Terug naar Yogya
Yogya en Kaliurang brengen altijd weer die heerlijke herinneringen aan een
zorgeloze jeugd. Wij woonden in Yogya van 1 930 tot 1 936. Mijn vader, C. G. de
Roder, was daar hoofdonderwijzer aan de Lagere Hollands-Chinese school in de
benedenstad. Toen mijn vriendin, Cora Levison-Touw en ik in 1986 in Yogya, na
50 jaren, weer op die oude bekende Malioboro liepen, wist ik niet zeker welk nauw
zijstraatje naar de school van mijn vader leidde en durfde ook niet goed daar te gaan
zoeken. Hoewel de Indonesiërs heel erg vriendelijk tegen ons waren, voelden we
ons toch niet zo veilig als vroeger toen je immers op je fiets overal naar toeging.
We hebben liefst negen dagen in Yogya
doorgebracht, want daar was zoveel
dat we nog eens wilden zien, de huizen
waar we gewoond hadden op de Prinses
Julianalaan, Djetis, de Mataramboule-
vard, hetSportplein en de Dr.Yapboule-
vard. Ook natuurlijk de scholen en het
zwembad waar we menig uurtje door
gebracht hadden. Het zwembad, of in
ieder geval het gebouw waar het eens
was, was zo gevonden, maar waar was
de ingang gebleven? Niet op dezelfde
plaats waar het vroeger was en terwijl
wij er omheen liepen, al tegen elkaar in
het Hollands pratend, kwam er een heel
oud tandeloos vrouwtje naar ons toe en
vroeg ons in keurig Hollands, wat wij
aan het zoeken waren. Zij bracht ons
naar de ingang aan de zijkant en wij
mochten er zo in om een kijkje te
nemen. Het zwembad ziet er keurig uit,
nü met startblokken! De springplanken
zijn er nog, precies zoals toen, maar de
glijbaan is weg en de tribune is nu hele
maal gesloten. Waar nu een paar boom
pjes staan aan het eind, waren vroeger
de kleedhokjes. We konden niet zien
waar ze die nu verdonkeremaand had
den, want rechts stonden óók boompjes
en planten. Het was toch goed te zien,
dat alles er zó verzorgd uitzag.
Kaliurang stond er met grote letters op
ons programma. Wij logeerden in het
Indraloka Guesthouse dat door meneer
en mevrouw Moerdjiono beheerd werd.
Het huis was nog een van die mooie
Europese woningen, gelegen aan de
voormalige Dr. Yapboulevard die nu
Jalan Cik di Tiro heet. Een paar huizen
daarvandaan was het huis waar wij
vroeger gewoond hadden. Nu wonen er
studenten in. We mochten binnen
komen. Alles was zó vreemd. De bij
gebouwen waren helemaal dichtge
maakt voor de veiligheid.
Overal waar we kwamen, vroegen ze
ons waar we vandaan kwamen en als
we zeiden dat we van Australië kwamen,
geloofden ze ons niet. "Nee U komt van
Holland, want Australiërs kunnen geen
Maleis spreken", zeiden ze dan. We
vertelden dan maar dat we in Indonesië
geboren waren en ze vonden het zo leuk
dat we na al die jaren weer terugge
komen waren.
Door ons kosthuis werd een mini-busje
met chauffeur ter beschikking gesteld
en zo gingen Cora en ik op een goede
dag op weg naarons geliefde Kaliurang.
Wij brachten daar bijna elke vakantie
door. Cora en ik kenden het van binnen
en van buiten.
Ons gezinnetje, bestaande uit mijn
ouders, mijn broers Jaap en Frans en
ikzelf, hebben er zelfs een héél jaar
gewoond omdat mijn moeder daar voor
haar gezondheid moest zijn. We had-
1934. "Ons huisje" in Kalioerang. Het
staat er nu nog, met aangebouwd stuk
en ander kleurtje.
den daar een huisje gehuurd. Zelf ben ik
er altijd van overtuigd geweest, dat het
een van de drie huizen was van toko
Oen, die bekende zaak op Malioboro of
heette dat Toegoe, waar je zo heerlijk
ijsjes kon eten? Maar toen ik in 1 986
"ons" huisje weer terugvond, zei de
tuinman die daar bezig was, dat het
indertijd van toko Menang was en nu
weer van iemand anders. Toen we daar
woonden, reden we iedere ochtend
vóór dag en dauw naar beneden. Dat zal
ik nooit vergeten. Iedere keer was het
weer een prachtig gezicht om de zon
boven het gebergte op te zien komen.
Mijn vader, die erg veel van wandelen
hield en trouwens mijn moeder ook,
nam ons vaak mee op een wandeling
door het bos. Meestal gingen we met
een heel stel vrienden en genoten van
het prachtige bos met hier en daar een
waterval of een riviertje. Erg veel tijd
ook doorgebracht in het zwembad, dat
tot onze grote vreugde nog steeds het
zelfde is als in "onze" tijd. Alleen de
deuren van de kleedhokjes sloten nu
niet en alle spiegels waren gebroken!
De pierebak was er nog, de douche
hokjes en de hoge springplank. Het
zwembad behoort nu aan een Chinese
Bij de pierebak, v.l.n.r.: Oeli Vogelzang, Adrie Royen met achter hem John Ribbens, Aatje Assink, Rietie de Roder, Wim
Vogelzang, Gerard Halm, rest onbekend. Zittend v.l.n.r.: Bep van Santen, Anneke Royen, Jaap de Roder met achter hem Frans
de Roder, rest onbekend. Het zwembad is nog vrijwel hetzelfde als vroeger, alleen de omringende vegetatie is behoorlijk
omhoog geschoten.
8
