lii»
welzijn li
Kinderen houden van dansen
/V'#''////''//''7''//y/////?
Dat hebben ze door de eeuwen heen al gedaan, vroeger alleen wat minder uitbundig en vrij dan nu. Deze ingetogen meisjes in
het balletklasje van Sophie Timmermans-van Milt stralen niet de vrolijkheid uit die er bij de moderne flash-break- en aerobic
dancing van af spat, maar geloof me, als ik u vertel dat ze zich echt heel gelukkig voelden. Deze balletlessen hadden plaats in
een zaaltje van het Volkenkundig Museum op Simpang in Soerabaja, 1948. "Graciosa" heette de dansschool. Haar assistente
Conny Kneefel vond deze foto bij het opruimen. Dansen, na een roerige, bange tijd. Veilig in een mooie ruimte, onder goede
leiding. Te bedenken dat al deze meisjes nu waarschijnlijk grootmoeders zijn van meiskes die met haarbanden, enkelwarmers
en punkhaartjes de halsbrekende toeren verrichten die in die tijd alleen door acrobaten in een circus werden vertoond? Op de
rechtse foto, uiterst rechts Sophie van Milt. - LD
Laten we het deze keer eens gezellig
over winkelen en boodschappen doen,
hebben. Let wel, winkelen is heel iets
anders dan boodschappen doen. Bood
schappen doe je uit noodzaak, al dan
niet met een lijstje dat meestal onvind
baar blijkt, als je erop wilt kijken. Pot
dorie, toch in de zak van de andere jas
gestopt! Maar als goede huismoeder
onthoud je alles. Méér dan alles, om
met Harryet Marsman te spreken. Denk
je 5 boodschappen te hebben opge
schreven, kom je met 23 thuis. Min
stens 1 5 kilo sjouwen. Hebt u weieens
al die pondjes van dit, pondjes van dat,
onsje van zus onsje van zo, bij elkaar
opgeteld? Hebt u weieens alle bood
schappen laten vallen omdat de heng
sels van de tas het begaven of omdat u
overeen straattegel struikelde? Ik wel, o
zo vaak. Een van de redenen dat ik bijna
nooit sinaasappelen koop, niet alleen
omdat ze meestal zuur zijn, maar omdat
ze zo rollen. Ik ga er niet achterheen, ik
ben daar gek. Eieren gaan overigens
minder vaak stuk dan je zou verwachten.
vanwege de doos. Op een keer kocht ik
nog gauw een paar eitjes bij de slager.
"Hoeft niet in een doos, doet u maar in
een zakje", zei ik. Nou, die eieren heb ik
laten vallen. Flarr! op de stoep van de
slager gelukkig, die was toch aan het
dweilen, kon hij meteen opruimen en
mij weer 3 eieren geven.
Een hékel heb ik aan boodschappen
doen. Vroeger had je nog van die knusse
kruideniertjes zoals de Spar. Daar werd
je persoonlijk geholpen. Je kocht veel
minder, je besteedde precies datgene
wat je dacht uit te geven voor die dag.
Nu koopje maar, gedachteloos. Met de
uitvinding van supermarkets is ook de
ergste dwangneurose uitgevonden om
vrouwen tot meer kopen te dwingen.
"Laat me dat ook maar nemen, mijn fles
is bijna leeg. En dat ook maar voor de
afwisseling." Zo komen we met 23
boodschappen thuis inplaats van 5. En
met een lege portemonnaie.
Neen, dan winkelen. Urenlang winkel in,
winkel uit voor die ene kleur blouse die
niet bestaat, voor dat model schoenen
dat allang uit de mode is. Maar je ziet
wel een mooie vaas, beeldige oorclips
en dat flesje parfum koop je dan ook
maar i.p.v. de blouse. Zo gaat dat toch?
Je komt met pakjes thuis, niet met een
bood schapentas.
Mijn hart bloedt als ik naar de kinderen
kijk die maar worden meegesjouwd,
peutertjes die niets anders zien dan
lopende benen en tassen. Ze zien ook
dat mamma en pappa spullen zomaar
pakken en in het mandje doen, dat mag
zo maar, dat hoort zo. Weten zij veel van
betalen aan de kassa. Dat is één hande
ling tegenover vele keren spullen weg
pakken. Ik geloof beslist dat zelfbedie
ning de winkeldiefstallen in de hand
gewerkt heeft. Maar daar zal ik het nu
maar niet over hebben.
Wel over die aardige klanten die bij
Moesson over de vloer komen. Nooit
ongeduldig, nooit "ik was vóór u", heel
zelden vervelende vragen. Soms is het
heel druk, soms heel stil, maar dan kan
er ander werk worden gedaan.
Maar zo stil als in die zaak waarover een
vriendin van me vertelde, is het nooit
geweest. "In die winkel komt bijna
nóóit iemand", vertelde ze. "Als je komt,
krijg je een hand!"
Je hoort ook vaak grappige dingen van
klanten. Een heer kwam onlangs een
boek kopen voor zijn moeder. "Piekeren
in de regen", of zoiets", zei hij.
"Dat moet dan "Piekeren in Nederland"
zijn van Tjalie Robinson of "Schuilen
voor de regen" van Vincent Mahieu",
zei ik, "welk bedoelt u?"
"Piekeren in Nederland", ja, dat was de
titel. Ik wist dat het iets met regen te
maken had!" antwoordde hijopgelucht.
En dan die dame aan de telefoon die
geen woord Nederlands verstond, alleen
Indonesisch. Ik weet er gelukkig vol
doende van, dat ik haar kon begrijpen en
antwoord geven op haar vragen. "Trima
kasi ja", zei ze dankbaar, en dan vlot:
"DOEI!" Ik zeg gewoon: Dag! tot de
volgende maand.
LILIAN DUCELLE
T-3
