Dwars door het Heden
even terug
naar het Verleden
(Slot)
door LUCAS LINDEBOOM
We kwamen in Probolinggo aan en vonden al spoedig het straatje waar de mini-
busjes gereed staan naar diverse richtingen. Het ene busje dat naar een desa vlak
aan de top van de Bromo zou rijden, leek al "wat" vol en andere chauffeurs van lege
busjes schreeuwden hoopvol van: "Charrterrr" en het bleek dat zo'n busje voor die
30 km rijden dan zo'n 40.000 Rp. moest opbrengen. Ging men met zo'n vol busje,
dan kostte een kaartje slechts 2000 Rp. We besloten tot dit laatste en toen pas
bleek ons de vindingrijkheid van de Indonesiër om zit-staan-hurk-plaatsen te
ceeëren. Want in dit volkswagenbusje, dat in Holland slechts 8 passagiers mag
vervoeren, werden inclusief ons groepje, ruim 22 mensen gepropt en dat nog
zonder te praten over de balen rijst en de 20 gipsplaten die in het busje gestouwd
werden. De lading op het dak laten we even buiten beschouwing.
de, datgene was er nu toevallig niet,
zodat we de vraag stelden: Wat er dan
wél was? Dat bleek brood met een
spiegelei te zijn, of nasi goreng. Maar
het smaakte allemaal best. Er was nog
maar weinig slaapruimte over, zodat
Pohon-Linde en anak met hetzelfde
echtpaar dat zich niet wilde laten be
lazeren, een vier persoons kamer
deelde. Het waren sportieve en mak
kelijke mensen, hij een Indischman van
Java en zij een Totokse die voor het
eerst het land van haar man bezocht.
De kamers waren bepaald vies, want
zand was alom aanwezig en het dunne
dekentje was zó dun, dat we maar met
kleren en al onder het katoen kropen.
De volgende morgen om 04.30 uur
zouden we gewekt worden en omdat
dit niet gebeurde, werden we zelf op tijd
wakker en konden even daarna in het
restaurant een glas lekkere koppi toe
broek drinken.
En daarna was het: Er op los en flink
doorlopen. Wie die optocht van berg-
toeristen aanschouwde, en erde humor
van inzag, kon wel even lachen. Want
alhoewel het helemaal niet zó koud
Hoe bereikt men nu zo'n getal van 22
man? Vrij eenvoudig.
Om te beginnen is men in Indonesië
wat slanker dan bij ons, zodat met wat
persen, overal het dubbele getal wordt
bereikt. Dus 7 man werden ineens 1 6
man.Dan plaatst men tussen de banken
nog smalle planken op klosjes, zodat
daar ook nog eens mensen kunnen
zitten. Dan waren er nog de moeders
die krap als zij zaten, nog kinderen bij
zich hadden.
De rit zou meer dan anderhalf uurduren
en toen de weg begon te stijgen begon
de motor amechtig te hijgen en steunend
en reutelend kroop de propvolle bus
omhoog. Totdat we in een desa stopten
en wij in een optimistische vlaag van
hoop, door wanhoop gevoed, dachten:
Hier stappen er enkelen Gode zij dank
uit. Maar nee hoor, dat bleek niet het
geval te zijn. Er werden nog enkele
gipsplaten geladen en die 20 platen
waren te zwaar voor het dak, zodat die
tussen een van de banken en het zit-
plankje op klossen gestuwd werden,
ledereen trok gewoon de knieën nog
wat meer op, zo wat ter hoogte van
ieders oksel en voort ging het weer.
Het busje bracht ons tot aan een kleine
desa, op zo'n drie km afstand van het
hotel dat als uitvalsbasis diende voor de
vroege voettocht naar de Bromo en
aldaar stond een ander busje gereed die
ons voor 10.000 Rp. per persoon die 3
km omhoog wilde brengen. Argumen
teren hielp niet, maar met een ander
Nederlands echtpaar, die ook niets voor
die prijs voelde, besloten we dat zij ter
plaatse in een hotelletje zouden over
nachten en 's ochtends vroeg alsnóg
naar boven zouden komen.
De reactie was kostelijk, want nu kon
ineens alles en voor een vrij redelijke
De Zandzee met de Bromo in het Tengger-gebergte.
prijs van 2000 Rp. per persoon, hob
belden we naar boven. Aldaar aange
komen, treft de vulkaan- en berg
beklimmer in spé een leuk- maarslecht
gerund - hotelletje aan en met al die
toeristen in truien en sommigen met
wollen mutsen, deed het wat Oosten rijks
aan.
Het truien en wollen mutsen gedoe was
gruwelijk overdreven, want de avond-
temperatuur schatte ik opeen 12 graden
(buiten). In de restauratie-ruimte kon
nog laat een hapje gegeten worden en
een hulpvaardige ober bracht het menu.
Maar ongeacht wat men bestellen wil-
was en wél alle boekjes en reisfolders
voor die bergkoude waarschuwen,
waren er tóch weer van dietobberdsdie
geen trui bij zich hadden en ook waren
er die wél een trui bij zich hadden maar
die zich desondanks op het allerergste
hadden voorbereid; want deze lieden
togen met een deken om zich heen
gedrapeerd op pad.
Er was ook en ouder heertje, een Neder
lander die daar nog als militair gediend
had en die corpulent als hij was, zich op
een paardje hees en gehuld in zo'n
deken vulkaan-waarts reed. Want men
kon er ook paardjes huren om het
grootste stuk te paard af te leggen.
38
