Java fkjcfe Dank zij Tante Lien begon het allemaal ORIENT TRAVEL BV Nee, nee, niet die Tante Lien van de Late - Late - Lien Show. De Tante Lien die ik bedoel hoorde bij Oom Kees. En bij de Java Bode. In wezen is zij het geweest, die mij geleerd heeft hoe plezierig het kan zijn om verhaaltjes te schrijven. En brieven natuurlijk. Daar begon het altijd mee. Je schreefje briefjes aan Tante Lien en elke week antwoordde zij daarop in de Kinderkrant van de Java Bode. En daar bleef het niet bij. Tante Lien verzon van alles om ons kinderen te boeien en te stimuleren om zelf aan het werk te gaan. Er waren raadsels voor twee niveau's: voor de heel kleintjes en de veel groteren. Er was ook een "eigen werk- hoekje", waar verhaaltjes of tekeningen van de jonge lezers werden geplaatst. Daarmee, en met het oplossen van de raadsels, kon je punten winnen. Als je een bepaald aantal overschreed kreeg je een verrassing toegestuurd. Leuk speelgoed of een mooi boek. En dan de spanning, die ze er daarmee in hield bij haar grote schrijffamilie. Zeker enkele tientallen kin deren waren daarbij betrokken. Hoe gretig keken we uit naar de zater dagen, vanwege die krant. Zou er voor ons persoonlijk ook weer iets in staan? Mijn zusje en ik schreven bijna iedere week. En telkens werd er via de kinder krant op ingegaan, terwijl verder niemand wist aan wie de antwoorden gegeven werden. Dat maakte alles heerlijk ge heimzinnig. We mochten nl. onder een schuilnaam schrijven, die we aan niemand verklapten, behalve natuurlijk aan je familie. Mijn tweelingzusje en ik, die alles samen deden, vonden twee schuilnamen, beiden even mooi. We waren acht of negen jaar en konden maar niet besluiten wie de ene en wie de andere naam zou kiezen. Tante Lien gaf ons de raad dan maar hier om te loten. Zo werd mijn zusje toen "Zonne straal" en ik "Regenboog". Ons jongere broertje was toen stapelgek op de grote komiek Charlie Chaplin, dus koos hij die naam om achter te schuilen. We hadden nog twee jongere zusjes die ook mee wilden doen, maar aangezien zij nog niet konden schrijven en er voor hen niets leuks aan mysterieuze schuilnamen was, heetten zij dus gewoon "teken-nicht jes Una en Wiesje". Maar ze werden wel in de krant uitvoerig bedankt voor hun mooie tekeningen die tante Lien mocht ontvangen. Wij hebben ook steeds meegedaan aan de verschillende wedstrijden die Tante Lien uitschreef. Ik herinner me een wed strijd om boekenleggers te maken. En een andere om boeken op zich zélf te creëren. Je mocht dunne of dikke boeken maken. Je mocht een verzen- of verhalenboek maken. Erin plakken, tekenen of schrijven. Het mocht eigen werk zijn, maar ook uitgeknipt of overgeschreven uit tijd schriften. Maar alles hielp mee om je eigen fantasie op gang te brengen. Heerlijk was dat gevoel om iets af te leveren waar anderen plezier aan beleefden. Want deze boeken, en ook de resultaten van een andere wedstrijd, waarin het om speel goed-maken ging, werden ingezameld en verzonden naar het weeshuis van Pa van der Steur. Daarmee heeft Tante Lien ook ruimschoots bijgedragen aan onze kijk om ons heen. Ons leren omzien naar anderen, die niet zo goed bedeeld waren als wij. Zij wilde ons altijd ruimer gezichts veld geven. Onze horizon verwijden. Zo konden wij ook eens via haar adressen krijgen van buitenlandse penvrienden. Ik was 1 2 toen op die manier mijn corres pondentie begon met Mana de Wet, uit Zuid-Afrika. In diezelfde tijd waren wij door een andere schrijfnicht, Rocky Drevo geheten, in de kinderkrant geattendeerd op de mogelijkheid, dat voor 2 miljoen gebruikte postzegels een t.b.c. patiëntje in Davos verpleegd kon