Onze sambalans zijn bij uitstek geschikt
om er mee te mixenb.v.:
Sambal Roedjak Petis mengen met wat gado-gado-saus:
dan krijgt U de lekkerste Tahoe Petis Saus.
Gado-gado-saus mengen met wat Vamu ketjap:
U krijgt dan de lekkerste Saté-saus.
Probeer ook de andere sambalans te mixen. Smakelijk eten
VAMU NEDERLAND
Gele Meerbloem 1 3 - Wateringen - Tel. 01 742 - 3280
Met de hele familie op de steiger, v.r.n.l. Tjalie, Babs, Pam (met zelfgemaakte pop), ik.
Rogier op de voorgrond met fiets en met een ijzersterke imitatie van John Wayne die in
die tijd net opkwam. Over de avonturen op de rivier graag een volgende keer.
Tjalie, "maar het kan ook minder volgens
de eigenaar. "Zeven gulden is meer dan
zat", zei ik en zakte op dat moment ook
door de vloer. "Vijf gulden", vond Tjalie,
"en dan mag hij nog blij zijn ook. Heb je
je bezeerd?"
De vloer werd gerepareerd door een
timmerman van Bruynzeel. Prachtig
zag die er toen uit. Spierwitte nieuwe
planken in een grillig patroon afstekend
tegen gitzwarte oude. De ramen wer
den vervangen door gaas. De WC
bleek niet meer dan een gat in de vloer
en een schuins lopende afvoerdie in het
duister in de grond onder het huis
verdween. De achterkant van het huis
(zie foto) was om te huilen. Glibberige,
scheefhangende treden leidden naar
een modderig achtererfje met De Put.
Geen Put zoals wij op Java kenden, met
een muurtje erom heen, een katrol en
een emmer. Weineen, een gat in de
grond, planken erom heen aangedrukt
in de modder. De emmer kon je aan een
touw neerlaten in de diepe duisternis
tot je voelde dat hij zwaarder werd. Dan
trok je de emmer op gevuld met zwarte
modder. Bruynzeel haalde zijn water
voor het dorp uit de rivier. Een lorrie met
wagens vol oliedrums werden dagelijks
door sterke kerels gevuld en per huis
werden twee maal in de week twee of
drie volle drums gevuld. Ik kreeg op
verzoek ook mijn deel plus een filter van
lava-steen waarin gekookt water ge
daan werd. Het bruine water kwam er
dan druppelsgewijs als lichtgetrokken
thee uit. Onze huishouding kon begin
nen.
Als het regende, regende het ook bin
nenshuis, geen dakpan (sirap) bleek
meer heel. In één kamer lekte het niet,
daar zaten we met ons allen te wachten
tot het ophield te regenen. Er was
niemand die hetdakwilde repareren.Te
gevaarlijk.
Tjalie was gaan praten metTjilikriwoet,
het bestuurshoofd van district Sampit.
Een vriendelijke, keurig Indonesisch
sprekende Dajak. Ja, er zou een ambte
naar uit Bandjarmasin komen en die zou
ons kunnen trouwen. Hij, Tjilikriwoet
zou getuige zijn en dan moesten we er
nog een hebben. Modderman was er
helaas niet meer, dus werd het de man
van personeelszaken, "At".
"Je mag kiezen welke bruidsjurk ik zal
aantrekken" zei ik. "Een spierwitte die
vanaf het middel lichtbruin is (de jurk
waarmee ik de dag van aankomst in de
sloot tjompte) of een lichtblauwe, heel
mooi geborduurd van voor met een
grote zwarte weer-vlek op de rug." De
blauwe maar, dan hou ik mijn hand wel
op de vlek." "Hoeft niet, er loopt toch
niemand achter ons?"
De ambtenaar, een klein mannetje met
een donkere bril sprak wel Nederlands
maar eigenlijk liever niet. We gingen
aan een tafeltje zitten in het kantoor van
Tjilikriwoet en de ambtenaar las de
huwelijksacte voor. Dat wil zeggen, hij
zei een paar regels en onderbrak die
met een vraag aan Tjilikriwoet. Die zei
iets terug waarop de ambtenaar hem
weer antwoordde. Dat ging zo over en
weer, minuten lang.
"Potdorie", zei Tjalie, "ze zitten over
hout en rubberleveranties te praten, zijn
ze nu helemaal beduveld!"
Hij riep de heren tot de orde en met een
"ma'af" werd onze huwelijksceremonie
beëndigd. At overhandigde ons namens
de Bruynzeel personeelsvereniging een
geschenk. Toen ik thuis de doos open
maakte bleken het twee sierlijke ver
zilverde vaasjes te zijn. Tjalie bekeek ze
lang en aandachtig. "Het zijn altaar
vaasjes. Ze houden hier zondags toch
wel een dienst in de Soos?" Het waren
inderdaad altaarvaasjes. Ik heb ons enige
huwelijksgeschenk heel lang bewaard,
ze werden in Sampit wel ogenblikkelijk
zwart. "Wat heb je daar leuke altaar
vaasjes" zeiden mijn kennissen later,
"waar heb je die vandaan?" Als ik zei
"Sampit" dachten ze dat ik grappig
wilde zijn.
Toen de kinderen van school kwamen
trakteerde ik ze op chocoladepudding
met vanillevla. Die deze keer niet ge
schift was, omdat ik blikjesmelk en
custard had gebruikt.
De volgende dag ging ik weer naar de
toko, de kinderen naar school. Het
weggetje voor ons huis was een mod
derpoel. Planken werden kris-kras over
de weg gelegd, dan had je tenminste
nog enige vastigheid. Tot aan het eind
van de weg waar we links om moesten
hoorde ik de schrijfmachine van Tjalie
ratelen. Hij was gelukkig. Ik ook.
(wordt vervolgd)
P.S.
Had Omar Kayan niet in de woestijn
maar in Sampit gewoond, dan had hij
misschien geschreven
"Beside me singing in the desert
And Desert is Paradise enow".
13
