Toen moest ik warempel huilen
Laat uw Moessons niet rondslingeren
verzamel ze in zo'n praktische, handige
VERZAMELBAND (gebroken wit kunststof, groene opdruk)
INDISCHE SPEKKOEKEN
Het M.S. Sibajak.
niet aangesloten. Ennemet die kleintjes
kunnen we alleen maar de ASEAN op
vangen. Maar jadie ASEAN-landen
zenden, net als wij, pas na vijven uit en het
is nu pas twee uur! Maar als Bapak persé
wil, kunnen we natuurlijk altijd een mooie
video opzetten en kunt U alvast het beeld
van het toestel controleren....! grijnsde de
verkoper. "Ach laat maar!" zei mijn gidse
toen wat kwaad en korzelig, "een TV-
toestel hebben we zelf al!" en liep, mij
meeslepend, hun toko uit
Bonzai's
Voor dames en andere sexe-genoten zijn
tegenwoordig die piepkleine bonzai's
(Japanse dwergboompjes) heel erg po
pulair en heel erg duur en voor in de tuin
zeer fraai gemanicuurde bomen en strui
ken. Toen ik wegging was zelf orchideeën
kweken erg in trek. Nu nog wel een
beetje, maar ja dan moet jezelf zoveel de
handen uit de mouwen steken, nu kan je
de kebon printa's geven. Veel lekkerder
immers?
Er is met deze nieuwe rage ook een
"nieuw beroep" ontstaan, de free-lance
kebon. Die zie je voornamelijk ook in de
betere buurten lopen. Meestal met een
sapoelidi-stok over de schouder. Met aan
het eind ervan een soort van knapzak.
Deze soort van Oosterse landloper (maar
dan wel erg beleefd en goed gemanierd!)
heeft in die knapzak dan zijn gereedschap,
meestal bestaande uit een goede arit (om
het gras te snijden), een grote tuinschaar
om bomen en struiken te vormen en een
blokje goede slijpsteen om beide scherpte
houden.
Ik was eens bij mensen op bezoek die zo n
vent binnenriepen. Eerst bekeek hij alles
grondig en girig toen met mevrouw
tawar-menawaroverde prijs. Voorde hele
voortuin waar hij zeker een dag over zou
doen zou hij dan ongeveer een rijksdaalder
krijgen! Beide partijen tevreden en Pak
toog aan het werk. Na een dag zwoegen
zag de tuin er prachtig uit met het korte
gras en alle bijgesnoeide bomen/struiken.
"Fraai toch?" glimlachte ze tevreden, "en
zo heb ik geen vaste kebon doorlopend in
dienst nodig. Alleen een dagje eens in de
twee weken. Goedkoper toch?"
Maar het zou nog goedkoper zijn als
ze zich niet zo Westers zou gedragen!
Want als je in de kleinste kampongs komt
zie je nooit een sprietje gras in die tuintjes.
Alles ziet er hardstikke kaal maar fraai
schoon gesapoe uit. Ik herinner me mijn
buurman nog goed. Die liep eigenlijk de
hele dag zijn tuin te sapoe en alle afgeval
len blaadjes telkens op een hoop te vegen
en te verbranden. Maar gras en gesculp-
tuurde struiken zien er immers veel meer
Westers uit. Maar beslist niet koeler!
ROGIER
Door de voorplaat van Moesson van 1 5
november 1 988 begon ik me onze boot
reis te herinneren en toen moest ik wa
rempel huilen. Ik was bijna vijf jaar oud
toen mijn familie (vader, moeder en vier
oudere broers) met de Sibajak naar Hol
land vertrok.
Velen hebben eenzelfde reis gemaakt met
de Willem Ruys, Statendam of een ander
groot schip. Maar door de jaren heen heb
ik gemerkt dat de Sibajak voor velen een
onbekend schip is. En nog nooit heb ik er
een foto van gezien. Thuis bezitten we
nog die dunne Navy dekens en drie groen
geverfde kisten met nummer en de naam
van het schip er op geverfd.
Als klein meisje met blonde krullen en
gekleed a la Shirley Temple stal ik de
harten van de djongossen. Soms zat ik
aan dek op de bank tussen twee in en
moest ik een liedje zingen. Een paar keer
joeg ik mijn moeder de schrik om haar
hart door op de grond op de rand van het
dek te zitten en doodgemoedereerd met
de benen buiten boord te bungelen. De
openingen van de railing waren wijd ge
noeg om er tussen uit te slippen!
Ik weet nog sterk dat ik mezelf wilde
testen of ik onze hut terug kon vinden. Ik
sloot de hutdeur, keek goed naar het witte
teken erop en wist genoeg. Echter, ik kon
niet lezen. En toen ik na een hele tijd
terugliep, kon ik de hut, tussen al die
deuren met een wit teken, niet terug
vinden. Huilen natuurlijk.
Op het bovendek was een crèche. Ik heb
daar wel eens gekleurde rondjes geplakt
en op het hobbelpaard gezeten, maar echt
leuk vond ik het daar niet. Ik keek nog toe
hoe een jongetje dat van het hobbelpaard
was gevallen een bloedneus had: ik dacht
dat hij met zijn neus onder het hout was
geplet! In de filmzaal zat ik dicht bij het
doek op de grond. Sneeuwwitje werd er
gedraaid en ieder moment verstoorde ik
(dat realiseerde ik me jaren later) de stilte
door te vragen "wat doet ze, mam?" en
"wat zegt hij, mam?" en "Wat gaan ze nou
doen, mam?"
Ik was een slechte eetster. Mijn moeder
had heel wat verhaaltjes verteld om me te
doen eten. Zelfs de Hofmeester kwam
erbij met ideetjes en lekkere hapjes, maar
ik moest niets. Een moeder met haar
zoontje werd erbij gezet, want "zien eten
doet eten", maar ik maakte geen onder
scheid. Ik zag er ook niet slecht uit. Het
enige wat ik wilde was drinken.
Van de tussenstops in de havens of dat er
bootjes naast de onze dobberden, weet ik
niets meer.
Maar wel kan ik me nog goed herinneren
met hoeveel belangstelling ik had ge
keken toen mannen op de kade met lange
stokken het schip van de kade duwden....
voor onze reis naar Holland.
NANNETTE BOYER
TANTE NON's
Franko thuis in speciale verpakking.
Min. 500 gram f 20,-
Min. 750 gram f 25,-
stort op giro 38 92 616
Mevr. F Y. ROBERT-FLAMAND
Mozartlaan 629,5011 SP TILBURG
Tel. 013 -56 08 35
f 18,50 - porto f 4,50
Met het handige systeem van insteek-pennen maakt u van 20 Moessons
(1 jaargang) een boek dat de moeite van het bewaren waard is.
Kado-idee: geef zo'n verzamelband met een kado-abonnement erbij
19
