Java fkjcfe
Dank zij Tante Lien begon het allemaal
ORIENT TRAVEL BV
Nee, nee, niet die Tante Lien van de Late - Late - Lien Show. De Tante Lien die ik bedoel
hoorde bij Oom Kees. En bij de Java Bode. In wezen is zij het geweest, die mij geleerd
heeft hoe plezierig het kan zijn om verhaaltjes te schrijven. En brieven natuurlijk. Daar
begon het altijd mee. Je schreefje briefjes aan Tante Lien en elke week antwoordde zij
daarop in de Kinderkrant van de Java Bode.
En daar bleef het niet bij. Tante Lien
verzon van alles om ons kinderen te
boeien en te stimuleren om zelf aan het
werk te gaan. Er waren raadsels voor twee
niveau's: voor de heel kleintjes en de veel
groteren. Er was ook een "eigen werk-
hoekje", waar verhaaltjes of tekeningen
van de jonge lezers werden geplaatst.
Daarmee, en met het oplossen van de
raadsels, kon je punten winnen. Als je een
bepaald aantal overschreed kreeg je een
verrassing toegestuurd. Leuk speelgoed
of een mooi boek. En dan de spanning, die
ze er daarmee in hield bij haar grote
schrijffamilie. Zeker enkele tientallen kin
deren waren daarbij betrokken.
Hoe gretig keken we uit naar de zater
dagen, vanwege die krant. Zou er voor
ons persoonlijk ook weer iets in staan?
Mijn zusje en ik schreven bijna iedere
week. En telkens werd er via de kinder
krant op ingegaan, terwijl verder niemand
wist aan wie de antwoorden gegeven
werden. Dat maakte alles heerlijk ge
heimzinnig. We mochten nl. onder een
schuilnaam schrijven, die we aan niemand
verklapten, behalve natuurlijk aan je familie.
Mijn tweelingzusje en ik, die alles samen
deden, vonden twee schuilnamen, beiden
even mooi. We waren acht of negen jaar
en konden maar niet besluiten wie de ene
en wie de andere naam zou kiezen. Tante
Lien gaf ons de raad dan maar hier om te
loten. Zo werd mijn zusje toen "Zonne
straal" en ik "Regenboog".
Ons jongere broertje was toen stapelgek
op de grote komiek Charlie Chaplin, dus
koos hij die naam om achter te schuilen.
We hadden nog twee jongere zusjes die
ook mee wilden doen, maar aangezien zij
nog niet konden schrijven en er voor hen
niets leuks aan mysterieuze schuilnamen
was, heetten zij dus gewoon "teken-nicht
jes Una en Wiesje". Maar ze werden wel
in de krant uitvoerig bedankt voor hun
mooie tekeningen die tante Lien mocht
ontvangen.
Wij hebben ook steeds meegedaan aan
de verschillende wedstrijden die Tante
Lien uitschreef. Ik herinner me een wed
strijd om boekenleggers te maken. En een
andere om boeken op zich zélf te creëren.
Je mocht dunne of dikke boeken maken.
Je mocht een verzen- of verhalenboek
maken. Erin plakken, tekenen of schrijven.
Het mocht eigen werk zijn, maar ook
uitgeknipt of overgeschreven uit tijd
schriften. Maar alles hielp mee om je
eigen fantasie op gang te brengen. Heerlijk
was dat gevoel om iets af te leveren waar
anderen plezier aan beleefden. Want deze
boeken, en ook de resultaten van een
andere wedstrijd, waarin het om speel
goed-maken ging, werden ingezameld en
verzonden naar het weeshuis van Pa van
der Steur. Daarmee heeft Tante Lien ook
ruimschoots bijgedragen aan onze kijk
om ons heen. Ons leren omzien naar
anderen, die niet zo goed bedeeld waren
als wij. Zij wilde ons altijd ruimer gezichts
veld geven. Onze horizon verwijden.
Zo konden wij ook eens via haar adressen
krijgen van buitenlandse penvrienden. Ik
was 1 2 toen op die manier mijn corres
pondentie begon met Mana de Wet, uit
Zuid-Afrika. In diezelfde tijd waren wij
door een andere schrijfnicht, Rocky Drevo
geheten, in de kinderkrant geattendeerd
op de mogelijkheid, dat voor 2 miljoen
gebruikte postzegels een t.b.c. patiëntje
in Davos verpleegd kon worden. Dit werd
toen een spontane postzegelactie.
