen. Nog niks te zien,
wel krantekoppen overeen Indisch Cultureel. Centrum dat
er nu zou moeten komen.
Het Indisch oorlogsmonument komt er ook en is ontworpen
door een Bulgaarse kunstenares. En bij een organisatie die
Indische belangen behartigt schijnen Indo's als mede
werker eruit gegooid te worden. Geen Gewoon Indisch
Meisje is al 5 hele jaren de enige bestseller waar Nederland
zich aan verlustigt en Tessel Pollmann heeft ontdekt dat
Indië een politiestaat was en zij krijgt er maar niet genoeg
van met die rotkolonie haar kostje te verdienen. Dr. De Jong
rookt nog steeds zijn pijpje terwijl good old Theo Kappers
uit Amstelveen nu ook al in de Haagsche Courant schrijft
om tante Lien te verdedigen. De statuten van Censio zijn
ook nog niet wat ze wezen moeten en of er in Ede een
Indonesische dorp verrijst, is nog maar de vraag.
Zo R.B., niet gering wat je daar zit te spuien. Beetje
chagrijnig zeker? Nee hoor, als ik dit schrijf is het al nacht.
Dadelijk ga ik een verhaal lezen van gekke Maarten
Biesheuvel en dan ga ik slapen. En dan hoop ik dat ik droom
dat er iets of iemand zal komen die in de tot niets - alleen tot
ongelukken leidende - chaos zal stappen, zijn arm zal
verheffen en maar één keer "stop" hoeft te zeggen om ons
te doen inzien dat de tussenbalans een verlies aantoont.
Een verlies omdat op de ene schaal onvoldoende gewicht
De lang uitgestelde verhuizing van Ibu
Supiah en haar dierenasiel heeft ein
delijk plaatsgehad.
Op 1 5 februari j.l. is zij met de meeste
van haar dieren (honden, katten e.a.)
verhuisd naar Purwokerto zoals zij
gepland had. Haar adres is daar
(noteert u even)
Ibu H. Supiah
Penyayang Binatang
Jalan Muhamad Besar no. 3
Purwokerto 53124
Jawa Tengah
Dank zij uw royale bijdragen heeft zij
daar een asiel kunnen opzetten waar
zij de dieren op dezelfde wijze kan
verzorgen als in Jakarta. Zij schreef
dat de nieuwe behuizing veel beter en
ruimer is, de lucht en het water scho
ner, zodat haar dieren veel beter af
zijn. Goed nieuws dus!
Mocht u haar willen opzoeken, u bent
altijd welkom. Omdat het toeristen
plaatsje Baturaden niet ver van Purwo
kerto af ligt, kunt u misschien de
tripjes combineren.
In ieder geval: het Dierenasiel op
Gunung Sahari bestaat niet meer. Ibu
Supiah heeft deze moeilijke periode
afgesloten. Wij wensen haar en haar
dieren alle goeds toe in de nieuwe
tempat!
L.D.
Als "kleine jongen" - de 11 e spruit uit een gezin van 1 2 kinderen - volgde ik met
zeer veel belangstelling en met gevoelens van trots en ook wel met een tikkeltje
jaloezie de vele sport-prestaties van mijn oudere broers!
Het was vooral mijn broer "Dick" voor wie ik altijd zo'n bewondering had. Met
nostalgische gevoelens - mag dat ook nog 'ns een keer! - denk ik aan de tijd terug
dat hij voetbalde voor UNI - Bandoeng en dat hij toen zelfs werd gekozen in en
voor het "West Java-team"!
Allemaal self-made men" op voetbalgebied, want bevoegde trainers, coaches
en andere professionele begeleiders waren er toen - in 1935 - nog niet!
A.B.R.I.E.
Het West-Java elftal van 1935: v.l.n.r.: Giok Sin (UMS), Tjoetjoe(Sidolig), Boelaart van
Tuyl (Buitenzorg). Dorst (Sidolig), Knape (BVC), Mols (SVBB), Mathijs (Oliveo),
Roukens (BVC), Denkelaar (Oliveo), Lontoh (Maesa), Dick Eijsenring (UNI).
2