worden. Dit werd toen een spontane postzegelactie. We droomden gewoon van postzegels voor dit doel. Toen ik daarom in de Zuid Afrikaanse kinderkranten, die Mana mij toezond, las, dat de tante van die Kinder hoek wekelijks over de duizend briefjes ontving, begon ik te piekeren. Duizenden brieven betekenden evenzovele post zegels. Wisten zij daar wel wat je ermee kon doen? Stel je voor dat al die zegels verloren gingen, achteloos weggegooid, terwijl wijDus schreef ik een brief aan Tante Sita van dat Afrikaanse blad, vroeg of zij ook iets met de postzegels deed en zo nietOp mijn adres konden zij ze dan kwijt. Ik zou er dan voor zorgen, dat ze verder gestuurd werden. Toen brak de tijd aan, dat de postbode apart bij ons langs kwam met een volle zak brieven, dozen en pakjes postzegels. Stapels en stapels en telkens weer. De ene keer waren er 52 brieven, de andere keer 64 of 37. Maar ik kon al die mensen onmogelijk allemaal terugschrijven, zat ondertussen voor mijn toelatingsexamen voor de Mulo, kwam gewoon tijd te kort. Toen heb ik weer aan tante Sita geschreven en haar gevraagd of zij in haar blad mijn dank aan die honderden mensen wilde overbrengen, omdat ik overstelpt was met postzegels en brieven en geen kans zag ze persoonlijk te antwoorden. Dit heeft ze altijd weer gedaan, Tante Sita, mijn briefjes in haar rubriek opgenomen, totdat de Japanse inval en onze internering er een eind aan maakten. Uiteraard heb ik dit contact na de oorlog weer opgenomen en met een viertal vriendinnen ben ik blijven corresponde ren. Met Tante Sita tot ze vorig jaar stierf. Vreemd genoeg is mijn contact met onze eigen Tante Lien van de Java Bode helaas opgehouden, hoewel ik veel aan haar heb moeten denken, elke keer als ik een succesje met mijn schrijverij behaalde. En ook speciaal dit voorjaar, toen ik, na meer dan 53 jaar correspondentie voor het eerst bij drie van mijn Zuid-Afrikaanse vriendinnen mocht logeren. Het was on gelooflijk! Jammer genoeg heb ik Tante Sita nooit van mijn leven ontmoet. Maar ik bezocht haar zoon en hij bracht me bij haar graf. Ik kreeg ook nog boeken mee, die Sita de Koek geschreven had. Fantas tisch. Zó boeiend kan het leven zijn. Van het een komt het ander. Thuiskomend van mijn Zuid-Afrika reis bleef steeds de gedachte in mijn achterhoofd: "Ik moet tante Lien toch eens opsporen. Aan haar initiatief heb ik tenslotte deze verrukkelijke vakantie te danken". Daarna trof ik ineens in Moesson het interview van Ralph Boekholt met deze zelfde geweldige vrouw, onze Tante Lien. In het laatste Kerstnummer was warempel een verhaal van haarzelf opgenomen! "Kerstviering in de Tropen". Alles had zoiets vertrouwds, want we zijn wel eens bij Tante Lien en Oom Kees op de onder neming op bezoek geweest. En die Gan- dariaboom opzij en het grasveld vóór het huis daar hebben we gezeten en gespeeld. Intussen heb ik al weer geprobeerd de oude contacten met Tante Lien te ver nieuwen, want zij heeft een heleboel vreugde en vorming gegeven aan mijn leven en ongetwijfeld aan dat van nog tientallen andere schrijf- of raadselnichten en -neven. Hulde en dankaan deze buiten gewone vrouw, onze lieve Tante Lien Wassenaar-Jellesma. MIEKE DEN OUDEN-HILLE RETOUR BANGKOK vaf 1.480, - ff* IMl RETOUR JAKARTA v af 1.695,- 31-daagse verzorgde reis JAVA en Bali v.a. f 3.670,-- garantiefonds REISGELDEN RETOUR BALI v.af2.150,-! RETOUR AUSTRALIË v.af2.395,-!!! Singel 486 - 1017 AW AMSTERDAM lAfifT'T >m Tel. 020 - 23 74 84 Laan van Meerdervoort 291 DEN HAAG Tel. 070 - 61 50 78 Rokin 52 - AMSTERDAM - Tel. 020 - 24 25 38 6

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 1989 | | pagina 6