We droomden gewoon van postzegels
voor dit doel. Toen ik daarom in de Zuid
Afrikaanse kinderkranten, die Mana mij
toezond, las, dat de tante van die Kinder
hoek wekelijks over de duizend briefjes
ontving, begon ik te piekeren. Duizenden
brieven betekenden evenzovele post
zegels. Wisten zij daar wel wat je ermee
kon doen? Stel je voor dat al die zegels
verloren gingen, achteloos weggegooid,
terwijl wijDus schreef ik een brief aan
Tante Sita van dat Afrikaanse blad, vroeg
of zij ook iets met de postzegels deed en
zo nietOp mijn adres konden zij ze dan
kwijt. Ik zou er dan voor zorgen, dat ze
verder gestuurd werden. Toen brak de tijd
aan, dat de postbode apart bij ons langs
kwam met een volle zak brieven, dozen en
pakjes postzegels. Stapels en stapels en
telkens weer. De ene keer waren er 52
brieven, de andere keer 64 of 37. Maar ik
kon al die mensen onmogelijk allemaal
terugschrijven, zat ondertussen voor mijn
toelatingsexamen voor de Mulo, kwam
gewoon tijd te kort.
Toen heb ik weer aan tante Sita geschreven
en haar gevraagd of zij in haar blad mijn
dank aan die honderden mensen wilde
overbrengen, omdat ik overstelpt was
met postzegels en brieven en geen kans
zag ze persoonlijk te antwoorden.
Dit heeft ze altijd weer gedaan, Tante Sita,
mijn briefjes in haar rubriek opgenomen,
totdat de Japanse inval en onze internering
er een eind aan maakten.
Uiteraard heb ik dit contact na de oorlog
weer opgenomen en met een viertal
vriendinnen ben ik blijven corresponde
ren. Met Tante Sita tot ze vorig jaar stierf.
Vreemd genoeg is mijn contact met onze
eigen Tante Lien van de Java Bode helaas
opgehouden, hoewel ik veel aan haar heb
moeten denken, elke keer als ik een
succesje met mijn schrijverij behaalde. En
ook speciaal dit voorjaar, toen ik, na meer
dan 53 jaar correspondentie voor het
eerst bij drie van mijn Zuid-Afrikaanse
vriendinnen mocht logeren. Het was on
gelooflijk! Jammer genoeg heb ik Tante
Sita nooit van mijn leven ontmoet. Maar ik
bezocht haar zoon en hij bracht me bij
haar graf. Ik kreeg ook nog boeken mee,
die Sita de Koek geschreven had. Fantas
tisch.
Zó boeiend kan het leven zijn. Van het een
komt het ander. Thuiskomend van mijn
Zuid-Afrika reis bleef steeds de gedachte
in mijn achterhoofd: "Ik moet tante Lien
toch eens opsporen. Aan haar initiatief
heb ik tenslotte deze verrukkelijke vakantie
te danken".
Daarna trof ik ineens in Moesson het
interview van Ralph Boekholt met deze
zelfde geweldige vrouw, onze Tante Lien.
In het laatste Kerstnummer was warempel
een verhaal van haarzelf opgenomen!
"Kerstviering in de Tropen". Alles had
zoiets vertrouwds, want we zijn wel eens
bij Tante Lien en Oom Kees op de onder
neming op bezoek geweest. En die Gan-
dariaboom opzij en het grasveld vóór het
huis daar hebben we gezeten en gespeeld.
Intussen heb ik al weer geprobeerd de
oude contacten met Tante Lien te ver
nieuwen, want zij heeft een heleboel
vreugde en vorming gegeven aan mijn
leven en ongetwijfeld aan dat van nog
tientallen andere schrijf- of raadselnichten
en -neven. Hulde en dankaan deze buiten
gewone vrouw, onze lieve Tante Lien
Wassenaar-Jellesma.
MIEKE DEN OUDEN-HILLE
RETOUR BANGKOK vaf 1.480, - ff* IMl
RETOUR JAKARTA v af 1.695,-
31-daagse verzorgde reis JAVA en Bali v.a. f 3.670,-- garantiefonds
REISGELDEN
RETOUR BALI v.af2.150,-!
RETOUR AUSTRALIË v.af2.395,-!!!
Singel 486 - 1017 AW AMSTERDAM
lAfifT'T >m Tel. 020 - 23 74 84
Laan van Meerdervoort 291 DEN HAAG
Tel. 070 - 61 50 78
Rokin 52 - AMSTERDAM - Tel. 020 - 24 25 38
6