Het was totaal nieuw voor de Hollan
ders. Maar in Indische en Ambonese
kringen werd al rock rol gespeeld
toen de Tielman Brothers nog in Indo
nesië woonden en optraden.
Niet alleen in Nederland zijn Indorock-
platen gemaakt. Ook in Duitsland, Bel
gië, Frankrijk, Spanje en zelfs Israël
hebben Indobands platen opgenomen.
Die platen, meestal singles, werden in
een beperkte oplage uitgebracht. Het
waren geen millionsellers, maar meer
muziek voor kenners en liefhebbers. Op
de radio werd vrijwel nooit een Indo-
rockplaat gedraaid,^tius^echt bekend
was het niet bij een groot publiek.
Behalvgdan weer de Tielman Brothers,
die in Duitsland (waarheen ze in 1 960
'definitief verhuisden) wel gigantisch
populair waren op grond van hun
spectaculair^ live-shows." Ze maakten
er veel platen en zaten bij een grote
platenmaatschappij. De platen van de
minderbekende bands zijn nu vijfen
twintig tot dertig/jaar na dato, nergens
meer te krijgen, kopen of lenen, tenzij je
toenadering zoekt tot het circuit van de
tweedehandsplatenverzamelaars. Daar
'doen' Indorocksmgles het enorm goed,
juist omdat ze erg schaars zijn. Je moet
dan echt wel denken aan prijzen tussen
de honderd en duizend gulden voor één
exemplaar.
In mijn boek behandeHk niet alleen de
Indorock, maar ook wat je voor het
gemak 'Indopop' kan noemen: de com
mercieel succesvolle artiesten zoals de
Blue Diamonds. Je zou zeggen, dat dat
een totaal andere stroming, een totaal
andere wereld was, die niets te maken
had met de Indorock. Maar de voor
geschiedenis van het populaire, ja zelfs
wereldberoemde duo The Blue Dia
monds, loopt geheel parallel met de
geschiedenis van de meeste Indische
bandjes in de tweede helft van de jaren
vijftig: een bandje formeren met vrien
den van school of van de voetbalclub,
een keertje wat proberen in de Hawaii-
stijl, daar weer van terugkomen omdat
het toch niet zo 'hip' is, je repertoire
uitbreiden met wat evergreens en In
dische liedjes in een moderner jasje,
"een skifflesong ertussendoor, een op
treden doen op een schoolfeest of een
'American party', dan de rock roll
ontdekken of het juist op de samenzang
gooien zoals de Everly Brothers dat
deden. Dat hebben Ruud en Riem
Wolff dus gedaan, nadat ze inderdaad
die hele muzikale weg in een paar jaar
tijd hadden afgelegd. Wat vrijwel nie
mand (nog) weet, is dat The Blue Dia
monds pas ten tijde van 'Ramona' echt
als duo zijn gaan opereren: daarvoor
waren ze met z'n vieren. De bassist van
die Blue Diamonds-band, Chris van der
Plaats, is van grote betekenis geweest
voor mijn boek. Hij heeft me ontzettend
veel dingen verteld uit die tijd.
Er ontstond pas een kloof tussen de
populaire, succesvolle Indische en
Ambonese artiesten en de 'rest' op het
moment dat die populaire artiesten in
het Hollandse keurslijf gedwongen
werden door de platenmaatschappijen
en promotiemensen. De relatief onbe
kende Indobands, solisten en duo's trok
ken zich daar niets van aan, ze hadden
toch wel een eigen publiek. Het Indische
en Ambonese optreedcircuit was groot.
De Hot Jumpers zijn eigenlijk (als je de
Tielman Brothers weer even buiten be
schouwing laat) nog de meest bekende
van de Indobands in Nederland geweest.
Ik moet zeggen, vooral in dejaren 1 959-
1960-1961, hadden ze echt prestige
als band omdat ze voorprogramma's
deden van internationaal bekende ar
tiesten, zoals Cliff the Shadows,
Freddy Cannon, Chubby Checker. Later
stonden ze ook nog bij The Beatles in
Blokker. En zij waren het, die bij de in
die tijd zeker belangwekkende tournee
van Pim Maas en de Presley Cats onder
leiding van Maas sr. in het najaar van
1 959 - er heerste in die tijd een ware
Elvis-rage in Nederland - echt opvielen
door hun grote feeting met de rock
roll. Het is dankzij het minitieuze ver
zamel- knip- en plakwerk van Oscar
juist geen apart onderwijs kregen, maar
naar de wens van hun ouders zo spoe
dig en volledig mogelijk integreerden.
