ORIENT TRAVEL BV
kinderen leerden zichzelf waar te
maken, enkelen spraken na een poos al
een paar woorden dialect, wat mij nooit
gelukt is. Maar zo hoorden ze er bij en
alles ging goed.
Ik werkte hele dagen, dankzij de goede
zorgen van mijn moeder die slechts 4
huizen verder woonde. Mijn eerste baan
was op een postorderbedrijf in Apel
doorn. Iedere dag met de bus er heen en
terug. Er werkten veel dames, o.a. een
Indisch meisje dat uit Nieuw-Guinea
kwam. Haar vader had gesolliciteerd in
Deventer bij de Boreelkazerne. Hij was
van de Shell. Maar het bleek, dat men
een dame nodig had voor kantoorwerk.
Als we van het werk naar de bushalte
liepen, kwamen we altijd een Indisch
man tegen, in de winter droeg hij een
vilten hoed. Hij was klein van stuk en
liep altijd rustig, bijna sloom. Als In
dische meisjes samen, maakte ik een
grapje over hem en gaf hem de bijnaam
"Gentleman Tempé". We hebben heel
wat meegemaakt en lol gehad.
Het meisje uit N.G. bleek al een baan te
hebben aangenomen bij de KLM. Haar
vader kon weer terug bij de Shell. Eens
bracht ik iemand naar het treinstation in
Apeldoorn. We zagen elkaar in één
oogopslag, zij stond al in de trein en
zwaaide met een klein vodje papier,
snel zei ze nog "Probeer dit adres eens"
toen zette de trein zich in beweging.
Ik heb gesolliciteerd bij de Boreel
kazerne en zonder vakantie van het
vorige bedrijf te hebben gehad, werd ik
aangenomen op een klein beginsalaris.
Het merkwaardige was, dat voordien ik
altijd een gedachte had, als ik uit de bus
stapte (de halte was vlak naast de
kazerne) "Hoe zou het leventje daar
binnen het hekwerk zijn?" Ik had zoveel
gehoord van mijn ex-man en was echt
nieuwsgierig. Ineens werd me duidelijk,
dat ook weer hierin Gods hand gewerkt
heeft als een rode draad door mijn
leven. De eerste tijd ontving ik nog wel
gemeenstesteun, maar die ging er later
af, zó goed was onze toestand ver
beterd. De werkomstandigheden waren
veel beter en het werk, hoewel het dor
en droog leek, al die papieren, was best
interessant. Ik maakte het prettig. Tus
sen de middag deden we wat badminton
en ik fietste van en naar het werk, 1 2 km
per dag. Het was een verkwikking na
zo'n dag in een gesloten ruimte te
hebben doorgebracht.
Intussen groeiden de kinderen op, de
lagere school werd afgemaakt. Ouder
avonden en diploma-uitreikingen hebik
nooit gemist, want het was alsof ik zelf
een mijlpaal had behaald en mijn hart
zwol altijd van trots als zoiets plaats
vond. De vakanties werden altijd op
genomen met de schoolvakanties. Dan
trokken we er fietsende op uit.
Het kazerneleven was inderdaad apart.
Daar heb ik heel wat mensenkennis
opgedaan en geleerd hoe in bepaalde
situaties te handelen. Daar werden ook
vaak feesten, onderscheidingen, af
scheid enz. gehouden, altijd indruk
wekkend. leder uniform maakte indruk
op mij. Maar het is niet allemaal goud
wat er blinkt.
In 1964 werkte ik een tijd met een
Indische sergeant, die zijn ouders in
Banjuwangi verloor. Hij werd vervangen
dooreen Nederlander. Omdat verande
ring niet altijd verbetering is, heb ik een
hele poos geduldig afgewacht en de
nieuwe collega, goed geobserveerd. Hij
leek stuurs en onvriendelijk, maar later
bleek, dat het zijn redenen had. Hij was
wel erg behulpzaam en bijzonder zwijg
zaam. Na verloop van tijd werd ik over
geplaatst, naar het secretariaat. Ook
interessant en daar heb ik een hele poos
gezeten, om weer ergens anders heen
te gaan. Al met al heb ik er 1 7 jaren
plezierig gewerkt. Dat zeg ik nu, er
waren natuurlijk ook vervelende dingen.
In 1974 moest ik vrij plotseling ge
opereerd worden. Mijn collega's zeiden
al tegen elkaar, dat ik er vermoeid uitzag.
