Maar wel gezellig, overal stoppen en
overal verkoopsters met hun waren,
zodat niemand van honger behoefde
om te komen. We passeerden leuke
stationnetjes en alhoewel men het
woord station speltals "setasiun" sprak
iedereen het uit als "stasion", hetgeen
erg bekend aandeed.
Toen we in Yogya aankwamen, werden
we er toch weer ingeluisd. Wat was nl.
het geval? We zaten wat krap in de tijd
en we wisten dat de Borobudur op een
bepaalde afstand van de stad lag.
Komen er twee mannen op ons af die
beweerden dat zij ons gratis met hun
busje naar een redelijk hotel zouden
brengen dat "tegenover" de Borobudur
lag. Mooier kon het haast niet. We
zouden dan de volgende dag zonder
tijdverlies de Borobudur kunnen bezoe
ken en dan verder door reizen naar
Surabaya. Wij nog eens extra na-vragen:
"Itoe hotel betoel di moeka Borobudur?"
"Ja, dat was het geval"
En wat de zaak nóg mooier maakte, als
je vertrok, dan bracht hetzelfde busje je
terug naar het station. Dus wij min of
meer opgetogen vanwege dit meeval
lertje in het busje gestapt. En binnen 10
minuten waren we bij ons hotel, mid
den in de stad, op een steenworp afstand
van de kraton.
Argumenteren heeft dan geen zin, want
de zaak wordt dan ineens verward en
voor je het weet is het busje weg. Enfin,
het hotelletje was redelijk en lag vrij
comfortabel op loopafstand van de
hoofdstraat. Yogyakarta, alhoewel rom
melig, is een gezellige stad.
De volgende dag met een bus van het
openbare vervoer naar de Borobudur,
wat een uur rijden was, voor een fractie
van de prijs die het hotel voor ons zou
berekenen als we van hun te regelen
bus gebruik zouden maken. Het zgn.
platteland was een openbaring voor
ons. Nu zagen we eens een deel van
Java zonder propvolle krottenwijken,
maar hier en daar een kampong met
aardige huisjes, soms van steen en
soms van bamboe gebouwd.
Om de een of andere reden zijn de
mensen op het platteland altijd aardiger
dan in de stad en bij aankomst op het
eindstation, bleek dat er nog een stukje
te lopen viel. Maar een allervriendelijkste
man, die in het bezit was van paard en
koetsje, bracht ons er voor een redelijk
prijsje heen en maakte dringende af
spraken dat we met hem terug zouden
rijden.
De Borobudur is mooi. Majestueus zou
men zelfs kunnen zeggen. Wie de top
beklimt kan wijd en zijd om zich heen
kijken met in de verte de vulkanen op de
achtergrond. Helaas was het die dag
heiig, zodat de vergezichten niet be
paald daverend waren om foto's te
nemen.
We hebben er met genoegen rond ge
lopen, met een van de restaurateurs
gesproken en naar de talloze afbeel-
Een van de reliëfs van de Borobudur, met
een voorstelling van zeevaarders.
dingen gekeken en was het toeval, dat
Pohon-Linde als anak-laut, binnen tien
minuten een afbeelding zag van een
schip met vroege zeevaarders. Na dit
onvergetelijke bezoek gingen we met
bekwame spoed terug naar ons hotel,
pakten onze spullen op en reden met
een koetsje terug naar het station. We
waren iets te vroeg, maar in de restau
ratie met alle denkbare kenmerken van
de Hollandse stijl, was het goed toeven.
Toen, op weg naar Surabaya.
Ten eerste omdat we de vulkaan de
Brome wilden beklimmen en ten tweede,
omdat Pohon-Linde als een soort bede
vaartstocht, het markante havengebouw
te Tanjong Perak wilde bezoeken en
fotograferen. Ook deze treinrit was aan
vankelijk warm, maar omdat een groot
deel in de avonduren werd gereisd, was
het best te doen.
Wie om raad en advies vraagt in Indone
sië, moet alle binnenkomende gegevens
goed tegen elkaar afwegen. Want de
doorsnee Indonesiër vertelt u liever het
verkeerde dan helemaal niets en dus
krijgt u verhalen te horen i.v.m. afstan
den, hotels, prijzen, waar niets van klopt.
Zo verzekerde men mij met grote
zekerheid, dat Tanjong Perak slechts
op 10 minuten betjak-rijden van het
station lag en dat de rit hooguit 500 Rp.
zou kosten. Maar per taxi bleek dit zo'n
kilometer of zeven te zijn.
We vonden een hotel vlakbij het station,
redelijk goed en niet duur en des ande
ren daags, i.v.m. gebrek aan tijd, toog
Pohon-Linde voor dag en dauw op pad
Tanjong Perak waarts. Zijn nazaat slui
merde nog en per taxi was het inderdaad
zo'n 7 km rijden. Met de jonge Javaan
had ik een vast bedrag afgesproken en
keurig werd ik bij de toren gebracht. Nu
had ik eens van een "verre vriend", een
sobat in Leiden, een oud fotootje uit
plm. 1 920 van dat gebouw gekregen
en ik wilde nu een foto nemen, vanaf het
water, precies vanuit diezelfde hoek. Er
viel wat te regelen met een klein haven
bootje, aldus ontstonden er een paar
leuke foto's. Daarna terug naar het hotel
en de Javaanse chauffeur, na z'n be
loning in ontvangst genomen te hebben,
bracht nog ouderwets de "sembah" en
hoopte mij nog eens terug te zien.
Na een redelijk ontbijt, naar het station
en pertrein naar Malang. Maar in Malang
aangekomen, bleek dat er niet één bus
een route reed, die ons dicht bij de top
van de Bromo zou brengen. Ook hier
waren stalen zenuwen van grote waar
de, want de verkeerde adviezen op het
propvolle busterrein vlogen je om de
oren. Tot we, na op het laatste moment
weer een bus uitgelopen te zijn, bij een
kantoortje kwamen en om raad vroegen.
De man had begrip voor onze zaak,
"begitoe djadi bingoën" zei hij en de
man had gelijk. We accepteerden zijn
raad en namen min of meer een bus
terug naar Probolinggo en vandaar was
de Bromo te bereiken.
(slot volgt)
Het havengebouw met toren in Tanjong Perak, Surabaya. De klok is weg, de
vlaggemast met ra is ingekort.