Dat vonden Molukkers afkeurenswaar
dig. Molukse jongeren waren zelden
vrienden met Indische jongeren in die
tijd. Het is een goed bewaard geheim,
dat er meer mot was tussen Molukkers
en Indo's dan tussen Indo's en Hollan
ders. De relletjes van het voorjaar van
1958 in Den Haag tussen Indo- en
Blanda-jongeren lijken bijna onschuldig
bij de verhalen die ik gehoord heb over
de onoverbrugbare verschillen tussen
Indo's en Molukkers. Toch noem ik in
mijn boek die bewuste relletjes wel,
omdat de moeilijkheden zich rond het
uitgaansleven afspeelden, waar rock Et
roll de toon aangaf era omdat de verzoe
ning gevierd werd met een rock Et roll
dansfïpst. Ondanks mn voortdurend
aandringen om meerte weten te komen
over dit soort dingen, werd er niet vaak
door de geïnterviewden echt ingegaan
op mijn vragen daarover. Ik had nogal
eens de indruk, dat het allemaal leuk en
gezellig moest blijven, alsof die tijd door
een roze bril gezien werd. Soms werd
die gêne wel overwonnen, maar je kan
mensen natuurlijk nooit dwingen om
Rexhauser van de Hot Jumpers, dat ik dingen te vertellen die ze gewoon zelf
erg veel te weten ben gekomen èver die
tijd. In mijn boek staan veel foto's uit die
plakboeken. Opvallend vond ik het grote
verschil in mentaliteit tussen de toen
malige Hot Jumpers en de meeste an-4
dere Indobands in Nederland. De Hot
Jumpers waren echte music-lovers, ze
speelden voor hun plezier, ze waren
vrolijk, niet bang voor of jaloers op
concurrentie en stonden garant voor
een good time' en ze lieten zich niet
blind maken door de verhalen dat Duits
land het Mekka zou zijn, waar het geld
en de dames voor het grijpen lagen.
Zoveel andere goeie bands zijn vertrok
ken en hebben zelden of nooit meer in
Nederland opgetreden. Als dat niet zo
gelopen was, zou de Indorock waar
schijnlijk niet zo vervaagd zijn in de
herinnering en zou die periode niet
overal met een paar regeltjes afgedaan
worden. Regeltjes, die dan ook nog
vaak krom staan van verkeerde termen
als 'Indonesische jongens in Den Haag'
enzo. Er zijn echt mensen die denkei
dat 'Indisch' een afkorting is van 'Indo
nesisch'.
Een van de hoofdstukken in mijn
gaat over 'beeldvorming': hoe
►llanders tegen Indo's aan, toege
op het muzische vlak, en in
werkten de Indo's zelf aan die beeld
vorming mee. Ik noem hier expres nï
Indo's en Ambonezèn ii^een ad
zoals ik dat vaak wel doe als ik het
hun rock-activiteiten heb. Ik heb Tiet
gevoel, dat de autochtone Hollanders
nooit echt contact hebben gezocht of
gehad met de Molukkers die in de jaren
vijftig bijna allemaal nog in de kampen
woonden. Terwijl Indische kinderen
niet meer willen weten. Op zulke mo
menten voelde ik megehinderd door de
culturele barrière die dan toch nog blijkt
te bestaan tussen de nieuwsgierige
blanda-onderzoekster met haar eigen
wijze gegraaf en de mens met oosterse
roots die de werkelijkheid anders inter
preteert en daherinnering anders koes
tert. Het feit dat ik een boek ging schrij
ven hierover, lokte ook meestal als eerste
reactie ongeloof uit en zoiets van, ach zo
belangrijk is het toch allemaal niet ge
weest? Heel onprozaïsch heb ik ook wel
gigantische egotrippers ontmoet die de
link met de realiteit en hun activiteiten
van toen en de betekenis ervan gigan
tisch uit z'n verband trekken. Maar
zulke karakters zijn herkenbaar door
'alle culturen en tijden heen, lijkt mij.
De ontmoeting met Andy Tielman was
voor mij een hoogtepunt van het
'Rockin' Ramona' verhaal/omdat hij
aluut de centrale figuur is geweest
van d£®%idorock, door rédereen aan
beden en verguisirten zeer bijzondere
man, fantastisch muzikaal talent. Ik weet
fat er niet al te positief werd gedacht
|ver de Tielman Brothers zoals ze waren
ils zeniet op het podium stonden. Maar
in fieite was dat volgens mij het oeroude
5cht Hollandse idee van 'doe maar
frmaal dan doe je gek genoeg'. Daar
hebben ook veel Indo's zich aan gecon
formeerd. De Tielman Brothers hebben
zich daar gelukkig weinig aan gelegen
laten liggen, behalve dan dat ze Neder
land hebben gelaten voor wat het was
en naar Duitsland zijn gegaan.
(lees verder pag. 20 onderaan)
17