Ikzelf sloeg er geen acht op en bleef
door fietsen tégen weer en wind. In het
voorjaar van 1 974 werd ik eerst 50 uur
bestraald, daarna geholpen en het
duurde zeker 8 lange maanden eer ik
weer voor halve dagen kon werken.
Intussen verhuisden we in Twello naar
een ander huis. In 1972 was ik met de
"stuurse" collega hertrouwd en we
hadden een boot. Met die boot zijn we
verhuisd "over land" en dat heeft me de
kick gegeven om te werken.
In 1977 werd mijn man afgekeurd
wegens hartklachten. Nu moest hij bij
huis lopen, maar omdat ik niet sterk
genoeg meer was om te fietsen, bracht
hij me iedere dag naar de pont en was
na kantoortijd er ook weer. Zodoende
hoefde hij niet door een heel druk punt
in Deventer. De kinderen gingen hun
eigen weg, één voor één de deur uit en
wij hebben zo drie vakanties in Ierland
gemaakt. Een mooi land, zo zelfs, dat
mijn man voor de grap zei: "Voordat ik
dood ga zou ik wel in Ierland willen
wonen, wil jij meekomen? Die vraag
was als een donderslag aan de heldere
hemel. Ik moest er even over nadenken.
Mijn moeder, mijn kinderen, vrienden
en collega's moest ik allemaal opgeven.
Maar aan de andere kant leek het me
wel prettig om niet meer te MOETEN.
Na de operatie was er veel in mijn
gesteldheid veranderd. Dus besloot ik
om mee te gaan. Een heel ander leven te
leiden, wel rustiger, zelfs erg stil, maar
gezond.
Door de verhuizing naar Ierland, kan ik
mijn kinderen niet dagelijks meemaken.
Ik betreur het wel, dat ik hun onze
Indische gewoonten niet kan overdra
gen. Aan de andere kant, het zijn vrije
zelfstandige individuen met eigen me
ning. Mijn dochters hebben Nederland
se partners. Mijn kleinkinderen zijn heel
mooi, hebben geen zwart haar, maar
wel iets getinte huid. Ze worden gauw
bruin. Een van de goede dingen die zij
geleerd hebben is vriendelijkheid, ook
medeleven en begrip voor anderen.
Ondanks de 7 jaren, gescheiden van
mijn moeder heb ik ontzettend veel met
haar geschreven. Zeker 3 brieven in de
maand. Aan haar vertelde ik hoe ons
dagelijkse leven was, tot in kleine de
tails. Zij heeft helemaal met ons mee
kunnen genieten van de natuur. Hoewel
mijn moeder van de natuur hield, was zij
beter af in haar eigen vertrouwde om
geving. Zij is helaas slechts drie maal
met vakantie hier geweest. Zij heeft
gezien wat een liefde en zegeningen wij
hier mogen ontvangen, dat is een hele
geruststelling geweest.
Zoals u wel gemerkt heeft lezers, schrijf
ik in de verleden tijd over mijn lieve
moeder. Zij is precies op 1 5 aug. 1 986
heel rustig en vredig ingeslapen. Zij
was een vrouw die goed kon zwijgen.
Het spreekwoord zegt: "Spreken is zil
ver zwijgen is goud". Toch ben ik blij,
dat ik de drang naar zilver heb uitge
voerd. Het verhalen van deze oude
herinneringen heeft mij opnieuw de
dingen doen beleven. De opwinding en
vreugde en spanning. Is het geen grote
gave, dat wij door herinneringen zo rijk
zijn? Het is ter lering voor hen die het
aannemen willen.
L. A. ROUWHOF-KRANCHER
RETOUR BANGKOK vaf 1.480,-- ff* l*Y\
RETOUR JAKARTA v af 1.695,-
31-daagse verzorgde reis JAVA en Bali v.a. f3.670,-- garantiefonds
REISGELOEN
RETOUR BALI v.af2.150,-!
RETOUR AUSTRALIË v.af 2.395,-
Singel 486 - 1017 AW AMSTERDAM
Tel. 020 - 23 74 84
S3 Laan van Meerdervoort 291 DEN HAAG
r»i7yM^ Tel. 070 - 61 50 78
Rokin 52 - AMSTERDAM - Tel. 020 - 24 25 38
7
