NOG EVEN DIT.....
TAHITI FÊTE 1990
MATANA TROPICAL HOSPITALITY SERVICE PRESENTEERT:
Allereerst: veel dank voor uw reacties en waardering voor de
Sampit-serie. Fijn dat ik het allemaal kwijt kon, vooral omdat
ook Tjalie erbij betrokken was. Ik had nog veel meer kunnen
vertellen, maar ik ben niet zo voor te lang aan het woord zijn,
je vervalt zonder dat je er erg in hebt in herhalingen en dat is
wel het ergste wat je een lezer (en luisteraar) kunt aandoen.
Neen, een vervolg komt er niet. Ik heb nog altijd spijt als haren
op m'n hoofd dat ik zo weinig van mijn geboorteland heb
kunnen zien en begrijpen voor ik er later alleen als toerist naar
toe mocht. Als ik in Indonesië ben, voel ik me helemaal geen
toerist. Dat men mij als toerist ziet of wil zien, dat is de zaak
van Indonesië, voor mij is het land nog altijd een stukje van
mij, met alle goeds en kwaads van toen en nu en morgen erbij.
Daar kan ik niks aan doen, dus doe ik er niks aan. Ik heb geen
heimwee en geen hartzeer dat ik er niet meer kan en mag
wonen. In Sampit bleef ik immers ook niet? In Amerika ook
niet? Maar juist, als je er een eindje van af staat, net als bij een
schilderij, kun je het beter zien en er beter over schrijven. Ik
tenminste. En dan mogen de jongelui en al die nietsweters
het een "tempo doeloe-syndroom" noemen, stil laten praten.
Wie tempo doeloe niet meer wil kennen en erover praten
begraaft zichzelf. En daar ben ik nog niet aan toe, om de dooie
dood niet!
Vlak na de oorlog, ik zat toen bij de LVD, stond ik op het punt
naar de Riouw-archipel te worden gestuurd. De avond voor
mijn vertrek werd ik door een (dolle) hond gebeten en
inplaats van in Dabo kwam ik in Bandoeng, Instituut Pasteur,
terecht. 21 Injecties in m'n buik. En pijn en de pest in dat ik
had! Nu heb ik nooit meer gezien dan Java, Madoera, Bali en
Borneo en over de laatste drie heb ik series geschreven. Een
serie over Volendam zit er niet in dus voorlopig gaan we
gewoon verder met onze "Toko" te vullen, u en ik.
Nog even terug naar Sampit. Onvoorstelbaar, zoveel mensen
het ook kennen, er ook hebben gewoond! Soms heel even
maar, soms alleen op Sampit "gevaren" zoals dat heet,
lossen, laden en wegwezen. Maar ineens herinnert men zich
Sampit. En kreeg ik de foto's die ik eigenlijk zo goed had
kunnen gebruiken. O.a. van dat prachtige verdiepingshuis
(palen op palen!) van Houtvester Luitjes (toen ik er kwam net
opgevolgd door de heer De Jong), de lorriebaan naar de
"Agathis" en nog vele andere.
"Als je een reünie organiseert, dan wil ik er ook bij zijn". Oké,
maar waar beginnen we?
Als u nu begint met zich bij mij op te geven, dan kunnen wij
bekijken, waar, wanneer en hoe. Dus even een berichtje naar
mij, Pr. Mauritslaan 36, 2582 LS Den Haag. Minstens 50
aanmeldingen vóór 1 5 juni, anders gaat het over, ja?
LILIAN DUCELLE
Het enige verdiepingshuis in Sampit, de houtvesterswoning.
De lorriebaan naar de "Agathis" met de pondok van de
militairen.
Rust en vrede in het Bruynzeeldorp.
EEN BRUISEND EN KLEURRIJK FESTIVAL WAAR DANS,
MUZIEK KLEUR EN GEUR VAN TAHITI CENTRAAL STAAN I
ZONDAG 22 APRIL 1990, WINTERTUINHOTEL ORANJE,
KON. W/LHELM/NABOULEVARD 20, NOORDWUK AAN ZEE.
ZAAL OPEN: 14.00 TOT 22.00 UUR - ENTREE f 12,50.
VOOR RESERVERINGEN EN INFORMATIE: MAI'AN A T.H.S.
HAVENSTRAAT 19,2101 LA HEEMSTEDE - 023 - 28 13 85.
Niet vergeten Njo, ik roep "hé!" en als
ze omkijken begin jij te paffen, oké?
21
