•fiKLAjlf
a Zet vast
in uw agenda:
22 juni t/m 1 juli 1990
1 7
Duidelijk is op deze "luchtfoto" van
Rantepao het beeldschone witte kerkje
te zien, waar wij Kerstmis 1987 hebben
gevierd.
was er tot nu kortsluiting geweest?).
Hoe dichter wij bij de kerk kwamen hoe
meer keurig geklede kerkgangers wij
zagen die in dezelfde richting liepen
(wij waren natuurlijk ook in pakian-
deftigl). Toen wij tenslotte in de kerk
kwamen was die al bijna vol. Bescheiden
stelden wij ons helemaal achterin ver
dekt op. Maar zoals velen van ons dat in
Indonesië hebben ondervonden, kwam
daar niets van terecht. Zodra wij waren
opgemerkt werden wij uiterst hartelijk
en gastvrij begroet en geleid naar de
enige vrije plaatsen die er nog waren,
helemaal vooraan, ledereen lachtte ons
vriendelijk toe terwijl wij door het gang
pad liepen. Toen wij gezeten waren gaf
een mevrouw achter me een gestencild
programma aan ons, dat ook de tekst
van de te zingen liederen bevatte.
In de korte pauze na het eerste gezang
kwam een oudere heer naast mij zitten
op een losse stoel in het gangpad. Hij
bleek nog heel aardig Nederlands te
spreken en liet mij zien dat hij een
Nederlandse bijbel bij zich had. Hij
bleek ook predikant te zijn, maar stond
niet meer op de kansel. Hij was nu
inspecteur van 40 Christelijke scholen
in Sulawesi. Tijdens de dienst legde hij
me steeds uit wat er gebeurde.
Er werd hartstochtelijk, maar wel goed
en duidelijk gesproken door de predi
kanten nietopzo'n Hollandsdominee's
toontje. Op het eind van zijn preek klonk
zelfs onverwacht Engels van de kansel
en werden wij tweeën verwelkomd. De
tekst, die hij daarna nog eens in het
Bahasa herhaalde kwam ongeveer neer
op het volgende: Dat wij allemaal,
Europeanen en Indonesiërs, broeders
en zusters waren van Christus. Ergens
voelde ik mij op dat moment wel een
vreselijke huichelaar, maar bedacht me
ook dat deze mensen, omgeven door
een wereld van Mohammedanen, ver
moedelijk gesterkt werden in hungeloof
door onze aanwezigheid - als dat nog
kon!
Na afloop van deze indrukwekkende
dienst vroeg de inspecteur van onder
wijs of wij nog bij hem thuis koffie
wilden drinken. Nou dat deden we graag.
Wij maakten buiten de kerk kennis met
zijn ook Hollands sprekende vrouw en
zijn niet Hollands sprekende kinderen
en gingen met z'n allen in zijn mini-
busje naar huis. We kregen kopi tubruk
en veel kwe-kwe. Het was een gezellig
huisje met een gezellige sfeer. Even
later kwam ook de buurman. Deze
buurman was tweede secretaris van de
synode. Men vertelde ons daar dat er de
volgende avond een oecumenische
dienst zou worden gehouden, waarbij
veel gezindten van de Christelijke kerk
bijeen zouden komen en dat waren er
blijkbaar nogal wat in Rantepao, zoals
ondermeer Katholieken, Zevendedags
adventisten, Baptisten, enz. Naast Hol
landse invloed is er in Toraja ook actieve
Amerikaanse zending geweest.
Hoewel het eigenlijk wel wat veel van
het goede zou zijn, leek het ons toch wel
interessant om ook een oecumenische
dienst mee te maken. Vooral om te zien
hoe die verschillende richtingen met
elkaar omgingen.
En zo zaten wij de volgende avond om
acht uur weer op VIP-plaatsen op de
voorste rij met o.m. de provinciale
gouverneur en de plaatselijke militaire
commandant. Deze dienst vond overi
gens niet in een kerk plaats maar in een
soort dorpshuis, waarschijnlijk om het
neutrale karakter te waarborgen. Het
zou aardig geweest zijn als het niet zo
lang duurde. Helaas moest iedere
dominee van elke richting aan het woord
komen. En zij die Indonesië kennen
weten dat men daar in het openbaar niet
kort van stof is.
Gelukkig werden deze droge, slaap
verwekkende verhalen afgewisseld door
een zang/muziekgroepje van iedere
gezindte. Deze waren over het algemeen
vrolijk, en leuk tot heel leuk. Schrikken
was het evenwel toen de dame, met
wie ik voor aanvang nog even had
gebabbeld en die naast mij zat, het
podium beklom en de katholieke pries
ter bleek te zijn. Zij hield nog een
donderpreek ook.
De echte ramp voltrok zich echter toen
wij na afloop onze inspecteur van
onderwijs weer ontmoetten, die ons de
volgende ochtend vanzelfsprekend bij
de Zondagskerkdienst verwachtte.
Daaraan viel niet te ontkomen, wilden
wij nog enigszins geloofwaardig blijven.
Letterlijk en figuurlijk gesproken.
Maar goed, dat hebben we tenslotte
ook overleefd en de dinsdag daarop zijn
wij weer teruggegaan (per dagbus!)
naar Ujung Pandang. Natuurlijk hebben
we in Rantepao en omgeving nog wel
andere dingen meegemaakt dan alleen
kerkelijke. Daarover misschien een
andere keer.
J. S. SANDBERG
CO Pasarkrant: Stuur voor 26 mei een
briefkaart naar Stichting Tong Tong,
Celebesstraat 62, 2585 TM Den Haag en u krijgt de
Pasarkrant gratis thuisgestuurd. Wie vorig jaar onze
Pasarkrant in de bus kreeg, staat ook voor dit jaar weer ft
op de verzendlijst. Verschijningsdatum is 1 2 juni.
Indische toko's: Wie wil een stapeltje Pasar-
w kranten op de toonbank leggen? Adverteren
a in de Pasarkrant? Bel snel: A
yy 070 - 355 7777.
Ir Er is nog standruimte te huur.
Rondom de alun-alun zijn er
voor particulieren ook mr
marktkramen per dag
\D:/
